Het was eventjes wachten, maar hier is hij dan, de eerste zomerzaailing!
Neen, geen zaailing over de solden maar wel over een boom, meer bepaald de Parasolden.
Hoe we daarbij kwamen? Al enkele jaren, tijdens de zomermaanden, reis ik samen met het gezin naar hetzelfde Franse dorpje om daar met de familie de vakantie in te zetten. Het toeval wil dat ik ooit Kirstin in een naburig dorpje tegen het lijf liep. Haar ouders bleken in de buurt te wonen. (Hoe dat ook alweer ging kan je lezen in de allereerste zaailing) Sinds die eerste keer spreken we bijna elke zomer in het Zuiden af. En omdat we dit jaar ook op dezelfde moment ter plaatse waren kwamen we op het idee om aan een zomerzaailing te werken. (Het zijn er 3 geworden maar meer daarover later)
Toen we dit jaar samen wijn gingen proeven kwam mijn traditie om elk jaar dezelfde boom te fotograferen ter sprake, alsook mijn eerste schets in het vakantieschetsboekje. Dé Parasolden -> Een herkenningspunt in het landschap dat aangeeft dat we bijna aangekomen zijn en de vakantie nu echt kan beginnen. Aangezien we beiden dezelfde weg nemen wist Kirstin, notoir boomknuffelaar ;-) , meteen over welke boom het ging! Straf toch!
Et voilà:
WACHTPOST
De stam is nauwelijks dikker geworden. Maar de kroon is wat voller, en die ene kwetsbare tak hangt wat lager. Nog altijd groen, dat wel.
Je kent hem goed, deze boom. Je kijkt naar hem uit tegen het einde van de bochtige klim. Hij is de wachtpost afgetekend tegen de hemel boven de vallei, de silhouet die aangeeft dat de bestemming in zicht is.
Je bent bijna thuis.
Jaar na jaar steek je, net als hij, je wortels hier wat dieper. Terugkeren naar dezelfde plek betekent je haar eigen maken. Je toetst herkenningspunten af, wordt verrast door wat er veranderd is in je afwezigheid.
Je graaft je in, en je staat het land toe jou te veranderen. Langzaam, elk jaar een heel klein beetje. Tot je het punt bereikt waarop je beseft dat je vertrouwt op de bodem, en dat die je zal dragen – zelfs bij slagregen, wind of lange droogte.
Dat soort wisselvalligheden deren de parasolden ook niet. Hoogstens lost hij wat naalden.
Soms ergert het je, die verknochtheid. Ze heeft iets kleins en beperkends, als van een kind dat op veilig speelt. Is het dan niet beter een zwerver te zijn, een vagebond, nergens thuis en niemand iets verplicht? Een trekvogel, desnoods. Die blijft tenminste in beweging.
Maar het landschap spreekt dat tegen.
Niets in deze wuivende wereld is immers ooit stil. De hartslag van dit land klopt diep en dierbaar. De lome hellingen met stroken kreupelhout geven het tempo aan van ongehaaste seizoenen en levens die zich ontrollen. Je weet: je mag hier zijn. De horizon, vaag blauw en wazig als op een middeleeuws landschapsschilderij, heet je welkom maar verplicht je tot niets.
Vlieg als je dat wil, ruist het land, maar je hoeft niet te vluchten. En elke keer als je landt, wacht ik met open armen.
Als je na een paar weken, met tegenzin op de terugweg naar grijzere oorden, weer langs de statige groene wachtpost komt, neem je zwijgend afscheid. En belooft hem dat je terugkomt.
Want thuis, eenmaal herkend, is de magneet waarnaar ons kompas zich onweerstaanbaar, juichend, wendt.
///
Neen, geen zaailing over de solden maar wel over een boom, meer bepaald de Parasolden.
Hoe we daarbij kwamen? Al enkele jaren, tijdens de zomermaanden, reis ik samen met het gezin naar hetzelfde Franse dorpje om daar met de familie de vakantie in te zetten. Het toeval wil dat ik ooit Kirstin in een naburig dorpje tegen het lijf liep. Haar ouders bleken in de buurt te wonen. (Hoe dat ook alweer ging kan je lezen in de allereerste zaailing) Sinds die eerste keer spreken we bijna elke zomer in het Zuiden af. En omdat we dit jaar ook op dezelfde moment ter plaatse waren kwamen we op het idee om aan een zomerzaailing te werken. (Het zijn er 3 geworden maar meer daarover later)
 | |
| vakantieschetsboek / wijnproeven |
 |
| traditie: dé Parasolden |
Et voilà:
WACHTPOST
De stam is nauwelijks dikker geworden. Maar de kroon is wat voller, en die ene kwetsbare tak hangt wat lager. Nog altijd groen, dat wel.
Je kent hem goed, deze boom. Je kijkt naar hem uit tegen het einde van de bochtige klim. Hij is de wachtpost afgetekend tegen de hemel boven de vallei, de silhouet die aangeeft dat de bestemming in zicht is.
Je bent bijna thuis.
Jaar na jaar steek je, net als hij, je wortels hier wat dieper. Terugkeren naar dezelfde plek betekent je haar eigen maken. Je toetst herkenningspunten af, wordt verrast door wat er veranderd is in je afwezigheid.
Je graaft je in, en je staat het land toe jou te veranderen. Langzaam, elk jaar een heel klein beetje. Tot je het punt bereikt waarop je beseft dat je vertrouwt op de bodem, en dat die je zal dragen – zelfs bij slagregen, wind of lange droogte.
Dat soort wisselvalligheden deren de parasolden ook niet. Hoogstens lost hij wat naalden.
Soms ergert het je, die verknochtheid. Ze heeft iets kleins en beperkends, als van een kind dat op veilig speelt. Is het dan niet beter een zwerver te zijn, een vagebond, nergens thuis en niemand iets verplicht? Een trekvogel, desnoods. Die blijft tenminste in beweging.
Maar het landschap spreekt dat tegen.
Niets in deze wuivende wereld is immers ooit stil. De hartslag van dit land klopt diep en dierbaar. De lome hellingen met stroken kreupelhout geven het tempo aan van ongehaaste seizoenen en levens die zich ontrollen. Je weet: je mag hier zijn. De horizon, vaag blauw en wazig als op een middeleeuws landschapsschilderij, heet je welkom maar verplicht je tot niets.
Vlieg als je dat wil, ruist het land, maar je hoeft niet te vluchten. En elke keer als je landt, wacht ik met open armen.
Als je na een paar weken, met tegenzin op de terugweg naar grijzere oorden, weer langs de statige groene wachtpost komt, neem je zwijgend afscheid. En belooft hem dat je terugkomt.
Want thuis, eenmaal herkend, is de magneet waarnaar ons kompas zich onweerstaanbaar, juichend, wendt.
///
ZAAILINGEN
is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar
Jurgen Walschot.
Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster
mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent
bij de woorden.
///
