Wil je De serres van Mendel en De wortels van de wereld op een originele manier ontdekken, in een prachtig kader?
Van 1 tot en met 31 maart kan je in de Plantentuin van Meise het Botanische Boekenpad bewandelen.
Het Botanische Boekenpad is een interactieve wandeling voor jong en oud. In het gezelschap van drie verschillende boeken(reeksen) ontdek je de prachtige Plantentuin van Meise, waar Mendel en Wortels thuis zijn. De serres van Mendel en De wortels van de wereld zijn boeken voor voelers en dromers van 8 tot 108. En dat laatste is echt geen promopraatje: we merken telkens weer hoe volwassenen op een heel eigen manier geraakt worden door ons werk. Vaak ontdekken kinderen onze boeken precies omdat hun (groot)ouders ze zo mooi en inspirerend vonden.
En we zijn in goed gezelschap op het Botanische Boekenpad… Barbara Rottiers verzon opdrachten bij De H van Humboldt (6+), en trio Katrijn De Wit, Laura Bergans en Inge Rylant laten je fantaseren met hun Wijze Weetjes-reeks (Mag je haaien aaien? Kunnen bergen krimpen? Komt oude kaas van oude koeien? Kunnen vogels niezen?) (3+). Een uitstap voor de hele familie, dus!
Alle opdrachten staan in trio’s op grote panelen langs een route doorheen de groene oase van de Plantentuin. Het is een ideale wandeling om samen met kinderen van verschillende leeftijden tegelijk de boeken te ontdekken én een heel andere kijk te krijgen op het park. En helemaal C*-proof, zoals de omstandigheden het vragen.
Voor de gelegenheid ontwikkelden Jurgen en ik ook een heleboel extra materiaal: audiofragmenten, filmpjes met muziek en geluid, een inkijkje in onze inspiratiebronnen… Tijdens de wandeling kunnen je ze allemaal bekijken en beluisteren door de QR-codes op de panelen te scannen.
De wandeling eindigt bij de gezellige Tuinwinkel, waar je niet alleen alle boeken van het Botanische Boekenpad vindt, maar ook nog een schat aan mooie dingen die met planten te maken hebben.
Praktisch:
Van 1 tot 31 maart in Plantentuin MeiseOpeningsuren:
Winter (15 oktober – 14 maart): 9.30 – 17 u, laatste toegang 16.30 u.
Zomer (15 maart – 14 oktober): 9.30 – 18.30 u, laatste toegang 17.30 u.
Tickets voor een bezoek koop je op voorhand, online. De Plantentuin heeft een heel goed georganiseerde werking, helemaal Covid-proof.
Klik hier voor meer info of via uitgeverij Pelckmans.
 | ||
| Zaailing 94 - Zichtbaar ©K.Vanlierde & J.Walschot |
 |
Dit weekend staat er sneeuw op het programma maar voorlopig is het in Sint-Genesius-Rode nog wachten op het eerste vlokje. (Volgens de weerman zit de sneeuw nog aan zee.) Vorig weekend was het geen sneeuw maar mist, ook niet slecht. En doordat ik samenleef met een wandelfanaat @wandelzucht (die sinds kort alle mogelijke wandelingen in de buurt herontdekt) kom je me tegenwoordig al eens tegen op mijn wandelschoenen. En sinds de quarantaine is mijn nieuwste hobby naar de winkel gaan maar dan via een omweg. 't schijnt goed te zijn om wat tot rust te komen, en eerlijk is eerlijk, het werkt verslavend én je ziet een pak meer dan vanop een mountainbikezadel... Dus vorige week trok ik naar de supermarkt via een omweg... door het Waterloos veld, heerlijk zo in de mist. Op een gegeven moment stond ik oog in oog met een kraai, blijven fascinerende vogels, maar vooraleer ik goed en wel een foto had genomen verdween de vogel alweer in de mist.
Deze mistige ontmoeting inspireerde me om (nog eens) een kraai te tekenen en deze werd nadien digitaal teruggeplaatst op de plek waar ik hem tegenkwam... rechts onderaan in beeld.
Beide reeksen bestaan uit afzonderlijke Zaailingen waarvan tekst en beeld naar goede gewoonte op elkaar afgestemd zijn. Standaard formaat kaart op hoogwaardig papier.
Prijs:
6 euro/reeks (= 3 verschillende kaarten, worden niet afzonderlijk verkocht)
5euro/reeks vanaf 2 dezelfde reeksen
 |
| De omhelzing van de duivel - ©J.Walschot |
Het regent en het bos roept. Ga.
Ga peilloos verdwalen.Alles wat je meebrengt naar het bos, inclusief jezelf, kan ontbinden. Daarvoor is het ook bedoeld.
Emoties zijn herfstbladeren. Herinneringen zijn humus. Lang voor je lichaam zich uitstrekt om deel te worden van de bodem, ben je al ontelbare keren verzonken en vergaan.Alles wat leeft, teert op iets wat voorbij is. Van rottende bladeren tot herinneringen: we stampen het eerst dieper de bodem in, laten het in het duister bezinken en vermolmen. Precies daaruit bouwt het leven zichzelf vervolgens weer op.
We houden niet zo van dat idee, wij mensen. Bij doodgaan denken we aan engelen en licht en liever niet aan de oerkracht van vochtige bosgrond. Geen wonder dat we de natuur aan de duivel gingen toeschrijven. Wie haar kende en respecteerde, noemden we heks. Wie haar vernietigde, noemden we slim en ondernemend. Kijk waar dat ons gebracht heeft, intussen.
Want er bestaat niet zoiets als ongeworteld zijn. Afgesneden, dat wel. Door het gerommel in ons hoofd, door de kletspraatjes of verheven sprookjes. En we kunnen onszelf mooi heersers van de schepping wanen, de tijd en het landschap weten eindeloos veel beter. De duivel krijgt altijd gelijk.
Dus zak maar dieper in de greep van de bodem. Los langzaam op in de regen. Je kunt verdrinken in bossen en rotsen zonder ooit in ademnood te komen.
En wat van ons overblijft, gestold en versteend en omhelsd door laag na laag bezonken rots, werkt zich op een dag wel weer naar het licht.
 |
| Teufelsschlucht - ©K.Vanlierde |
 |
| klik op de afbeelding voor een leesbare versie |
 |
| Voor Naninne |
 |
| klik op de afbeelding voor een leesbare versie |
 |
| Hanenbos Dworp ©J.Walschot |
Een pad laat zich maar één stap per keer lopen. En met elke pas verschuift alles subtiel van perspectief.
Bomen die als wachtposten toekijken hoe wij langslopen, wijken geleidelijk terug uit ons blikveld. Contouren die we niet vermoedden, komen steeds scherper in beeld. De diepte waar we doorheen wandelen wordt rijker, het woud zelf een omhelzing.
De nevel die zich tussen de stammen weeft, kleeft aan onze jassen en onze haren. Het dikke bed van bladeren dempt onze passen op de weg omhoog. Dit is terrein waar maar weinigen zich wagen, maar wij zijn er thuis.
Je wijst mij op de vlammende contrasten, op de penseellijnen die stromen tussen bodem en kruin. Ik vlecht ze tussen mijn taal en ga steeds helderder zien.
Een lied ontsnapt aan mijn lippen. Het leert jou de woorden voor wat zich pas blootgeeft als je dicht genoeg genaderd bent. Je ogen worden zachter.
Hoe langer we lopen, hoe minder houvast we nodig hebben.
Hoeveel stappen hebben we al gezet sinds deze tocht begon?
Misschien slaan we bovenaan de heuvel even kamp op. Voor een adempauze, een knik, een enkel zacht woord.
Als we het willen, kunnen we dan achterom kijken – en vaststellen hoe onwaarschijnlijk ver we samen al gekomen zijn.
Hier sta je dan.
Ik zal je niet zeggen dat het geen pijn doet. En ik zal, hoe graag ik dat ook zou willen, je niet toewensen dat het snel overgaat. Leren leven met verdriet vraagt tijd.
Tijd – was er niet ergens een sprookje dat vertelde over wonden die geheeld worden, of op zijn minst verzacht?
Dichter bij de waarheid is dat we de tijd scheppen met beide handen tegelijk, ongeveer zoals je zand schept om een kuil te graven, waarin je vervolgens oude dromen bergt.
Je kunt ze ook uitstrooien, als dat je een goed idee lijkt, over water liefst. Dat weet waar het heen moet vloeien.
Wat ook mooi zou zijn, is dat het zand daar zachtjes bezinkt. En dat het water stilaan helderder wordt, terwijl het stroomt zoals het altijd doet, in lange, brede banen, naar zee.
 |
| schetsboek #apaperaday19 / A PLANT / A DAY |
PRATEN IN SPOREN
toon me je snippers
laat mij je breuklijnen lezen
en de gekartelde randen van je angsten
we snijden vensters uit
op verleden en verlangen
blikken terug naar iets beters
dan de beduimelde bladzijde
van het hier en nu
maar hier en nu is wat we zijn
een veeg, een droom, een vergif
de nacht brengt dromen in vergeten talen
kringen die zich teder herhalen
als een voornemen of een val
op arme grond beperkt
de schade zichzelf
wat kunnen wij anders dan praten
in sporen, een stuntelige afdruk laten
van koffievlek of ongeluk, de echo
van een beeld dat ons achtervolgt
ik laat jou langzaam wortelen
dag na dag de bodem aftasten
met aarzelende aanzetten
doen alsof je alleen uit blad bestaat
 |
| Les Jardins des Martels - Jurgen Walschot ©2019 |
 |
| schets Les Jardins des Martel ©J.Walschot 2019 |
Ze liet het centrum van het stadje achter zich. De huizen lagen steeds verder uit elkaar. De keurige tuinen vol struiken en bloemen, moe van de zomer, werden steeds groter. Hier was het goed lopen, alleen jammer dat er niets eetbaars te vinden was. Haar maag plakte als een lege ballon tegen haar ribben.
Plots zag ze ze: grote donkerrode appels, vuistdik. Haar voeten gingen vanzelf sneller. De boom stond in een immense tuin met een smeedijzeren hek eromheen, en dat hek liep zo ver ze kon zien, zonder een poort of een ingang. Er moest een huis zijn, daar ergens achter al het groen, maar de bomen en struiken onttrokken het aan het zicht.
Wie zo’n grote tuin had, kon best wat appels missen. Het hek was geen obstakel: kinderhanden hebben genoeg aan een paar fijne krullen als houvast. In een wip zat ze boven op het hek, balancerend als een vogeltje.
‘Wat denk jij dat je aan het doen bent?’
Ze had hem niet horen aankomen, maar de man stond er opeens, aan de overkant van de straat. Ze hield zich vast aan de spijlen en voelde hoe haar vingers trilden.
‘Over je eigen hek klimmen is toch niet verboden?’ was het eerste wat ze kon bedenken.
‘Jij wóónt daar?’
Ze hoopte vurig dat de eigenaar van de reusachtige tuin, wie het ook was, geen goede kennis was van deze man. Ze keek hem uitdagend aan en knikte.
‘Waarom ga je niet langs de ingang?’
Ze grijnsde. ‘Zie je die hier ergens?’
Hij stak de straat over en kwam op haar af.
Ze nam een besluit, zwaaide haar benen over het hek en met landde met een goed gemikte sprong niet ver van de appelboom.
Eén van de takken hing laag genoeg. Als ze op haar tenen stond, kon ze erbij. Ze plukte een appel en zette haar tanden erin. Ze proefde de donkerrode smaak van opluchting en draaide zich om naar de man aan de andere kant van het hek.
‘Tot ziens, meneer’, lachte ze met volle mond.
Hij zei niets en bleef haar aankijken. Hij had een smal gezicht, en donkere ogen. Met de spijlen tussen hen in had ze plots het gekke gevoel dat hij gevangen zat in een met tralies afgesloten domein, en dat zij zojuist vrij land had bereikt.
Ze zwaaide nog eens naar hem en liep toen de tuin in alsof ze er de weg kende.
 |
| Bridge over troubled waters - ©_ama_nesciri_-2019 |
 |
| Into the wild 1/2 - ©_ama_nesciri_-2019 |
Het was stil tussen de bomen. Dit was meer een park dan een tuin, meer een bos dan een park. Een beekje stroomde en vormde een vijver, half verborgen tussen het groen. Ze zag een brugje maar nergens een pad dat er naartoe liep, en algauw had ze het gevoel dat het groen haar insloot.
Ze nam nog een hap van de appel en keek achterom. De appelaar kon ze nog zien, maar van waar ze stond, leek het hek verdwenen.
Plots voelde ze zich doodop. Ze koos een boom in de buurt en ging er met haar rug tegenaan zitten. De takken boven haar hoofd ruisten zachtjes. Vlekjes zonlicht dansten tussen de bladeren en over de stammen. Daar bestond een woord voor, wist ze, voor dat licht, maar ze kon het zich niet meer herinneren. Waar zou de man die haar had aangesproken nu zijn? Was hij verder gelopen? Of stond hij nog steeds met zijn sombere ogen aan het hek, te speuren tussen het groen? Misschien kende hij het woord wel. Ze wilde dat ze kon teruggaan om het hem te vragen. Maar denken aan hem maakte haar droevig. Ze was moe. Met een zucht sloot ze haar ogen, heel even maar...
 |
| ©2019 Inaya photography |
 |
| Schets Zwarte Wouw - ©J.Walschot 2019 |
 |
| Schets Les Jardins des Martels - ©J.Walschot 2019
///
ZAAILINGEN
is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar
Jurgen Walschot.
Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster
mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent
bij de woorden.
///
|
 |
| vink - ©2019 J. Walschot |
BELOFTE
We slaan het blad van zoveel dagen om.
De herinneringen, dierbaar en voldragen, mogen langzaam vervagen tot schimmen in zwart-wit, gestolde silhouetten in de ochtendnevel die we achter ons laten.
De zon kondigt zich aan met lichtlijnen langs de horizon. Het natte gras prikt onder onze voeten. Alles is scherp en helder op een ochtend als deze. Het is alsof de bodem zelf dampt en ademt, zich loswoelt onder de roep van merel, vink en spreeuw.
Wat zich voor ons uitstrekt, bergt de belofte aan warmere dagen. We snuiven de kruidige lucht en voelen onze longen vollopen met iets wat wil uitbotten.
Zonlicht priemt tussen de takken door. Als we de ogen sluiten, krijgt alles wat we liefhebben vanzelf meer gloed.
 |
| originele schets 'DIEST' ©Jurgen Walschot |
PROMISE
We turn the page of so many days.
The memories made, precious and carried to term, can now slowly fade to black-and-white, condensed silhouettes in the morning dusk we are leaving behind.
The sun announces its arrival along lines of light spreading across the horizon. The wet grass feels prickly underfoot. All is sharp and clear on a morning like this, as if the soil itself is breathing and fuming gently, easing itself free with every new call of blackbird, finch and starling.
That which lies here, stretching out before us, bears a promise of warmer days. We can smell the scents of herbs on the air, and feel how our lungs fill up with something that feels like budding at every breath.
Sunlight is piercing the spaces in between the branches. If we close our eyes, all we love is clad in a deeper glow.
Spreeuw - ©2019 J. Walschot
 |
| cover 'De serres van Mendel' |
 |
| schetsboek 'De serres van Mendel' |
 |
| schets voor 'de serres van Mendel' ©Jurgen Walschot |
 |
| 'In gesprek' (klik op de afbeelding voor een leesbare versie) |
