WINTERzaailing - noorderlicht

flame

voorpublicatie /// zaailing 107 /// Eerst is er alleen maar blauw

 

Robin in de Poseidonkoepel - De oceaan van Mare

Robin staat op het kiezelstrand in de grootste en meest uitgestrekte koepel van het hele serrecomplex. Voor hem strekt zich de zee uit. Hij trilt van kop tot teen en hij heeft zijn ogen stijf dicht.
Dit zou niet zo moeilijk mogen zijn.
Hij ademt diep in en uit. En nog een keer. En nog eens. Hij blijft trillen maar opent zijn ogen.

Eerst is er alleen maar blauw – een zacht stromend aquamarijn dat het licht van de zon vangt in gouden spikkels. Het vlijt zich met elke gerimpelde golf neer op het kiezelstrand. De keien in de branding rollen glanzend heen en weer.
De lucht is stil en vochtig, alsof de koepel op iets wacht. Aan de horizon hangt een waas.
Je moet dichter naar het water toe.
Alles in Robin zet zich schrap. Zijn benen trillen alsof hij verkleumd is. En dat is ook zo: binnen in hem is alle warmte weggesijpeld.
Je moet.

Robin voelt de keien onder zijn voeten. Steen schraapt op steen als hij naar de branding loopt. Bij elke stap voelt hij weerstand, alsof hij moet ploegen tegen een zware stroming.
Met nog maar twee passen tussen hem en het water in houdt hij halt. Beweging vlak voor zijn voeten trekt zijn aandacht. Waar de golven kapotslaan op de keien is het water troebel maar juist daar voorbij is het zo helder dat Robin de vissen kan zien tussen de stenen. Hun lijfjes golven en vervormen met de bewegingen van het wateroppervlak. De grote keien op de bodem doen dat ook. Robin kan er niet te lang naar kijken voor hij het gevoel krijgt dat de grond onder zijn voeten ook begint te golven.
Hij richt zijn blik hoger. Maar onder het mistige waas verderop is de zee een eindeloos, diep duister. Zoveel water…

Plots ontstaat er hevige deining, midden op het wateroppervlak. Heel even ziet Robin iets wat lijkt op een enorme tentakel, of een vin. Dan kalmeren de schuimkoppen en wordt het wateroppervlak weer stil. Maar nu drijft er, precies op de plek waar hij net nog dacht een beest te zien, iets donkers en vormeloos.
Robin herkent de kleur van Mendels overall. Dan ziet hij ook armen, benen, lange haren uitgespreid op het water als een witte kroon van wier.
Hij roept Mendels naam, maar in de zwaarte die als een dik deken over de koepel ligt, klinkt er alleen stilte.

Robin wil tegelijk naar Mendel toe en van het water weg. Hij glijdt uit over de keien en valt voorover in het water, zijn gezicht wordt helemaal nat gespat. De vissen schieten alle kanten op.
In paniek krabbelt hij weer overeind. Het onbereikbare lichaam van Mendel deint op en neer maar Mendel zelf beweegt niet. Zijn gezicht ligt in het water.
Robins hart hamert in zijn keel. Als Mendel niet kan ademhalen, gaat hij dood. Of – de gedachte maakt hem nog kouder vanbinnen – is hij dat al?
Hij schreeuwt, en nu breekt zijn stem doorheen het zware web van stilte. Ze weerkaatst van de koepelwanden en komt langs alle kanten weer op hem af.

De grond onder zijn voeten gaat trillen. Eerst zachtjes, dan steeds heftiger. Samen met de trillingen komt ook het water. Robin ziet het langzaam oprijzen, mee met de rondingen van de koepel, een vloedgolf die zich opricht.
Hij wil naar de uitgang rennen, maar zijn voeten zitten vast in de keien. Hij rukt en stampt met al zijn kracht maar raakt niet los. Met afgrijzen kijkt hij toe hoe de enorme golf boven hem steeds hoger reikt. Licht glinstert op de uiterste schuimranden. Ze likken aan het stergewelf in de nok van het koepeldak en slokken het op. Dan begint het water met de koepel mee af te dalen. Het bedekt de zon en is aan alle kanten boven en om hem heen. De hele koepel baadt in een blauwgroen licht.

Robin ziet een immense silhouet langs glijden, een wezen waarvan hij het begin of einde niet kan onderscheiden. Er is een heftig gebons in zijn oren, een donker suizen. De grond davert. Het zonlicht dooft. Aquamarijn wordt eerst nachtblauw, dan zwart. Het moment waarop de golf zich op hem stort, voelt Robin niet. De zee slokt hem op en sluit zich boven zijn hoofd.

De oceaan van Mare – Kirstin Vanlierde & Jurgen Walschot – Pelckmans uitgeverij – najaar 2022

 

/// 

 ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden. 

///

Nieuws vanuit de serres...

 Kirstin & ik mochten nog eens een hele stapel boeken signeren:

Noteer alvast in de agenda:

Voorleessessies met ontbijt, lunch en ander lekkers

Voorleessessies -> 4 juli -> Galerie Wulder -> Sint-Niklaas

Buurten - April 2021

 De Schurkenclub is overal... ook in Buurten!

#jeugdboekenmaand - Botanisch Boekenpad - Plantentuin Meise

 

Wil je De serres van Mendel en De wortels van de wereld op een originele manier ontdekken, in een prachtig kader?
Van 1 tot en met 31 maart kan je in de Plantentuin van Meise het Botanische Boekenpad bewandelen.

Het Botanische Boekenpad is een interactieve wandeling voor jong en oud. In het gezelschap van drie verschillende boeken(reeksen) ontdek je de prachtige Plantentuin van Meise, waar Mendel en Wortels thuis zijn. De serres van Mendel en De wortels van de wereld zijn boeken voor voelers en dromers van 8 tot 108. En dat laatste is echt geen promopraatje: we merken telkens weer hoe volwassenen op een heel eigen manier geraakt worden door ons werk. Vaak ontdekken kinderen onze boeken precies omdat hun (groot)ouders ze zo mooi en inspirerend vonden.

En we zijn in goed gezelschap op het Botanische Boekenpad… Barbara Rottiers verzon opdrachten bij De H van Humboldt (6+), en trio Katrijn De Wit, Laura Bergans en Inge Rylant laten je fantaseren met hun Wijze Weetjes-reeks (Mag je haaien aaien? Kunnen bergen krimpen? Komt oude kaas van oude koeien? Kunnen vogels niezen?) (3+). Een uitstap voor de hele familie, dus!

Alle opdrachten staan in trio’s op grote panelen langs een route doorheen de groene oase van de Plantentuin. Het is een ideale wandeling om samen met kinderen van verschillende leeftijden tegelijk de boeken te ontdekken én een heel andere kijk te krijgen op het park. En helemaal C*-proof, zoals de omstandigheden het vragen.

Voor de gelegenheid ontwikkelden Jurgen en ik ook een heleboel extra materiaal: audiofragmenten, filmpjes met muziek en geluid, een inkijkje in onze inspiratiebronnen… Tijdens de wandeling kunnen je ze allemaal bekijken en beluisteren door de QR-codes op de panelen te scannen.

De wandeling eindigt bij de gezellige Tuinwinkel, waar je niet alleen alle boeken van het Botanische Boekenpad vindt, maar ook nog een schat aan mooie dingen die met planten te maken hebben.

Het boekenpad in de krant

Praktisch:

Van 1 tot 31 maart in Plantentuin Meise

Openingsuren:
Winter (15 oktober – 14 maart): 9.30 – 17 u, laatste toegang 16.30 u.
Zomer (15 maart – 14 oktober): 9.30 – 18.30 u, laatste toegang 17.30 u.

Tickets voor een bezoek koop je op voorhand, online. De Plantentuin heeft een heel goed georganiseerde werking, helemaal Covid-proof.
Klik hier voor meer info of via uitgeverij Pelckmans.

KERSTzaailing 93 - Een warm weerzien

Net zoals vorig jaar maakten we een extra kerst-hoofdstukje helemaal in de sfeer van 'De serres van Mendel' &  'De wortels van de wereld'. 

Via deze link kan je de pdf downloaden.

Fijne Kerst!

 

 

 kerst2020.pdf 

Reya is terug in de stad...

#meteenboekbenjenooitalleen

/// 

 ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden. 

///

Recensie - De wortels van de wereld

Pluizuit

De wortels van de wereld op de site van Pluizuit:

Robin beschikt over een bijzondere gave die hij beter verborgen houdt in zijn dorp. Als hij naar een bijzondere plek wordt gestuurd, begint hij te beseffen wat er met hem aan de hand is. Ondertussen hoort hij een stem in zijn hoofd die hem bekend voorkomt. Het wordt een erg vreemde ervaring die hem erg benauwd.
In de serres van Mendel krijgt Reya te maken met een vreemdeling die erg verontrustend gedrag vertoont. Zodanig zelfs dat zij hulp moet gaan zoeken aan de andere kant van de stad. Maar die is erg ver weg en ze is er nog nooit geweest. Zal het haar lukken?

Dit verhaal is het vervolg op ‘De serres van Mendel’. Hoewel de achterflap vermeld dat het verhaal apart te lezen is, zijn er toch een aantal elementen die niet helemaal duidelijk overkomen als het eerste verhaal niet gelezen werd.
Het verhaal heeft een hoog filosofisch gehalte en diepe doordenkers over het leven en de dood. Het is maar de vraag of jonge lezers deze lagen zullen herkennen en begrijpen. Want het gegeven komt niet erg herkenbaar over. Het leven van zowel Robin in zijn dorp als van Reya in de serres en ook alles wat daartussen gebeurt, is niet altijd makkelijk voor te stellen.
Het verhaal wordt verteld door de auteur. Afwisselend vanuit het standpunt van Robin en Reya. Die delen zijn gescheiden door een dubbele paginagrote illustratie met een titel. Maar het verband met het verhaal is er niet erg duidelijk.

Rarara waar zou het over gaan?? Stenen?

Rarara... virus? ziekte?  plan?  wegbeschrijving?

Het boek is erg verzorgd uitgegeven. De tekst staat op zacht glanzend beige pagina’s in een ruime bladspiegel. Heel wat niet alledaagse en kleurrijke illustraties zijn in het verhaal opgenomen. Waarbij wordt verwacht dat de lezer ook daarover nadenkt.
Het is geen gemakkelijk leesbaar verhaal en er wordt heel wat leesbereidheid en doorzetting van de lezer gevraagd.
Een kunstzinnig diepgravend verhaal over grote levensvragen in een mooie, zware uitvoering.

Pol Van Damme - 09/2020

 

binnenpagina  ©K.Vanlierde & J.Walschot

Via Lees-wijzer :

De 12-jarige Robin leeft samen met zijn moeder in een grauw, armoedig dorp waar iedereen  leeft van hard labeur in de mijnen en op de sloopwerven. Ook Robin moet dagelijks gaan werken en stukken schroot ontmantelen. Hij doet dit uitzonderlijk snel en handig. Reya woont al haar hele leven, samen met Mendel, in een uitgestrekt complex van serres en koepels vol bomen, planten, bloemen, zaden, vijvers en dieren. Mendel zorgt met veel liefde voor alles wat er leeft en groeit.

Drie jaar geleden heeft Robin een tijdje met Mendel en Reya in de serres gewoond, maar deze periode is uit zijn bewustzijn verdwenen. Sinds enige tijd echter ziet en hoort hij in gedachten een meisje dat hem bekend voorkomt -hij denkt dat ze Ree heet- hoewel hij zich niet kan herinneren haar ooit echt ontmoet te hebben. Hij ziet ook beelden van een betoverende wereld vol metershoge planten, kleurrijke bloemen en vruchten. Robin ontdekt dat hij een speciale gave heeft die hem verbindt met bijzondere mensen uit het verleden. Hij wil gaan uitzoeken wat dit voor zijn leven betekent en begint aan een gevaarlijke tocht door ondergrondse grotten. De stem van Ree leidt hem op zijn tocht.

Op een dag laat Reya per vergissing een vreemdeling binnen in de serres. Die blijkt een ernstige, heel besmettelijke ziekte te hebben. Mendel wordt zwaar ziek en de bomen en planten in de serres verdorren en sterven af. Reya moet hulp gaan halen bij vrienden van Mendel, en hiervoor moet ze een lange tocht ondernemen door een voor haar onbekende buitenwereld. Op een heel bijzondere manier vinden Reya en Robin mekaar terug. Maar zullen ze op tijd zijn om Mendel en de serres te redden?

'het virus in de serres' © Jurgen Walschot

 

“De wortels van de wereld” is een leesboek met prachtige tekeningen. Deze tekeningen zijn volledig in harmonie met het verhaal : poëtisch, mysterieus, ontroerend, uitnodigend om verder te bladeren en te lezen. De lezer wordt gewoon meegezogen in een wonderlijke wereld.

Het verhaal is een sfeervol, hedendaags sprookje dat stof tot nadenken geeft over de manier waarop wij met onze wereld, het milieu en onze medemensen omgaan en over de gevolgen daarvan, maar dit zonder ooit belerend over te komen. Maar het gaat tegelijk ook over de queeste van twee jonge adolescenten, waarin ze meer over zichzelf en hun sterktes  te weten komen en leren omgaan met hun angsten: “Angst vertelt je zelden de waarheid. Als je er naar luistert, wordt je wereld heel klein.”

'Reya in de stad' © Jurgen Walschot 

De tekst leest vlot, is vaak beschrijvend, met regelmatig dialogen, doorspekt met prachtige filosofische gedachten : “Haar verdriet heeft geen naam, het is alleen rijp.”, “Tijd en afstand zijn niet alleen te meten in lengte, maar ook in diepte.” “We blijven altijd verlangen naar de plek waar ons hart thuis is.”  En de gedachte die als een rode draad door het verhaal loopt : “Alles is met alles verbonden”. Voor wie eerder al De serres van Mendel gelezen heeft, is het een blij weerzien met de  twee hoofdpersonages, Reya en Robin : zorgzaam, intelligent, warm en ondernemend.

Dit is in principe een jeugdboek voor kinderen vanaf 10 jaar. Maar ook volwassenen die openstaan voor een imaginaire wereld en een hartverwarmend verhaal, zullen er zeker kunnen van genieten.

Myriam Vanderzeypen 10/2020

In de Jommekeskrant (als voorleestip tijdens de voorleesweek) liep er het een en ander mis:  

 

Via de gezinsbond:

Via pluizer:

De wortels van de wereld

In De wortels van de wereld volgen we de personages Robin en Reya, elk in hun eigen wereld. Waar en wanneer we in hun verhaal juist terechtkomen, is nogal onduidelijk, en vooral voor Robin is het zoeken hoe hij zich verhoudt tegenover de wereld rond hem. Gelukkig heeft hij een stem die tegen hem spreekt, Ree, en hoewel niemand anders haar ziet of hoort, voelt Robin zich op een manier toch met haar verbonden. Robin's verhaal begint pas echt wanneer de oude wijze vrouw uit het dorp hem opdraagt om een grot buiten het dorp te bezoeken. Reya's wereld wordt op z'n kop wordt gezet door een mysterieuze vreemdeling die bij de serres aanklopt.

Het verhaal is een beetje verwarrend bij het begin, en dat zal waarschijnlijk een gevoel zijn voor zowel de lezers die het eerste boek in de reeks al hebben gelezen, als zij die met dit boek beginnen. Dat lijkt ook de opzet van het boek: je voelt als lezer de verwarring van het personage. Het duurt daarom best lang vooraleer het verhaal goed op tempo komt. Eens vertrokken, is het dan weer goed spannend, met een fijne combinatie van prenten, luchtige bladspiegel en tekst. De 150-tal pagina's vliegen erdoor, en voor je het weet is het verhaal alweer rond. Toch voel je dat met dit tweede deel nog geen einde gekomen is aan de reeks: daarvoor zijn te weinig vragen opgelost. Anderzijds had het boek dan wel wat langer mogen zijn: nu blijf je een beetje op je honger zitten, omdat er an sich niet veel gebeurd is, en dat er wel best veel vragen zijn bijgekomen. 

Visueel is het een stijl die een beetje te gekunsteld overkomt (de bladzijden moeten lijken alsof ze uit een oud, magisch boek komen), iets wat ik persoonlijk maar zelden goed vind lukken − en waar men nu ook niet echt in slaagt. Toch verdient het boek en de grafische keuzes in z'n geheel wel lof; de prenten en opmaak ondersteunen het verhaal sterk: de korte onderbrekingen met een kleine tekening, of de keuze voor korte hoofdstukken geven ruimte aan de lezer om het verhaal en de wereld te laten bezinken. Het boek leest als een trein, en voeren je helemaal mee naar de werelden van Robin en Reya. Zonder veel gebruik van magie weten de schrijvers en vormgevers een krachtig en desondanks magisch (in de zin van verwonderlijk) verhaal te brengen. Verfrissend is het zeker! 

Flavie Lindemans

 

boeken signeren

 Door dat vervelende Covid-19 virus werd de boekvoorstelling van 'De wortels van de wereld' afgelast / uitgesteld?? En dus hebben Kirstin en ik maar zonder publiek boekjes gesigneerd. En we hebben er ons werk van gemaakt:

 Wil je graag ook een gepersonaliseerd exemplaar geef dan gerust een seintje ;-) 

de wortels van de wereld...

 ... is er!

 

De wortels van de wereld - K. Vanlierde & J. Walschot - ISBN 978-94-6383-203-8

Ik ga terug.’ Ze kijkt Michal uitdagend aan.
Zijn ogen worden groot. ‘Naar de serres? Je hoorde het toch, de planten zullen deze ziekte zelf te boven moeten komen.’
Reya schudt driftig het hoofd. ‘Je hebt geen idee wat we daar bewaren!’
‘Dat heb ik wel. Maar alle mensen gaan op een keer dood. Werelden en ideeën verdwijnen, net als planten, en dat is goed.’ Michal haalt de schouders op. ‘Zo komt er juist ruimte voor iets nieuws.’
Plots ziet Reya de hele kamer troebel. Ze klemt haar kaken op elkaar.
‘En toch ga ik terug. Mendel heeft me nodig.’
‘Als ik Demeter goed begrepen heb, kun je niets meer voor hem doen.’
‘Demeter heeft het fout.’ Reya veegt met haar mouw langs haar ogen en kijkt Michal recht aan. ‘Als ik hem niet kan helpen genezen, kan ik hem helpen sterven.’

Terwijl het voortbestaan van de serres in gevaar is, zoekt een jongen in een armoedig dorp tussen de sloopwerven naar antwoorden. Waar komen die beelden van dampende groene koepels in zijn hoofd vandaan? Wie is dat meisje dat hij tussen de planten ziet dansen? En wat moet hij aan met dat bizarre talent in zijn handen, dat hij volgens sommigen maar beter verbergt?

Alles is met alles verbonden en de antwoorden zijn zo betoverend als de sterrenhemel. Want tijd en afstand meet je niet alleen in lengte, maar ook in diepte. En we strijken altijd neer op de plek waarnaar ons hart verlangt.

De wortels van de wereld is een vervolg op De serres van Mendel, maar kan ook los gelezen worden.

 

-------> uitgegeven door Van Halewyck / Pelckmans uitgevers 

 

Zaailing 85 - De wortels van de wereld

 

 

 

/// 

 ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden. 

///

Zaailing 81 - Over de drempel stappen

Hoe laat je het vertrouwde achter je en zet je een stap die je nog nooit eerder gezet hebt? In ‘De wortels van de wereld’, de opvolger van De serres van Mendel, neemt Reya een loodzware beslissing…
Met dit fragment uit ons nieuwe boek als Zaailing stappen ook Kirstin en ik over de drempel naar de buitenwereld. 

Over de drempel stappen - illustratie uit 'De wortels van de wereld'

Over de drempel stappen
een fragment uit ‘De wortels van de wereld’

Ze moet iets doen. Reya voelt de gedachte branden in haar hoofd, alsof ze zelf koorts heeft. En ze weet ook wát ze moet doen, al maakt het haar doodsbang. Ze moet naar Demeter.
Die zal raad weten, dat heeft Mendel zelf gezegd. En hij is niet in staat om te gaan. Maar zij wel.
Demeters huis ligt aan de grens van de stad in het oosten, herinnert ze zich. Een paar dagen stevig doorlopen…
Reya verzamelt al haar moed als een grote klomp in haar buik. Het maakt niet uit hoe ver het is, ze moet gewoon dóórlopen.
Ze propt het laatste restje eetbaar voedsel in haar zakken. Arizona, die zoals zo vaak lag te slapen in één ervan, wordt wakker en steekt zijn kopje naar boven. Reya haalt de slang tevoorschijn en hurkt neer. Haar vingers trillen.
‘Ik wil je niet achterlaten’, fluistert ze. ‘Maar ik durf je ook niet meenemen. Daarbuiten is er niks voor jou. En hier…’ Ze slikt. Zo zacht ze kan, aait ze over het gladde kopje. De slang glipt tussen haar vingers vandaan en glijdt in een gracieuze beweging op de grond. Reya’s blik wordt troebel. ‘Weet je het zeker?’
Arizona glijdt – langzamer dan anders, zo lijkt het wel – van haar weg, de begroeiing in.
Reya richt zich op. Van op een afstand kijkt ze naar Mendel, die ineengekrompen op de bank zit. Met haar ogen vol tranen ziet hij er minder ziek uit. Maar ook nóg minder zichzelf. Ze wil naar hem toe lopen en hem omhelzen maar houdt zichzelf net op tijd tegen.
‘Dag’, fluistert ze zonder geluid. Dan sluipt ze weg, naar de sluisdeuren die toegang geven tot de buitenwereld.
Ze werpt een laatste blik over haar schouder. Het hoge voorportaal met de indrukwekkende zuilen vol klimplanten ligt er schijnbaar vredig bij in het ochtendlicht.
Aarzelend stapt Reya over de drempel van de serres. Haar voeten voelen aarde en kort, stekelig gras. Ze ruikt de kruidige geur van de heuvels. De horizon tilt haar blik omhoog. Haar mond valt open. Ze staat onder een hemel die hoger is dan ze ooit voor mogelijk heeft gehouden. Hij is prachtig. En immens. En doodeng.
Een plots geluid laat haar omkijken. De buitendeuren gaan weer dicht en vergrendelen zichzelf. Trillend draait Reya zich om. De open ruimte gaapt haar tegemoet, als een zee van gras en golvende wolken waarin ze elk moment kan worden verzwolgen.
Ze zet één stap. En dan nog één. Alles in haar schreeuwt dat ze terug moet naar de beschutting van de koepels. Maar ze scheurt zich los en loopt door, zonder nog om te kijken.