Zaailing 92 /// Cocon ///

 

Sla je vleugels om mij heen en maak mij een veilige ruimte.

Ik kan mezelf niet meer in stand houden. Wat ik bouwde, brokkelt af. Wat ik wilde, blijft buiten bereik. Ik ben zo hoog geklommen als ik kon en nu is er niets dan afgrond. De wereld in mij davert en de brokstukken donderen naar beneden.

Een cocon is wat ik nodig heb, een omhelzing om in af te dalen, een duister om in thuis te zijn.

Verzet lijkt dapper; wie kreeg ooit complimenten om de strijd te staken? Maar soms moet wat ten einde is zich gewoon overgeven. Versmelten met het onvermijdelijke is een zachte dood. En diep – diep – vanbinnen weet iets in ons het beter.

Net als voor de rups, die zich een lijkwade van zijde spint, een gouden sarcofaag om zichzelf in te verliezen tot de laatste vezel, is de plaats waar wij uiteenvallen de vruchtbare grond voor alles wat daarna nog komt.

Op een dag, van op grote hoogte, zullen we terugkijken in mildheid en denken: wat waren we klein. 

 

/// 

 ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden. 

///

 

 

 

 

Zaailing-kaartjes

 

• Tot in de wortel: drie kaarten met plantenmotieven en teksten die heel het jaar door bruikbaar zijn voor diverse gelegenheden.
• Tot dan is het genoeg: drie wenskaarten met kleurrijke en gloeiende tekeningen en teksten die de bedoeling hebben om ons warmer door de donkere winter te helpen (maar die tijdloos genoeg zijn om ook nadien nog gebruikt te worden).

Beide reeksen bestaan uit afzonderlijke Zaailingen waarvan tekst en beeld naar goede gewoonte op elkaar afgestemd zijn. Standaard formaat kaart op hoogwaardig papier.

Prijs:
6 euro/reeks (= 3 verschillende kaarten, worden niet afzonderlijk verkocht)
5euro/reeks vanaf 2 dezelfde reeksen

Bestelling en betaling via mail en overschrijving of via de webshop (enkel PayPal).
verzendkosten 5 euro/zending of inbegrepen bij betaling via de Webshop.

 

Zaailing 57 /// BELOFTE - PROMISE /// Sapling 57

vink - ©2019 J. Walschot

BELOFTE

We slaan het blad van zoveel dagen om.
De herinneringen, dierbaar en voldragen, mogen langzaam vervagen tot schimmen in zwart-wit, gestolde silhouetten in de ochtendnevel die we achter ons laten.

De zon kondigt zich aan met lichtlijnen langs de horizon. Het natte gras prikt onder onze voeten. Alles is scherp en helder op een ochtend als deze. Het is alsof de bodem zelf dampt en ademt, zich loswoelt onder de roep van merel, vink en spreeuw.

Wat zich voor ons uitstrekt, bergt de belofte aan warmere dagen. We snuiven de kruidige lucht en voelen onze longen vollopen met iets wat wil uitbotten.
Zonlicht priemt tussen de takken door. Als we de ogen sluiten, krijgt alles wat we liefhebben vanzelf meer gloed.

originele schets 'DIEST' ©Jurgen Walschot

 PROMISE

We turn the page of so many days.
The memories made, precious and carried to term, can now slowly fade to black-and-white, condensed silhouettes in the morning dusk we are leaving behind.

The sun announces its arrival along lines of light spreading across the horizon. The wet grass feels prickly underfoot. All is sharp and clear on a morning like this, as if the soil itself is breathing and fuming gently, easing itself free with every new call of blackbird, finch and starling.

That which lies here, stretching out before us, bears a promise of warmer days. We can smell the scents of herbs on the air, and feel how our lungs fill up with something that feels like budding at every breath.
Sunlight is piercing the spaces in between the branches. If we close our eyes, all we love is clad in a deeper glow.

Spreeuw - ©2019 J. Walschot

An image for safekeeping ::: SAPLING 42 ::: ZAAILING Nr. 42 ::: Een beeld dat bewaart

An image for safekeeping

When our lines meet, will one of us change course?
Or do we just keep going, straight for the horizon, or headed for something that seems to hold the promise of one, at least?

Waking up is ungentle: venturing beyond the familiar means falling over the edge. Certainties hit dead ends, all maps meet their fringes.

If you step outside the frame, all that awaits you is the abyss. That is what a framework is for, after all: to contain the familiar. With solid walls, and buttresses bearing the weight of our stories. Within lies all we understand, and that is how we know ourselves to be safe. Escaping it means disappearing from view.

But those afraid to venture into the flood plains, can always turn inward instead.
Tell me from what angle we will approach, which corner of the cross will be ours to meet on. I cannot promise you I will consider changing course. But, linear as you are, you don’t intend to, either.

We might turn a few spirals there, though, at the crossroads of ways and worlds. And as we do, add a layer only we have access to: a reflection, a memory, an image for safekeeping from gravity’s hungry pull, that preserves who we were there together, for the briefest of moments.

Statens Museum for Kunst - Kopenhagen ©J. Walschot

 

Een beeld dat bewaart 

Wanneer onze lijnen kruisen, verandert een van ons beiden dan van koers?
Of blijven we gaan, rechttoe rechtaan naar de horizon, of naar iets wat die op zijn minst lijkt te beloven?

Het ontwaken is bruusk: wie verder gaat dan het vertrouwde, valt over de rand. Zekerheden lopen dood, elke kaart heeft randen.

Wie buiten beeld stapt, wacht de afgrond. Een raamwerk is immers bedoeld om binnen te houden wat het kent. De muren zijn solide, de steunberen torsen de geschiedenis van ons verhaal. Binnen het referentiekader ligt dat wat we kennen, en zo weten we ons veilig. Ontsnappen is verdwijnen uit het beeld.

Maar wie de uiterwaarden niet durft opzoeken, kan zich wel naar binnen wenden.

Zeg me op welke hoek we elkaar treffen, welk punt van het kruis het onze wordt. Ik kan je niet beloven dat ik van koers verander, maar dat ben jij, rechtlijnig als je bent, evenmin van plan.

Wel kunnen we een paar kringen draaien daar, op het snijvlak van wegen en werelden, en een extra laag leggen die alleen wij kennen: een weerspiegeling, een herinnering, een beeld dat bewaart, buiten de wetten van de zwaartekracht, wie wij daar heel even samen waren.

///

The SAPLING series is a joint project with writer Kirstin Vanlierde.
Saplings are creative sprouts. She will write to the images, I will draw to the words.

///

/// Zaailing N°39 /// ODIN /// Sapling N°39

Deze keer was dit artikel 'Na anderhalve eeuw opnieuw broedende raven in Vlaanderen' de inspiratie voor een prent en een tekst over deze machtige vogel...

ODIN

Mijn raaf die ooit hoger kon vliegen, kijkt verlangend naar de hemel waar de wolken zich opstapelen.
Odin wacht tevergeefs op nieuws.

Mijn raaf houdt de wacht.
Als ik haar roep, kijkt ze me stil aan, houdt haar kopje schuin. Ze durft niet dichterbij te komen.
Wanneer ze haar veren schikt, waait oud stof op, en het licht binnenin haar gaat iets feller stralen.
Soms lacht ze.

Wanneer ik wakker word, zie ik haar naar me zitten kijken. Zodra ik beweeg, vliegt ze op.
Ik heb haar nog nooit gezien als ze slaapt; ik kan niet in bomen klimmen.

ODIN

My raven that once knew how to fly high, is looking up in longing at the skies where the clouds are gathering.
Odin is waiting, in vain, for news.

My raven is standing guard.
When I call her, she looks at me quietly, tilting her head. She doesn’t dare approach.
When she ruffles her feathers, old dust whirls, and the light within her shines bright for a moment.
Sometimes she laughs.

When I wake up, I see her sitting there, looking at me. As soon as I move, she flies off.
I have never seen her when she sleeps; I don’t climb trees.

///

The SAPLING series is a joint project with writer Kirstin Vanlierde.
Saplings are creative sprouts. She will write to the images, I will draw to the words.

///

::: ZAAILING #36 – Onleesbaar /// Unreadable – SAPLING#36 :::

Je etaleert schaamteloos wat anderen zouden bedekken.
Maar hoe diep je de wereld ook laat binnenkijken, een stuk van jou blijft ongezien. Wat huist tussen de vouwen van het blad, tussen de kreukels in de lakens, daar heeft niemand zaken mee.
 
Wat zich open en bloot in de wereld smijt, is zelden het mooist en nooit het meest intrigerend. Ik ben een open boek, zeg je. Jij speelt met je zichtbaarheid als was het clair-obscur. En wat buiten beeld blijft, mag ik zelf invullen.

Ik volg de contouren van je lichaam, het sleepspoor van de middagzon over de muren naast het bed. In de lijnen van het licht laat ik jou onleesbaar zijn.

Shamelessly, you display what others would cover. Yet however intimately you invite the world to have a look, a part of you will remain unseen. Residing deep within the folds of the book, within the creases of the sheets, is something that is nobody’s business.

That which displays itself to the world in the nude is rarely the most beautiful and never the most intriguing. You tell me I am an open book. You, on the other hand, can play with what you do and do not show like a master might with claire-obscure. And whatever falls outside the frame, is for me to make up.

I trace the outline of your body, the drag marks of the midday sun across the walls along the bed. Within these lines of light I leave you to be unreadable.

/// 

The SAPLING series is a joint project with writer Kirstin Vanlierde. Saplings are creative sprouts. She will write to the images, I will draw to the words. 

///

Zaailing #33 : Een stad / A city : Sapling #33

Een stad 

Het schetsboek valt open op een plek die hij niet verwachtte.
Een stad met een geschiedenis. Een stad waarvan hij hield. De dagen tussen haar daken smaakten naar drukte en uitlaatgassen, maar ook naar kroegen en wereldkeuken. Naar vrijheid soms nog te groot voor zijn jonge vleugels.

Hij kan het zich herinneren, hoe hij op het boventerras probeerde om het uitzicht in zich op te nemen terwijl hij de toeristen negeerde, even druk en opdringerig als de duiven. Hoe hij peilde naar de gelaagdheid die trilde tussen de straten. Want hoe vat je iets wat zo immens is, waar onder de wegen andere wegen liggen, onder de funderingen oudere funderingen, waar onder het afval en de sloop soms een schat tevoorschijn komt, soms een spook? 

Hij kon het voelen, maar hij kon het niet vastleggen. Toen nog niet. Dit is een oud boek, een verhaal van lang geleden. Als hij eraan terugdenkt, is elke dag in zijn herinnering even grijs. Er viel bijna constant regen. Maar het was prettig lopen door de natte straten, waar aaneensluitende rijen van koplampen het wegdek in lange lijnen lieten oplichten. Hij had stevige schoenen die hun grip op de glibberige kasseien niet verloren. En elke stap die hij zette, ook binnen de beslotenheid van de stad, was een stap vooruit, want één stap verder weg van waar hij vandaan kwam. Duiven kwamen drinken uit de plassen. In het park scheerden kraaien rakelings over, geruisloze zwarte schimmen. Ze bevielen hem wel. De tijd leek geen vat op ze te hebben. En als dat wel zo was, trokken ze er zich niets van aan. 

Misschien kwam het door de vogels dat hij naar de lucht begon te kijken. Een ontsnappingsroute voor wie vleugels had. En hij benijdde ze, een beetje toch. Alleen de torenspitsen kwamen in de buurt van waar zij konden komen. 

Tekenen, leerde hij, kwam nog het dichtst bij vliegen. Een pen tussen zijn vingers, over een blad papier – in lang vervlogen tijden zelfs werkelijke een veer – kon parmantig pikken als een straatmus, maar ook recht op haar doel af schieten als een slechtvalk. In zijn schetsen slaagde hij erin de vogels te volgen. En dat, besefte hij, was hij sindsdien altijd blijven doen. 

Hij talmt nog wat langer bij de oude tekening. Lijnen en lucht. Lijnen zijn nodig. Ze helpen om de wereld beheersbaar te houden. Maar wat is er mooier dan iets wat aan zijn kader ontsnapt?
Het is een verhaal dat hij toen voor het eerst hoorde, daar op dat hoge, drukke terras. Het past hem als een handschoen. En hij is het vanaf toen altijd opnieuw blijven vertellen, op steeds weer andere manieren.
Hij klapt het schetsboek dicht, en pakt de eerste pen binnen handbereik. 

/// 

 ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden. 

///

A City 

The sketchbook opens to a page he did not expect.
A city with a history. A city he loved. The days between its rooftops tasted of crowds and exhaust fumes, but also of pubs and world kitchen, and the kind of freedom that had at times seemed too large for his young wings.
He remembers how he stood on the upper terrace, trying to take in the view, ignoring the tourists swarming like pigeons. How he tried to fathom the resonating layers running along the streets. For how can you grasp a place so immense, where beneath the roads lie other roads and beneath the foundations even older foundations; where, from under piles of garbage or demolition debris, one day a treasure might be unearthed, another a ghost? 

He could feel it, but he couldn’t capture it. Then. For this is an old sketchbook, a story of long ago. Thinking back, all those days come to mind equally grey. Rain was falling almost incessantly. But it was pleasant to walk the wet streets, contiguous rows of headlights setting the pavement ablaze with lines of light. His shoes were sturdy and didn’t lose their grip on the slick cobblestones. Every step he took, even within the confines of the city, was a step forward, one step farther from where he came from. Doves came to drink in the puddles. In the park, crows passing like silent black shadows grazed pedestrians in a fly-by. He liked them. Time didn’t seem to touch them. And if it did, they didn’t seem to care. 

Perhaps it was because of the birds that he began to look at the sky. An escape route for the winged. And he envied them, a little anyway. Only the church turrets came anywhere close to where they were able to go. 

Drawing, he learned, was as close to flying as he could come. A pen between his fingers moving across a sheet of paper – in times long gone it would even have been an actual feather – could peck like a perky sparrow, or shoot straight at its mark like a peregrine falcon. In his sketches he managed to keep up with the birds. And that, he thought, was what he had been doing ever since. 

He lingers, just a little while longer, with the old sketch. Lines and skies. Lines are necessary. They help to keep the world contained. But aren’t the most beautiful things exactly the ones that escape from their framework?
It’s a story he heard for the very first time on that high, crowded terrace. It fits him like a glove. And he has told it over and over again, in ever different ways.
He closes the sketchbook, and picks up the first pen within reach.

///

The SAPLING series is a joint project with writer Kirstin Vanlierde.
Saplings are creative sprouts. She will write to the images, I will draw to the words.

///

expo @ MOKAFE

::: Zaailing #32 ::: 

Il était une fois, dans la Galerie du Roi à Bruxelles, un bistro où on servait du café délicieux et les meilleurs gauffres du monde… Même son nom avait un goût de délicatesse: “Mokafé”.

Op een dag streek er een ekster neer aan de ingang van de bistro. Dat was een zeldzaam zicht. Eksters houden normaal niet zo van overdekte galerijen. Maar dit was een heel vrijpostige ekster, en de eigenares van de bistro was blij met wat gezelschap. Ze gaf hem een bakje water en een eigen stoel tussen de vaste klanten en de toeristen van alle kleuren en nationaliteiten op het terras voor haar zaak. Dat vond de ekster best. Hij balanceerde op de leuning, dronk een beetje van het water, keek naar de klanten, en fladderde wat in het rond. Hij lette erop het terras niet vuil te maken.

 MOKAFE Brussel

The magpie started coming around more often. Every time he visited, he would get a treat: there were always waffle crumbs lying around in the kitchen to please a hungry bird. The lady liked the magpie, and the magpie thought she was a really sweet person.

Pour la remercier, un jour il lui offrit l’idée qui lui était venue à l’esprit quand il vit un artiste de rue faire des dessins dans un coin de la galerie.

It so happened that he knew of a creative couple of artists, a writer and an illustrator who both loved birds, too. They had been working together for a good while now on a project they called SAPLINGS, and they might have some work to show and put up on the walls of Mokafé.

De lieve eigenares vond dat een schitterend idee. De ekster knikte een keer parmantig, pikte nog een wafelkruimel mee, en vloog toen de galerij uit, naar Sint-Genesius-Rode. Want dat, wist hij, was waar de tekenaar woonde…

  

En dit sprookje is nog niet uit, integendeel: de tentoonstelling van een selectie ZAAILINGEN in Mokafé (Koningsgalerij, Brussel) is pas begonnen.

We nodigen alle nieuwsgierigen met veel plezier uit om de ekster en het spoor van wafelkruimels te volgen en er een kijkje te gaan nemen!

Wie dat doet tijdens het weekend in de periode van 19 mei tot en met 10 juni kan bovendien ook de expo BXL Dorado in de Begijnhofwijk meepikken, waar eveneens werk van ons tentoongesteld wordt.

 

///

The SAPLING series is a joint project with writer Kirstin Vanlierde.
Saplings are creative sprouts. She will write to the images, I will draw to the words.

///

::: Zaailing #31 ::: AAN LAND ::: BXL DORADO ::: ASHORE ::: Sapling #31

Het is bijna onmogelijk om in deze tijden niet op een of andere manier beroerd te worden door de complexe problematiek van het vluchtelingenthema. Daarom organiseert de vzw New Flemish Primitive Art School in mei en juni 2018 de tentoonstelling BXL DORADO, vanuit het perspectief van mensen onderweg, die zwerven tussen land en buitenland, tussen cultuur en vervreemding, tussen oorlog en onderdrukking. New Flemish Primitive Art School werkt hiervoor samen met zowel vluchtelingen-kunstenaars als plastische kunstenaars van Brussels-Europese bodem.
In BXL DORADO staat Brussel centraal, als het Eldorado dat het voor ontelbaar veel zoekenden dezer dagen is: de droom van een beter bestaan, de melancholie van verre einders, de drang naar het onbekende.
Wie zijn deze mensen die de benen nemen, die moeizaam hun vleugels uitslaan, hun leven op het spel zetten, verbonden in weinig meer dan doodsangst alles achterlaten om over de wereld te gaan zwerven op zoek naar een lichtpunt, een plek waar ze zich veilig kunnen voelen?
Kirstin en ik nemen deel aan de expo, met een selectie Zaailingen die voor het merendeel speciaal gemaakt werden voor deze gelegenheid en rond dit thema.

Locaties:
Instituut Pacheco > Grootgodhuisstraat 1000 Brussel
Begijnhofkerk > Begijnhofplein 1000 Brussel
Passa Porta > A. Dansaertstraat 46 1000 Brussel
Gemeenschapscentrum De Markten > Oude Graanmarkt 5

Vrij toegankelijk van 11 tot 18u op volgende weekends:
19-20 mei
26-27 mei
2-3 juni
9-10 juni

Neem voor meer info en een blik achter de schermen zeker een kijkje op de Facebookpagina van BXL DORADO.

Tegelijkertijd kan je ook een ruimere selectie getekende zaailingen ontdekken in Bistro Mokafé  > Koningsgalerij 1000 Brussel


Bij deze laten we alvast een van de tentoongestelde foto-Zaailingen op u los.

AAN LAND


De golf brengt je aan land, slap als aangespoeld wier.
Je handen voelen zand, kiezels, schelpen. Het gruis van een oud continent, de verkruimelde dromen van wie hier al veel te lang woont.

Een tweede golf spoelt over je heen, legt zich als een deken om je schouders voor ze zich terugtrekt.
Je hijst jezelf rechtop.

Hier sta je dan, met de zon en het water als getuigen van je tocht.

Je kijkt om je heen en ruikt de geur van wat misschien de toekomst is. Hoop werpt zijn schaduw vooruit als een spoor om te volgen, dwars door de branding heen.

///

The SAPLING series is a joint project with writer Kirstin Vanlierde.
Saplings are creative sprouts. She will write to the images, I will draw to the words.

///

ASHORE 


The wave takes you ashore, limp like washed up kelp.
Your hands feel sand, pebbles, shells. The grit of an old continent, the crumbled dreams of those who have lived here too long.

A second wave washes over you, drapes itself around your shoulders like a blanket, before retreating again.
You hoist yourself upright.

Here you are, with the sun and the water as sole witnesses of your journey.

You look around and catch a scent of what might be the future. Hope casts its shadow ahead like a trail for you to follow, straight through the surf.

::: Zaailing #29 ::: CODES ::: Sapling #29 :::

Bij de lente hoort toch de grote schoonmaak? Of toch tenminste de nood aan iets nieuws. Plaats maken? Opruimen? Nieuwe kansen creëren?
Of misschien ben ik gewoon slordig... alleszins ligt mijn werkplek vol met schetsen of juister: lag vol. Ik kan wel gemakkelijk weggooien maar doe dat nogal traag. Dus ligt er altijd wel een hoopje schetsen dat geleidelijk aan uitgedund wordt. (Lees richting papiercontainer).

schetsen 'verhalen voor het sterven gaan'

Ik verzamel wel snapshots: reflecties, spiegelingen, silhouetten, beelden die me intrigeren... fotografische beelden, momentopnames meestal onderweg. Soms zijn die beelden er maar heel even, net lang genoeg om een foto te nemen en alweer weg. De meeste beelden blijven digitaal, dat scheelt weer plaats.
Al enkele van deze beelden kregen een plaatsje in het zaailing-avontuur.


Zaailing 29 vertrok van zo een silhouet. Een foto genomen in een hotelkamer in Würzburg enkele jaren terug. Gele muren, geel zonlicht, een silhouet, een beeld in een beeld...  vooral veel licht, een open deur achter de figuur en een gesloten deur ervoor...  (Tiens, zei er iemand iets over Pasen??)
Maar om terug te keren naar het opruimen, je hoeft het soms maar letterlijk voor je neus op te rapen: enkele schetsen van deuren...
Zou dat een reden kunnen zijn waarom ik toch niet zoveel zou moeten weggooien?? Alles keert terug al was het maar als een extra laagje...  

CODES

Sommige kamers zijn gemaakt om door jou betreden te worden.
Dat hoeft niet meteen, dat lukt vaak zelfs niet onmiddellijk. De deuren ernaartoe gaan ook niet zomaar open.

Soms is zo’n deur heel vanzelfsprekend aanwezig, maar merk je ze niet op. Je moet er vaak genoeg voorbijgelopen zijn om uiteindelijk toch nieuwsgierig te worden. Soms wil je wel van in het begin naar binnen, heel graag zelfs, maar blijkt ze op slot.
Heel soms wordt de doorgang pas zichtbaar voor wie, ondanks alles, blijft geloven dat ze er is. Codes laten zich pas lezen door wie eraan toe is ze te kraken.

Soms weet je dat je naar binnen zult gaan zodra je ze ziet. Zelfs al wil je dat eigenlijk niet, of huiver je, of staar je zo lang als je kunt naar het zwijgende sleutelgat op zoek naar antwoorden en garanties. Want achter elke deur ligt een wereld, het begin van iets en het einde van iets anders. Je weet niet wat je zult vinden. Je weet nooit wat je achterlaat tot het er niet meer is.

Maar sommige kamers zijn gemaakt om door jou betreden te worden. Want de code laat zich lezen, en het licht geeft je een duwtje in je rug. De lijnen in het hout roepen jouw naam.

Je stapt naar binnen. Je ademt nieuwe lucht.
En achter je valt, met de zachtste klik, de deur naar het verleden dicht.

///

The SAPLING series is a joint project with writer Kirstin Vanlierde.
Saplings are creative sprouts. She will write to the images, I will draw to the words.

///

Some rooms were made to be entered by you.
There is no need for it to happen instantly, however, and often it won’t even work that way. The doors to them don’t just yield and open. 

Sometimes a door can be a presence taken so much for granted that you don’t even notice it’s there. You have to walk past it often enough to eventually grow curious. Sometimes you want to go in from the start, very much even, but it turns out to be locked.
Every once in a while a door only becomes visible for those who, against all odds, keep believing it is there. Codes will only allow themselves to be read by those ready to break them. 

Sometimes you know you will go in the moment you see it. Even if you don’t really want to, or you find yourself shuddering or staring at the silent keyhole for as long as you can, searching for answers and guarantees. For beyond every door is a world, the beginning of one thing and the end of another. You never know what you will find. You never know what you will leave behind until it is no longer there. 

Only, some rooms were made to be entered by you. For the code has shown itself, and the light in your back urges you on. The grains in the woodwork are calling you by your name. 

You step inside. You breathe new air.
And gently, with the softest click, the door to the past closes itself behind you.

::: Zaailing #28 ::: Klatergoud / Gilded ::: Sapling #28 :::

Enkele weken terug bezocht ik het Leopold Museum in Wenen  (schetsboek reisverslag) waar momenteel de tentoonstelling 'Vienna 1900' loopt met werk van grote namen zoals Schiele, Kokoschka, Moser,... rond de eeuwwisseling. Maar het was vooral het vroegwerk van Klimt dat me het meeste bijbleef. Hoe hij met eenvoudige onderwerpen, erg weinig materiaal, zoveel gevoel kon uitdrukken.

Obstgarten - 1898 - Gustav Klimt

Ein Morgen am Teiche - 1899 - Gustav Klimt

Deze beelden bleven 'plakken' en daagden me uit om dit verder te onderzoeken. Ik heb geprobeerd om het beeld van het meer uit de kader te bevrijden en enkele favoriete onderwerpen eraan toe te voegen en van het een kwam het ander... inspiratie voor een nieuwe zaailing:

KLATERGOUD 

De dag heeft er genoeg van en hij ook. 

Naar buiten wil hij, weg van het klatergoud in de deftige salons. Bij hun kopjes thee en hun glazen schnaps maken ze zich druk, snaterend als watervogels. Hun rokken ruisen en hun kragen staan omhoog, maar hun bekken zijn leeg.
Ze vragen zich, niet zelden luidop, af wat hem bezielt, waarom hij niet knus binnenblijft onder de schijn van de kroonluchters. Hij trekt zijn schouders wat hoger en zet er de pas in.

De schoonheid van dit landschap is een geheim dat hij niet wil delen. Het laatste licht is gul, je hoeft het alleen maar tegemoet te gaan. Dus dwaalt hij langs wegen die nog drassig zijn van de laatste regenbui en bermen die ruiken naar hoogzomer. Hij gaat zitten met zicht op water dat geen haast heeft om ergens aan te komen.

In de holtes tussen de struiken en onder de kruinen is het duister al begonnen een bed te spreiden. Maar de gloed van de dag blijft nog hangen als een omhelzing, en de hemel dekt de oevers langzaam toe. In de vergulde stilte lijkt alles mogelijk.

Klatergoud 1 © Jurgen Walschot

 

Er waren dagen dat het leven er anders uitzag. Vroeger.
Toen was elke rivier een plek om in te zwemmen, en elke weide een uitnodiging om te gaan zitten met een picknickmand en een deken.
Hij kan zich middagen herinneren die nooit ophielden, en wijn die minder dronken maakte dan de glans van haar blik.
Hoe ze plots naar de lucht kon kijken, waar vleugels voorbij schoten, of naar de glinstering van zonlicht op het water. Hoe haar aandacht getrokken werd door iets schijnbaar onbelangrijks, iets wat hem gegarandeerd eerst ontging. Tot hij beter leerde kijken.
Zien werd zijn manier om haar te begrijpen, om dichter bij haar te zijn.
Dat is nog altijd zo. Maar zijn dierbaarste herinneringen hebben steeds meer van dromen, en het wordt stilaan moeilijk ze van elkaar te onderscheiden. 

Als hij maar lang genoeg blijft zitten, weet hij, maakt de rust van het meer een einde aan zijn opgejaagde twijfel, en zelfs aan de favoriete beelden in zijn hoofd.
Dan is er alleen nog de stervende gloed aan de hemel, in afwachting van sterren, en de geruisloze tred van nachtdieren.

Dan mist hij haar – een paar oeverloze seconden lang – iets minder diep. 

Klatergoud 2 © Jurgen Walschot

///

The SAPLING series is a joint project with writer Kirstin Vanlierde.
Saplings are creative sprouts. She will write to the images, I will draw to the words.

/// 

GILDED

The day has had enough and so has he.

Outside is where he wants to be, away from the gilded displays in the fancy salons. Over their cups of tea and their thimbles of schnapps they will display their feathers, gabbling like waterfowl. Skirts rustling and shirt hems stiffened, their beaks are ever empty.
They wonder out loud what got into him and why he doesn’t stay in like the rest of them, snugly under the glare of the chandeliers. He hunches his shoulders a little higher and quickens his pace.

The beauty of this landscape is a secret he does not wish to share. The last of the light is generous, you only have to walk out to meet it. So he wanders the roads still muddy from the afternoon rain and the slopes smelling of high summer. He sits down to watch the water that is in no hurry to arrive anywhere at all.

In the hollows under bushes and canopies, the darkness has already begun to make a den. But the day’s glow still lingers like an embrace, and the sky gently enfolds the riverbanks. In the gilded silence of the hour, everything seems possible.

©J.Walschot

There were days when life had a different glow. Days long gone.
Back then, every river was a place to swim, every meadow an invitation to settle with a picnic basket and a blanket.
He can recall afternoons of endless hours and wine less intoxicating than the light in her eyes.
How she would suddenly look up at wings rushing past in the sky, or at the shimmering sunlight on the water. How her attention would be caught by something seemingly insignificant, something that almost as a rule eluded him. Until he learned to look closer.
Looking closer became his way to understand her, to be near her.
It still is. But his dearest memories have started to resemble dreams, and it is getting harder to distinguish between them.

He knows that, if he just sits here long enough, the peace of the lake will quiet his haunting doubts, even his dearest recollections. Then there will only be the dying glow of the heavens, in anticipation of stars, and the soundless paws of nocturnal life.

Then he will miss her – for a few fathomless seconds – a little less deeply.

©J.Walschot

::: Sapling #27 ::: Quietly // Zwijgend ::: Zaailing #27 :::

 ©Jurgen Walschot

/// Quietly ///

She turns her back on what gets too much. Fixing her gaze on some distant point of refuge leaves less space for pain. But she can still feel the staring eyes, and she does not forget. 

She read somewhere that modelling can feel a little like meditation. Sure it can. If, just like with meditation, you manage to forget about yourself. To breathe in and out and fly off to inner horizons. But that isn’t working very well in this cold studio, where the agonizing heater is trying to come to life amidst a chorus of gurgling hiccups. The smells of paint, dust and pencil flakes aren’t enough to keep yourself warm. 

A cupboard door closing. Pots, pens, brushes clattering. A chair’s legs scraping across the rough surface of the floor.
She lets him look at her. She tries to pretend she’s not shivering. 

Graphite coursing across paper sometimes sounds like the very thin rushing of waves. She is waiting for the surge along the fresh sheet, the smaller, faster onsets, the broader strokes. 

In her head last night’s events replay like a movie. The dishes with water that had gone from tepid to almost cold. The front door slamming shut, a stroke of fate. 

She bows her head in the face of what cannot be taken back. Inside her, quietly, silences reside.

 

///

The SAPLING series is a joint project with writer Kirstin Vanlierde.
Saplings are creative sprouts. She will write to the images, I will draw to the words.

///

/// Zwijgend ///

Wat haar te veel wordt, keert ze de rug toe. Met haar aandacht op een rustpunt in de verte is er minder ruimte voor pijn. Maar ze voelt de starende ogen, en ze vergeet niets. 

Poseren kan lijken op meditatie, las ze ergens. Inderdaad, dat kan. Als je, net zoals bij meditatie, erin slaagt om jezelf te vergeten. In en uit te ademen en weg te vliegen naar innerlijke horizonten. Maar dat wil niet zo goed lukken in dit koude atelier, waar de zieltogende verwarming zich gorgelend op gang probeert te trekken. Aan de geur van verf, stof en scherpsel kun je je niet warmen. 

Een kastdeur kletst dicht. Gerammel van potjes, pennen, penselen. Het geschraap van stoelpoten over de ruwe vloer.
Ze laat hem kijken. Ze probeert te doen alsof ze niet rilt. 

Grafiet over papier klinkt soms als het heel dun ruisen van golven. Ze wacht op de halen over het verse vel, de snelle kleine aanzetten, de bredere bewegingen. 

Ze speelt de film van de vorige avond nog eens af in haar hoofd. De afwas met water dat al bijna koud geworden was. Het dichtslaan van de voordeur, als een slag van het noodlot. 

Ze buigt haar hoofd voor wat niet terug te nemen valt. In haar gaan zwijgend stiltes schuil.

::: Zaailing #22 ::: Meester van de maan // Master of the moon ::: Sapling #22 :::

Meester van de maan

Als de scherpste schaduwen vallen, vind je hem op zijn tak. De meester van de maan overschouwt de wereld. 

Verlangend staren we omhoog naar wat hij heeft. Het is een schat die hij in stilte bewaakt, dat is zo duidelijk als wat. Wat jammer dat hij niet even per ongeluk zijn bek open doet. Met kruimels zouden we al tevreden zijn. 

Is het zijn zwijgen dat hem zo bijzonder maakt? Zijn onwaarschijnlijk sterke bek? Wat is het dat hij weet maar ons niet vertelt?

Hoe we ook smeken, welke listen we ook smeden, de meester van de maan is ons te slim af. Hem zal je niet betrappen op praatjes. Geen snipper licht gunt hij ons, dat omhooggevallen stuk pretentie. 

We maken onszelf graag fabeltjes wijs. Dat weet de meester van de maan als geen ander. Zolang hij zwijgt, kunnen we dromen dat zijn schat, in een moment van onoplettendheid, valt. 

Of dat wij vleugels krijgen, op een dag. 

©Jurgen Walschot

Master of the moon 

You will find him perched when the sharpest shadows fall. Master of the moon, watching over the world. 

Longingly, we look up to what he is holding. It’s a treasure he is guarding quietly, that much is clear. Such a shame he doesn’t open his beak, even by accident. Mere crumbs would do for us. 

Is it his silence that makes him so exceptional? His improbably strong beak? What is it that he knows but will not speak of?
Whatever we implore, however cunning our contrivances, the master of the moon is too smart for us. We will never catch him bantering. Not a sliver of light he grants us, that stuck-up piece of conceitedness. 

How we love to tell ourselves stories. The master of the moon knows this better than anyone. As long as he keeps his silence, we can go on dreaming of his treasure, in a moment of carelessness, falling.

And how we, too, one day, will sprout wings. 

///

The SAPLING series is a joint project with writer Kirstin Vanlierde.
Saplings are creative sprouts. She will write to the images, I will draw to the words.

///

::: Zaailing #19 ::: Sporen // TRACKS ::: Sapling #19 :::

// SPOREN //
Het leven, weet hij, trekt sporen voor wie ze kan volgen. En dat is hoe hij leeft: zonder halt te houden.
De monotonie van onderweg zijn went. Maar telkens als hij achterom kijkt, vreest hij aanstormende lichten. Zijn reflexen zijn getraind om inderhaast uit de weg te springen. Voor je het weet, heeft het

verleden je ingehaald en dendert het als een trein over je heen. Wie zich laat verleiden om stil te staan, strandt in het beste geval in een tussenstation.
Zoals zij.
Natuurlijk is hij niet op haar toe gestapt. Wie een schim is in zijn eigen leven weet dat er niet zoiets als houvast bestaat. Hij stelt zich tevreden met toekijken van op een afstandje. Een gestolen moment.
Zou het fijn zijn om naast haar te zitten, daar op die bank, en oprecht te geloven dat er straks een trein stopt, met deuren die vanzelf opengaan om hen binnen te laten?
Hij ziet het zichzelf bijna doen. Hij ziet haar zelfs opkijken en glimlachen, met donkere, glanzende ogen.
Ze laat hem twijfelen. Iets aan haar klopt niet met zijn verhaal. Is ze echt gestrand? Haar pad lijkt meer berusting te kennen dan het zijne, wie weet zelfs een gelukkig einde. Hij gunt het haar.
Hij wil er niet komen spoken.
Hij leest de grijnzende letters op het scherm. Hij heeft geen bestemming maar het is tijd om te gaan. Een laatste blik over zijn schouder, voor hij zich laat meevoeren langs de gesyncopeerde lijn van licht, verder de nacht in.
Zo wil hij het zich herinneren, de volgende keer als hij achterom kijkt.
Een tussenstation dat heel even voelde als een thuis.
Haar schoonheid, in een tafereel dat seconden lang stilstond terwijl de tijd, voorbij razend als een verduisterde trein, hen ongemoeid liet.

©J.Walschot

// TRACKS //

Life, he knows, lays tracks for those capable of following them. That is how he lives: without stopping.
The monotony of life on the road is something you get used to. But every time he looks over his shoulder, he fears the sight of headlights rushing up to him. His reflexes are poised to jump out of the way at a moment’s notice. Before you know it, the past has caught up with you and runs you over like a freight train. Those who succumb to the temptation to pause, will find themselves stranded in an intermediate station at best.
Like her.
Of course he has not walked up to her. A shadow in his own life, he knows there can never be anything to hold on to. He contents himself with looking on from a small distance away. A stolen moment.
Would it be nice to take a seat next to her, on that bench, and truly believe a train will be stopping shortly, with doors that open all by themselves to let them in?
He can almost see himself do it. He can even see her look up and smile, with dark, glowing eyes.
She has him doubt. Something about her doesn’t fit in with his story. Is she truly stranded? Her path seems to have more equanimity than his, it might even have a happy ending - who knows. She deserves it.
He doesn’t want to stay around to haunt it.
He reads the grinning digits on the screen. He has no destination but it is time to go. One last glance over his shoulder, before he let himself be taken along by the stuttering lines of light down into the night.
That’s how he wants to remember it, the next time he looks back.
An intermediate station that for one brief moment felt like home.
Her beauty, a pageant stopped in its tracks, even as time, thundering past like a blinded train, left them undisturbed. 

///

The SAPLING series is a joint project with writer Kirstin Vanlierde.
Saplings are creative sprouts. She will write to the images, I will draw to the words.

///