Sla je vleugels om mij heen en maak mij een veilige ruimte.
Ik kan mezelf niet meer in stand houden. Wat ik bouwde, brokkelt af. Wat ik wilde, blijft buiten bereik. Ik ben zo hoog geklommen als ik kon en nu is er niets dan afgrond. De wereld in mij davert en de brokstukken donderen naar beneden.
Een cocon is wat ik nodig heb, een omhelzing om in af te dalen, een duister om in thuis te zijn.
Verzet lijkt dapper; wie kreeg ooit complimenten om de strijd te staken? Maar soms moet wat ten einde is zich gewoon overgeven. Versmelten met het onvermijdelijke is een zachte dood. En diep – diep – vanbinnen weet iets in ons het beter.
Net als voor de rups, die zich een lijkwade van zijde spint, een gouden sarcofaag om zichzelf in te verliezen tot de laatste vezel, is de plaats waar wij uiteenvallen de vruchtbare grond voor alles wat daarna nog komt.
Op een dag, van op grote hoogte, zullen we terugkijken in mildheid en denken: wat waren we klein.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten