 |
| 25 juli 2023 - Triglav Nationaal Park |
Daar is hij. Een laaghangende frons van grijs, een baldakijn van somberte dat om de bergtoppen heen wolkt. De scherpte van de rotswanden wordt afgerond maar er is niets lieflijks aan. Je hebt maar een oogopslag nodig: foute boel.
Dit was geen deel van het plan, hoewel je natuurlijk niet alleen maar stralend weer verwacht in de bergen. Elke wandelaar weet dat buien er gewoon bij horen. Maar er is iets aan deze aanzwellende storm wat je rillingen bezorgt. De omvang, om te beginnen. Uit die donkerte spreekt een diepe dreiging, een massieve kracht die geen onverschilligheid of overmoed tolereert. Want dat komt er nog bij: je hebt een keuze. En je moet ze maken.
Er is beschutting beschikbaar. Maar dat betekent een dag minder op pad – of wie weet nog langer. Met je duimen zitten draaien aan een ongemakkelijke tafel in een bedompte berghut waar alles naar kookvuur en vochtige wandelaars ruikt. Naar buiten kijken naar het regengordijn en de uren zien verglijden van grauw naar donkerder.
Toch doorgaan dan maar? Het erop wagen en de reis voortzetten zoals gepland? Natte kleren zijn geen halszaak, en wie weet valt het beter mee dan je nu denkt. In de bergen mag je geen dwaze risico’s nemen maar voorzichtigheid kan ook gewoon omslaan in angst, en dan ben je nog verder van huis.
Het is je lijf dat aarzelt. Het gewicht van je bergschoenen lijkt plots verdubbeld, de riemen van je rugzak snijden in je schouders. De wind die langs je heen strijkt – nu nog vrij toegeeflijk – laat het warme laagje zweet dat je al de hele klim vergezelt plots verdampen tot kilte.
Hoe verantwoord is het om recht op die grijze muur af te lopen? Wanneer gaat hopen dat het nog wel meevalt gelijkstaan aan roekeloosheid?
Sommige stormen zijn niet te vermijden. Ze verrassen je totaal, overvallen je midden op een tocht en laten je geen andere keuze dan zo goed mogelijk om te gaan met wat je op dat moment voor je hebt. Ze vernauwen je blikveld tot de tunnel van het nu: de volgende stap, het volgende houvast, de volgende crisisbeslissing. Ze persen je tot op het randje van wanhoop en uitputting.
Dat zijn de confrontaties waar je wellicht nooit zelf voor zou kiezen mocht je ze op voorhand kennen, maar in zo’n geval is er geen sprake van keuze. De storm heeft jou gevonden, en je moet er doorheen. Achteraf heb je een verhaal te vertellen, want je bent een ander mens geworden.
De bergen lijken op het leven: ze geven de meest onverwachte geschenken en soms is het goed om geen keuze te hebben. Maar wat op een moment als dit, in het volle zicht van wat eraan komt?
Het is zinvol om je tocht nu en dan in vraag te stellen. Maar je hoofd is niet noodzakelijk je vriend. Al te vaak is het een carrousel van gedachten, een paardenmolen die alle argumenten eindeloos ergerlijke rondjes laat draaien tot ze duizelig zijn, en jij ook. Je denkt aan de man thuis, in het ziekenhuisbed, die zijn keuzes al gemaakt heeft. Hij zou de storm verwelkomen. Maar jij, hier en nu, misschien toch nog niet.
Je blik dwaalt van het pad naar de berghut een eind verder, en vandaar verder over de schimmige einder. Je voeten vinden de richting vanzelf.
Ze wordt wakker in de schemering voor zonsopgang, en weet meteen waar ze is.
Seth ligt met zijn rug naar haar toe. Een paar rode lokken likken zijn nek en de ronding van zijn schouder.
Ze heeft nog nooit zo dicht bij een man gelegen die zo ver bij haar vandaan is.Klotsend de trage golven, heen en weer over het landschap van de tijd. Als de regen ophoudt, komt het zand en zucht het land vanuit de diepten.
Hij kijkt uit over de woestijn. De horizon is wazig en wil niet gezien worden. Zijn hart ook niet. Het kent zijn ketenen en aanvaardt hun gewicht.
Maar als de zon opkomt boven de duinen en de schemering haar roze sluier achter zich aan sleept, waait het lied van de kraanvogels over de vlakte naar hem toe. Dan weet hij waarom geen tempel of tombe hem ooit binnen kan houden.
 |
| © Jurgen Walschot |
Zij was het die de kaarsen had gedoofd en zonder een woord tegen hem aan was gaan liggen. Een schelp wilde ze zijn, om zijn kwetsbaarheid heen.
Wanneer is een god bang? Wanneer denkt een engel aan vallen?Zie je Seth, hoe de dood over mij waakt? De zachtheid van het duister, de omhelzing van de windels in een stille kist? Niets dan de herinnering aan duinen van roze en goud, een droom die werd geproefd maar nooit geleefd.
Hoe ver ben je doorgedrongen in het merg van dit land?
Hoe diep heb je gegraven, voor je op de botten stootte?Hij protesteerde niet toen ze haar armen om hem heen sloeg, en de wereld werd stil als het midden van een diepe poel. Vanwaar zij lagen, verspreidden de rimpels zich over het huis, de stad, en verder, de nacht in.
Hou van ons.
Wij zijn het enige wat ons nog overblijft.
 | |
| © Jurgen Walschot |
jij telt de resten van wat aan land spoelt
dromen, schelpen, draden van wier
leven vergruizeld tot glinsteringen
met de blote hand raap ik beloftes
kringen die uitdeinen in water
schuim toe aan een nieuwe melodie
we vernauwen ons tot wat ons bekoort
ten koste van het onbekende maar
misschien mag iemand jou vasthouden
glip je niet langer als zand tussen vingers
was je niet meer weg met het opkomende tij
voor elke ondergaande zon een ster
een zandbank die zich tomeloos vertakt
waar de maan aan land spoelt
om te wortelen
We rijzen op uit donker water en aan de monding
van de maan stromen we berustend over. Wat ons
verankert, is onvast: witte gaten in donkere hemels
smeltend in stralen, hongerig van mond.
Hoe anders zijn wij soms, rafelend op de getijden,
hoe moeilijk verstaanbaar voor elkaar. Wij kennen
elkaar wassend en krimpend, boren naar de bodem
en leggen ons neer bij de stilte die daar heerst.
Wals de grenzen tussen water en blad,
lucht en huid. Waar ik verbrokkel, drijf jij.
Als jij verstart, lach ik je los. De molensteen
maalt traag de tijd; zie ons dansen langs de rand.
 |
| Robin in de Poseidonkoepel - De oceaan van Mare |
Robin staat op het kiezelstrand in de grootste en meest uitgestrekte
koepel van het hele serrecomplex. Voor hem strekt zich de zee uit. Hij
trilt van kop tot teen en hij heeft zijn ogen stijf dicht.
Dit zou niet zo moeilijk mogen zijn.
Hij ademt diep in en uit. En nog een keer. En nog eens. Hij blijft trillen maar opent zijn ogen.
Eerst is er alleen maar blauw – een zacht stromend aquamarijn dat het
licht van de zon vangt in gouden spikkels. Het vlijt zich met elke
gerimpelde golf neer op het kiezelstrand. De keien in de branding rollen
glanzend heen en weer.
De lucht is stil en vochtig, alsof de koepel op iets wacht. Aan de horizon hangt een waas.
Je moet dichter naar het water toe.
Alles
in Robin zet zich schrap. Zijn benen trillen alsof hij verkleumd is. En
dat is ook zo: binnen in hem is alle warmte weggesijpeld.
Je moet.
Robin voelt de keien onder zijn voeten. Steen schraapt op steen als
hij naar de branding loopt. Bij elke stap voelt hij weerstand, alsof hij
moet ploegen tegen een zware stroming.
Met nog maar twee passen
tussen hem en het water in houdt hij halt. Beweging vlak voor zijn
voeten trekt zijn aandacht. Waar de golven kapotslaan op de keien is het
water troebel maar juist daar voorbij is het zo helder dat Robin de
vissen kan zien tussen de stenen. Hun lijfjes golven en vervormen met de
bewegingen van het wateroppervlak. De grote keien op de bodem doen dat
ook. Robin kan er niet te lang naar kijken voor hij het gevoel krijgt
dat de grond onder zijn voeten ook begint te golven.
Hij richt zijn blik hoger. Maar onder het mistige waas verderop is de zee een eindeloos, diep duister. Zoveel water…
Plots ontstaat er hevige deining, midden op het wateroppervlak. Heel
even ziet Robin iets wat lijkt op een enorme tentakel, of een vin. Dan
kalmeren de schuimkoppen en wordt het wateroppervlak weer stil. Maar nu
drijft er, precies op de plek waar hij net nog dacht een beest te zien,
iets donkers en vormeloos.
Robin herkent de kleur van Mendels
overall. Dan ziet hij ook armen, benen, lange haren uitgespreid op het
water als een witte kroon van wier.
Hij roept Mendels naam, maar in de zwaarte die als een dik deken over de koepel ligt, klinkt er alleen stilte.
Robin wil tegelijk naar Mendel toe en van het water weg. Hij glijdt
uit over de keien en valt voorover in het water, zijn gezicht wordt
helemaal nat gespat. De vissen schieten alle kanten op.
In paniek
krabbelt hij weer overeind. Het onbereikbare lichaam van Mendel deint op
en neer maar Mendel zelf beweegt niet. Zijn gezicht ligt in het water.
Robins
hart hamert in zijn keel. Als Mendel niet kan ademhalen, gaat hij dood.
Of – de gedachte maakt hem nog kouder vanbinnen – is hij dat al?
Hij
schreeuwt, en nu breekt zijn stem doorheen het zware web van stilte. Ze
weerkaatst van de koepelwanden en komt langs alle kanten weer op hem
af.
De grond onder zijn voeten gaat trillen. Eerst zachtjes, dan steeds
heftiger. Samen met de trillingen komt ook het water. Robin ziet het
langzaam oprijzen, mee met de rondingen van de koepel, een vloedgolf die
zich opricht.
Hij wil naar de uitgang rennen, maar zijn voeten
zitten vast in de keien. Hij rukt en stampt met al zijn kracht maar
raakt niet los. Met afgrijzen kijkt hij toe hoe de enorme golf boven hem
steeds hoger reikt. Licht glinstert op de uiterste schuimranden. Ze
likken aan het stergewelf in de nok van het koepeldak en slokken het op.
Dan begint het water met de koepel mee af te dalen. Het bedekt de zon
en is aan alle kanten boven en om hem heen. De hele koepel baadt in een
blauwgroen licht.
Robin ziet een immense silhouet langs glijden, een wezen waarvan hij het begin of einde niet kan onderscheiden. Er is een heftig gebons in zijn oren, een donker suizen. De grond davert. Het zonlicht dooft. Aquamarijn wordt eerst nachtblauw, dan zwart. Het moment waarop de golf zich op hem stort, voelt Robin niet. De zee slokt hem op en sluit zich boven zijn hoofd.
De oceaan van Mare – Kirstin Vanlierde & Jurgen Walschot – Pelckmans uitgeverij – najaar 2022
 |
| ©Jurgen Walschot |
Het verhaal dat jou schrijft
Ze zeggen dat je kunt verdrinken in verhalen. Ik stel me liever voor dat je je erin laat zakken als in een warm, nachtblauw bad, een poel met rotsige randen die je aan het zicht onttrekken en keien, zacht van het wier, die wegrollen onder je voeten bij elke stap dieper.
Zilver op indigo glinstert het maanlicht op het water. De poel is van inkt en jij bent het verhaal dat geschreven wordt. Alleen je dromen en je angsten neem je mee het water in. Een voor een lossen ze op, in zacht ademende kringen.
Hoe diep kun je gaan voor je de bodem onder je voeten verliest?
In de diepzee huizen de monsters die verdreven zijn van het land. De god van kalme zeeƫn en stormen geeft ze een onderkomen en alle ruimte om te groeien.
Maar plots licht er iets op. Een vonk, een gloed, een moment van
herkenning. De tijd stolt, als een hartslag die langzaam vertraagt.
Het warme nachtblauw fluistert over zwemmen en duiken en heel dicht bij de diepte mogen komen.
Ze zeggen dat je kunt verdrinken in verhalen. Dompel jezelf onder. Het verhaal dat jou schrijft, weet hoe het jou op papier wil zetten.
Winterwenskaarten 2021
Het is een stil jaar geweest wat nieuwe Zaailingen betreft, maar we werken met het oog op de honderdste Zaaling wel aan een bijzonder project. Daarover verklappen we nog niets, maar in de tussentijd geven we dit najaar opnieuw Winterwenskaarten uit.
We hernemen de zeer gewaardeerde reeks van een paar jaar terug, ‘De perfecte plek’, aangevuld met een vierde deel, met een gloednieuw beeld en een hoopvolle wens voor een wereld waarin letterlijk en figuurlijk een nieuwe dag mag aanbreken.
Dank aan al wie er al van begin november naar vroeg!
Wacht niet te lang om ze te bestellen, de opdracht vertrekt binnenkort naar de drukker.
En misschien klinkt het een beetje gek maar bestel er voldoende. Elk jaar opnieuw krijgen we in december of zelfs januari nog vragen van mensen of we misschien nog wat kaarten over hebben, want “Ze zijn zo mooi en ik kocht er eigenlijk te weinig…” Maar tegen dan zijn ze helaas altijd uitverkocht. Het is maar dat je het weet… š
Prijs:
8 euro/reeks (= 4 verschillende kaarten, worden niet afzonderlijk verkocht) plus verzendkosten indien van toepassing
Bestelling en betaling via de webshop (enkel PayPal).
De sfinx
Met de rijrichting mee is de meest effectieve manier
om iets achter te laten. Je vraagt je af waar zij
van droomt. De sfinx zwijgt. Hoogstens glimlacht ze,
een mondhoek die de stilte verder ongemoeid laat.Langs haar heen stroomt een verhaal maar de essentie
is niet scherp te krijgen. Stond er een kind op het perron
waar zij vertrok? Lag er nog een man tussen de lakens
toen ze zacht de deur achter zich sloot? Of een vrouw?De sfinx zwijgt. De toekomst raast naderbij. Of wij snellen erheen,
het maakt geen verschil. Wat we achterlieten, is voorbij en
de gouden glans van wat nog komt, heeft een duistere rand.
Vastgelegd
We verwarren de drang van de dingen naar vrijheid
met een verlaten van onszelf. Dus binden we boten
aan oevers, lijnen honden aan, maken foto’s
waarin we doen alsof we niet bewegen.We beweren te koesteren maar we spalken de tijd,
gipsen haar in, dwingen wat stroomt tot stolling.
Er is geen bewaren dat niet tegelijk een vasthouden is,
een droogleggen van wat ooit vloeide, een vastlijmen
van wat ademde en vloog. Wat vastgelegd is, lijkt
misschien nog wel op wat er was, maar dan alleen in vorm.In werkelijkheid verlaat alles ons voortdurend.
Adem valt niet vast te houden, vleugels zijn
gemaakt voor vlucht.De enige vrijheid is die om onze armen te openen
voor alles wat naar ons toe komt –
voor alles wat, in vertrouwen, naar ons terugkomt.
Maar soms maak je dingen ook stuk door ze te hard te willen bewaren. Op de terugweg naar Belgiƫ maakte ik van de tekst van Kirstin een stiftgedicht. Haar woorden als het ware inpakken. Maar door tekst door te krassen kwam er weer wat anders naar boven. En door dit weer over de beelden van het werk van Da Silva te leggen kregen we weer een extra laagje...
Vandaag Vastgelegd
de dingen verlaten ons
we doen
we bewegen
we koesteren
we dwingen
wat er was,
in vorm
Adem
vlucht
vertrouw
 | ||
| Zaailing 94 - Zichtbaar ©K.Vanlierde & J.Walschot |
 |
Dit weekend staat er sneeuw op het programma maar voorlopig is het in Sint-Genesius-Rode nog wachten op het eerste vlokje. (Volgens de weerman zit de sneeuw nog aan zee.) Vorig weekend was het geen sneeuw maar mist, ook niet slecht. En doordat ik samenleef met een wandelfanaat @wandelzucht (die sinds kort alle mogelijke wandelingen in de buurt herontdekt) kom je me tegenwoordig al eens tegen op mijn wandelschoenen. En sinds de quarantaine is mijn nieuwste hobby naar de winkel gaan maar dan via een omweg. 't schijnt goed te zijn om wat tot rust te komen, en eerlijk is eerlijk, het werkt verslavend Ć©n je ziet een pak meer dan vanop een mountainbikezadel... Dus vorige week trok ik naar de supermarkt via een omweg... door het Waterloos veld, heerlijk zo in de mist. Op een gegeven moment stond ik oog in oog met een kraai, blijven fascinerende vogels, maar vooraleer ik goed en wel een foto had genomen verdween de vogel alweer in de mist.
Deze mistige ontmoeting inspireerde me om (nog eens) een kraai te tekenen en deze werd nadien digitaal teruggeplaatst op de plek waar ik hem tegenkwam... rechts onderaan in beeld.
Sla je vleugels om mij heen en maak mij een veilige ruimte.
Ik kan mezelf niet meer in stand houden. Wat ik bouwde, brokkelt af. Wat ik wilde, blijft buiten bereik. Ik ben zo hoog geklommen als ik kon en nu is er niets dan afgrond. De wereld in mij davert en de brokstukken donderen naar beneden.
Een cocon is wat ik nodig heb, een omhelzing om in af te dalen, een duister om in thuis te zijn.
Verzet lijkt dapper; wie kreeg ooit complimenten om de strijd te staken? Maar soms moet wat ten einde is zich gewoon overgeven. Versmelten met het onvermijdelijke is een zachte dood. En diep – diep – vanbinnen weet iets in ons het beter.
Net als voor de rups, die zich een lijkwade van zijde spint, een gouden sarcofaag om zichzelf in te verliezen tot de laatste vezel, is de plaats waar wij uiteenvallen de vruchtbare grond voor alles wat daarna nog komt.
Op een dag, van op grote hoogte, zullen we terugkijken in mildheid en denken: wat waren we klein.
Beide reeksen bestaan uit afzonderlijke Zaailingen waarvan tekst en beeld naar goede gewoonte op elkaar afgestemd zijn. Standaard formaat kaart op hoogwaardig papier.
Prijs:
6 euro/reeks (= 3 verschillende kaarten, worden niet afzonderlijk verkocht)
5euro/reeks vanaf 2 dezelfde reeksen
 |
| De omhelzing van de duivel - ©J.Walschot |
Het regent en het bos roept. Ga.
Ga peilloos verdwalen.Alles wat je meebrengt naar het bos, inclusief jezelf, kan ontbinden. Daarvoor is het ook bedoeld.
Emoties zijn herfstbladeren. Herinneringen zijn humus. Lang voor je lichaam zich uitstrekt om deel te worden van de bodem, ben je al ontelbare keren verzonken en vergaan.Alles wat leeft, teert op iets wat voorbij is. Van rottende bladeren tot herinneringen: we stampen het eerst dieper de bodem in, laten het in het duister bezinken en vermolmen. Precies daaruit bouwt het leven zichzelf vervolgens weer op.
We houden niet zo van dat idee, wij mensen. Bij doodgaan denken we aan engelen en licht en liever niet aan de oerkracht van vochtige bosgrond. Geen wonder dat we de natuur aan de duivel gingen toeschrijven. Wie haar kende en respecteerde, noemden we heks. Wie haar vernietigde, noemden we slim en ondernemend. Kijk waar dat ons gebracht heeft, intussen.
Want er bestaat niet zoiets als ongeworteld zijn. Afgesneden, dat wel. Door het gerommel in ons hoofd, door de kletspraatjes of verheven sprookjes. En we kunnen onszelf mooi heersers van de schepping wanen, de tijd en het landschap weten eindeloos veel beter. De duivel krijgt altijd gelijk.
Dus zak maar dieper in de greep van de bodem. Los langzaam op in de regen. Je kunt verdrinken in bossen en rotsen zonder ooit in ademnood te komen.
En wat van ons overblijft, gestold en versteend en omhelsd door laag na laag bezonken rots, werkt zich op een dag wel weer naar het licht.
 |
| Teufelsschlucht - ©K.Vanlierde |
