::: Zaailing #29 ::: CODES ::: Sapling #29 :::

Bij de lente hoort toch de grote schoonmaak? Of toch tenminste de nood aan iets nieuws. Plaats maken? Opruimen? Nieuwe kansen creëren?
Of misschien ben ik gewoon slordig... alleszins ligt mijn werkplek vol met schetsen of juister: lag vol. Ik kan wel gemakkelijk weggooien maar doe dat nogal traag. Dus ligt er altijd wel een hoopje schetsen dat geleidelijk aan uitgedund wordt. (Lees richting papiercontainer).

schetsen 'verhalen voor het sterven gaan'

Ik verzamel wel snapshots: reflecties, spiegelingen, silhouetten, beelden die me intrigeren... fotografische beelden, momentopnames meestal onderweg. Soms zijn die beelden er maar heel even, net lang genoeg om een foto te nemen en alweer weg. De meeste beelden blijven digitaal, dat scheelt weer plaats.
Al enkele van deze beelden kregen een plaatsje in het zaailing-avontuur.


Zaailing 29 vertrok van zo een silhouet. Een foto genomen in een hotelkamer in Würzburg enkele jaren terug. Gele muren, geel zonlicht, een silhouet, een beeld in een beeld...  vooral veel licht, een open deur achter de figuur en een gesloten deur ervoor...  (Tiens, zei er iemand iets over Pasen??)
Maar om terug te keren naar het opruimen, je hoeft het soms maar letterlijk voor je neus op te rapen: enkele schetsen van deuren...
Zou dat een reden kunnen zijn waarom ik toch niet zoveel zou moeten weggooien?? Alles keert terug al was het maar als een extra laagje...  

CODES

Sommige kamers zijn gemaakt om door jou betreden te worden.
Dat hoeft niet meteen, dat lukt vaak zelfs niet onmiddellijk. De deuren ernaartoe gaan ook niet zomaar open.

Soms is zo’n deur heel vanzelfsprekend aanwezig, maar merk je ze niet op. Je moet er vaak genoeg voorbijgelopen zijn om uiteindelijk toch nieuwsgierig te worden. Soms wil je wel van in het begin naar binnen, heel graag zelfs, maar blijkt ze op slot.
Heel soms wordt de doorgang pas zichtbaar voor wie, ondanks alles, blijft geloven dat ze er is. Codes laten zich pas lezen door wie eraan toe is ze te kraken.

Soms weet je dat je naar binnen zult gaan zodra je ze ziet. Zelfs al wil je dat eigenlijk niet, of huiver je, of staar je zo lang als je kunt naar het zwijgende sleutelgat op zoek naar antwoorden en garanties. Want achter elke deur ligt een wereld, het begin van iets en het einde van iets anders. Je weet niet wat je zult vinden. Je weet nooit wat je achterlaat tot het er niet meer is.

Maar sommige kamers zijn gemaakt om door jou betreden te worden. Want de code laat zich lezen, en het licht geeft je een duwtje in je rug. De lijnen in het hout roepen jouw naam.

Je stapt naar binnen. Je ademt nieuwe lucht.
En achter je valt, met de zachtste klik, de deur naar het verleden dicht.

///

The SAPLING series is a joint project with writer Kirstin Vanlierde.
Saplings are creative sprouts. She will write to the images, I will draw to the words.

///

Some rooms were made to be entered by you.
There is no need for it to happen instantly, however, and often it won’t even work that way. The doors to them don’t just yield and open. 

Sometimes a door can be a presence taken so much for granted that you don’t even notice it’s there. You have to walk past it often enough to eventually grow curious. Sometimes you want to go in from the start, very much even, but it turns out to be locked.
Every once in a while a door only becomes visible for those who, against all odds, keep believing it is there. Codes will only allow themselves to be read by those ready to break them. 

Sometimes you know you will go in the moment you see it. Even if you don’t really want to, or you find yourself shuddering or staring at the silent keyhole for as long as you can, searching for answers and guarantees. For beyond every door is a world, the beginning of one thing and the end of another. You never know what you will find. You never know what you will leave behind until it is no longer there. 

Only, some rooms were made to be entered by you. For the code has shown itself, and the light in your back urges you on. The grains in the woodwork are calling you by your name. 

You step inside. You breathe new air.
And gently, with the softest click, the door to the past closes itself behind you.