Zaailing N°40 / Hommage aan Astrid Lindgren

Dankzij deAuteurs mag ik twee weekjes in Zweden verblijven, niet om op vakantie te gaan maar om er te werken. Vooraleer we aan het schrijven en tekenen konden gaan, waren Kirstin Vanlierde en ik te gast op het boekfestival SmåBUS, waar we lezingen, workshops, debatten, ... en vooral veel Fika's meepikten. Tijd genoeg dus om er auteurs en illustratoren van verschillende landen te leren kennen, ervaringen te delen en zelfs afspraken te maken. Dikke pluim voor de organisatie voor zo'n warme sfeer het werd een allesbehalve saaie, droge bedoening daar op #SmåBUS2018. Vanaf de eerste avond al zat de sfeer meteen goed. Portfolio's en boeken werden gedeeld en plannen gesmeed.
De tweede festivaldag bezochten we Astrid Lindgrens Näs, waar tevens enkele illustraties van de verschillende deelnemers van het festival tentoongesteld worden.

Toen ik enkele maanden terug de vraag kreeg om een beeld te maken bij Astrid Lindgrens boek De kinderen van Bolderburen, groeide meteen het idee om hier Zaailinggewijs mee aan de slag te gaan en lekker buiten de lijntjes te kleuren, een plaatje bij het boek te overstijgen en méér in te leveren dan alleen maar een beeld. Het werd een eerbetoon aan de verbeelding en aan Astrid Lindgren waar Kirstin maar al te graag mee aan de slag ging.
De Zaailingtekst heeft de expo niet gehaald, maar dat was wel te verwachten. Maar dat geeft niet. De Zweedse pers heeft dit ruimschoots goedgemaakt door de integrale tekst in de krant af te drukken.

Zweedse pers in actie ;-)

Vleugelverhaaltjes

Hommage aan Astrid Lindgren ©Jurgen Walschot

Als ik je nu een verhaaltje vertel, gaan we dan naar buiten?

Een verhaaltje over hoe drie huizen de hele wereld leken en zes kinderen die wereld bewoonden alsof er geen andere was. Een verhaaltje over klimmen in bomen, slapen in schuren, hutten bouwen en de watergeest bespieden.
Want soms moet je doen alsof eventjes alles alleen maar goed is, alsof er geen oorlogen of gevangenissen of volwassenen met monden vol leugens bestaan. Soms moet je kijken naar de kleine dingen, alleen maar naar de kleine dingen, van zo dichtbij dat je niets anders meer ziet. En blij zijn, heel blij zijn, zolang dat lukt.

Soms mag je ook verdwaald zijn. Een beetje als een vogel die geboren wordt in het verkeerde nest, en niet helemaal snapt wat ze daar doet. Ook daar dient een goed verhaal voor. Maak je geen zorgen: als je het te eng of te vreemd vindt, vist de vertelster je wel weer op uit de boom waar ze je stak, en zet je veilig met je beide pootjes terug op de grond. Oef!

Maar vergis je niet. Nadien blijf je stiekem toch ook een beetje verlangen naar die hoge takken van het verhaal, het nest van waaruit je de wereld plots zo anders zag, omdat van op een hoogte alles nu eenmaal duidelijker lijkt. Je zal vanaf dat moment een beetje zweven, soms zelfs een heel klein stukje vliegen. Omdat je nu weet hoe dat moet.
Want daar dienen verhalen voor: ze geven je vleugels, ook al gebeurde dat zonder dat je er iets van merkte.

Als ik je nu een verhaaltje vertel, gaan we dan naar buiten?
In bomen klimmen, op zoek naar een nest?