Zaailing 17 is eigenlijk nog een terugblik naar de zomervakantie en toch lijkt het al een winterbeeld. Besneeuwde bergen, grijze wolken, dat was ook het weer toen ik in augustus het stuwmeer Mattmark in Zwitserland bezocht. Op de bus er naartoe waarschuwde de chauffeur ons dat we het laatste stuk misschien te voet moesten afleggen omdat de bus nog geen winterbanden op had. Vreemde ervaring om in de zomer een sneeuwballengevecht te houden en sneeuwmannetjes te maken...
Deze schets diende als inspiratiebron voor deze zaailing:
 |
| MATTMARKSEE ©Jurgen Walschot |
SCHUILPLAATS
We leren dat dat wat evenwijdig loopt nooit zal raken.
Zoals hemel en aarde onveranderd langszij liggen. Zoals weerspiegelingen rusten, wang tegen wang,
gescheiden door een enkele lijn.
We leggen ons erbij neer hoe de nerven stromen en stollen. Wat is er mooier dan dat ik mijzelf zie in
jou, en jij je weerspiegeld weet in mij?
Maar spiegels zijn schuilplaatsen, als oude schriften die je dichtklapt als de herinnering je niet bevalt.
De diepten van het stuwmeer wanen zich veel liever heldere lucht, bezocht door een langsdrijvende
wolk nu en dan, of zelfs het sombere grijs onder een laaghangende sluier van regen.
Met geweldige muren houdt het meer zijn massa vast. Zwemmen in stuwmeren doe je op eigen
risico. Te veel onverwachte temperatuurswisselingen, te veel kolkende stroming daar waar het licht
nooit komt. De vredige weerspiegeling garandeert niets.
Er komt altijd een dag dat de seizoenen keren. Dat de wind over het wateroppervlak raast en de
rillingen voelbaar zijn tot in de wortels van de rotsen.
In het aanschijn van zoveel ontketende kracht rest ons niets dan ons verzet te staken en los te laten.
Zoals bladeren uiteindelijk altijd toegeven, en ook de sterkste dam ooit barst.
///
ZAAILINGEN
is een samenwerking tussen schrijfster
Kirstin Vanlierde en tekenaar
Jurgen Walschot.
Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster
mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent
bij de woorden.
///
