ZAAILING 49 – Onze dierbaarste geest – gedichtendag2019

©J.Walschot

Onze dierbaarste geest

Soms komen we spoken tussen de lagen
van ons eigen leven. Want de tijd reist zelden
in rechte lijn, als een strak spoor dat ons
veilig vervoert van verleden naar toekomst.

Gesteente plooit onder aanhoudende
druk, muren verzakken, pleister vergeelt.
Herinneringen waaien door de kieren
en tochtgaten weer naar binnen. Ergens

klinkt een kinderstem, slaat een deur.
Het licht draagt de geur
van verbleekte beelden en vrieskou.

Ook wanneer we vooruitgaan, keren we
op onze passen terug. We tekenen
de contouren van onze verlangens
op telkens weer andere wanden.

Ter hoogte van ons hart dragen we
een barst – onze dierbaarste geest.
We zetten plamuur aan in dikke lagen,
en hopen dat niemand de littekens leest.

/// 

 ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden. 

 ///

Zaailing 48 / Vinnen kweken

Een tijdje terug werden Kirstin Vanlierde en ik geïnterviewd door An-Sofie Bessemans van Boeken Toe voor hun podcast Zwemmen Met Schrijvers (en uitzonderlijk tekenaar, illustrator, bommetjesmaker,...). Een Podcast over zwemmen, daar mocht onze Graphic Poem STROOM niet in ontbreken...

Daarom besloten we voor onze 48e Zaailing nog eens een beeld van Stroom vanonder het stof te halen. Het is een beetje een prequel en sequel tegelijk geworden. Het moment voor het beeld van de cover van STROOM maar ook een op zichzelf staand beeld, helemaal in de sfeer van deze speciale maan: de bloedmaan, supermaan, maansverduistering. Eentje om je aan te verwarmen in deze koude tijden...    

Bloedmaan / ©J.Walschot

Vinnen kweken 

Als het pad ophoudt, is het tijd om je schoenen uit te trekken.

Want wat is een pad anders dan een afgebakende zekerheid, een garantie dat je ergens heen gaat? Je rijgt je schoenen stevig dicht en zet er de pas in. Ze zitten wat krap, maar dat geeft niet. Je hebt een verhaal in je hoofd, dat vertelt over een doel.
Je weet niet echt wat het is. Liefst iets keurig aangegeven op de kaarten, een bergtop misschien, of de zin van het leven. Maar een schuilplaats is soms ook al goed. Een herberg onderweg voor een glas.

Verhalen zijn mooi, maar er komt altijd een eind aan. En op zeker moment lopen alle gebaande paden dood.
Diep vanbinnen wist je het wel. Je kunt je voet wel voor even in een te kleine schoen wringen, maar je kunt hem daar niet houden.

In jou ruist iets anders, iets zachts en wilds dat niets moet hebben van keurig omzoomde paden, solide grenzen en aangesnoerde veters. Het voelt eng. Het voelt vrij.

Als het pad ophoudt, is het tijd om je schoenen uit te trekken.
En vinnen te kweken.

/// 

 ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden. 

 ///

De serres van Mendel

cover 'De serres van Mendel'

schetsboek 'De serres van Mendel'

Het leukere soort postlevering: de auteursexemplaren van De serres van Mendel, het AVI-boek dat Kirstin Vanlierde en ik samen maakten voor uitgeverij Van In. Vanaf komend schooljaar beschikbaar in de klassen als deel van de Talent-reeks. We hopen dat dit boekje veel tienjarigen zin geeft om te lezen, maar voor ons is dit om nog een andere reden een 'specialleke'. Niet alleen het eerste gezamenlijke boekproject dat we maakten (het was al af en goed voor druk lang vóór STROOM), maar vooral: het voorsmaakje van véél meer, dat er in het najaar zit aan te komen...

schets voor 'de serres van Mendel' ©Jurgen Walschot

Zaailing #47 * Achterom kijken *

Tervuren - ©Jurgen Walschot

Achterom kijken

Met nieuwe ogen naar het Afrikamuseum

Er schuilt een charme in achterom kijken, een onvermoede gratie.
Hoe nijdig de winterwind ook waait en zijn neerslag langs ramen en muren smeert, ons hoeft hij niet te beroeren. Wij kunnen terugkijken op tijden toen het warmer was, toen we ons knus omheen oude denkbeelden konden scharen.

Maar wat als achterom kijken uiteindelijk averechts uitdraait?
De toekomst is al wat ons rest, wordt gezegd. Meegaan met de trends, loslaten wat verouderd is en achterhaald en toch echt niet meer van deze tijd.
Misschien hebben ze gelijk.

Maar ik kan het niet laten om achterom te kijken.
Niet dat het toen beter was, of minder wreed. Maar wel rustiger misschien. Eenzaamheid is niet meer dan een woord. Het betekent vooral meer ruimte om een mens zijn eigen gedachten te laten denken, ook al mocht je ze niet uitspreken.

Er schuilt een stil plezier in achterom kijken, een volstrekt persoonlijke heimwee.
Ik dwaal door de hallen waarin nog niet zo lang geleden alleen mijn eigen stappen weerklonken. Te midden van talloze bezoekers, uitbundig als regen op een vensterraam, vraag ik me af of we het verleden nu beter begrijpen.

Maar misschien is het verleden er juist om naar achterom te blijven kijken, net zoals de toekomst er is om naar te blijven verlangen. Daartussen, in dit moment, gloort iets wat lijkt op licht.

/// 

 ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden. 

 ///