ZAAILING #77 – De plaatsen waar we blijven

Als het goed moet zijn, dan lukt het meestal helemaal niet. Zo ook bij het ontstaan van deze prent. We moesten in de familie plots afscheid nemen van 'Naninne', de meter van van mijn partner én van mijn dochter. Een straffe, plezante madamme die ons na aan het hart ligt. Ze verloor de strijd tegen dat mottige monster, kanker genaamd. Het ging allemaal plots zo snel. Op donderdag 13/02 kreeg ik het nieuws dat ik haar nooit meer zou terugzien. En dat terwijl ik haar jaren bijna dagelijks en zeker wekelijks zag. Ze hielp jaren haar bejaarde mama die naast ons woonde. En elk vrij moment bracht ze door in onze gezamenlijke tuinen. Tot voor de eerste tekenen van het sluimerende monster werkten we ook samen in de tuin. Zeker in de zomer liepen we mekaars deur plat en aten we geregeld samen in de tuin... En op familiefeesten was zij vaak de sfeermaker, hoe gekker hoe liever! Daar kwam nu abrupt een eind aan. 1-0 voor het monster en geen terugmatch. Hoewel ze tot het bittere eind, als een leeuw tegen dat beest gestreden heeft. En dan komt dus de vraag of ik een beeld zou willen maken voor de rouwbrief / rouwdienst. SLIK Ja natuurlijk! Maar in mijn hoofd gaan de alarmbellen af en giert het van NEEN dat niet. Na het weekend zou ik op studiereis naar Madrid vertrekken, zou want dat kwam nu ook op de helling te staan. Normaal gezien helpt wat druk om aan het werk te gaan. Maar hier verlamde het me volledig. Maar beloofd is beloofd.  Dus begon ik een soort aquarelachtige tekeningen te maken met zeer veel wit. Maar het was een illustratie voor het woord tranendal in een slecht boek. (nog meer alarmbellen) De tekeningen belandde in de prullenmand. En de printer moest het met een welgemikte trap bekopen. Omdat het niet goed kwam trok ik naar buiten, de tuin in om wat af te koelen. De grauwe lucht paste bij mijn gevoel. De tuin leek het zich allemaal niet te veel aan te trekken. In slaap voor de wintermaanden. Hoewel hier en daar al een vers groen blaadje de kop op steekt. Een grauwe tekening... zo wil je niet herinnerd worden. Dus gooide ik het over een heel andere boeg en ging aan de slag met materiaal waar ik zelf blij van wordt. En kijk, de lucht klaarde op. Naninne kreeg een plekje in de tuin met haar favoriete katten in de buurt. 

Zonder veel moeite beeld ik me in dat zo meteen mijn dochter van de glijbaan zoeft en dat alles weer is zoals vroeger. We zullen je levensvreugde alleszins niet vergeten en naast een plekje op de bank in de tuin blijf je in onze herinnering verder leven. 

 

Voor Naninne 

We kennen ze wel, de verhalen 
van troost, van licht in tunnels en gezang 
van gevleugelden. Maar verhalen zijn lucht, 
ze waaien weg met de wind en wie 
achterblijft, staat met lege handen.

Laat de woorden maar gaan. Want 
het zijn de plaatsen waar we blijven 
omdat elk blad aan de bomen 
er onze naam kent. Het zijn de plekken 
waar we wortelen, diep in de bodem 
die ons toebehoort, en waar de dingen 
doorgaan, loom en vanzelf, vertrouwd 
als een kat opgekruld op een schoot.

Verbondenheid is een levend landschap, 
waar stamstroom en schaduw op elk uur 
van de dag de grens hertekenen
tussen wat geweten is, gekoesterd 
en vanuit een ooghoek nog gezien.

/// 

 ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden. 

///

zaailing N°76 --- ONGEZIEN ---

Zaailing N°76 --- ONGEZIEN ---