zaailing 83 - De droom die we werkelijkheid noemden

Niet alleen in de plantentuin Meise bloeit de reuzenaronskelk, ook in de serres van Mendel. De perfect timing om deze zaailing te posten:

De reuzenaronskelk

uit het schetsboek 'A page/plant a day'

Sommige verhalen vragen niet naar woorden:
de belofte van de ochtend tegemoet lopen
de taal benaderen van vogels of boomstammen
onszelf kennen als verstrikt, gezaaid, besmet

met schoonheid. Gretig lezen we de lijnen
voor zover we ze kunnen volgen. Wie deze
wereld wil bewonen, moet leren om te spreken
in sporen, reiken naar het licht doorheen de filter

van de kooi. Voor een paar onbetaalbare uren
bloeien we open en geven alles wat we hebben.
We overtuigen onszelf dat binnen de beperkingen

van de tralies onze verstrengelingen
even diep kunnen wortelen als in de droom
die we werkelijkheid noemden, voorheen.

detail

/// 

 ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden. 

///

Nieuwe kaartjes

nieuwe kaartjes!

Nieuwe kaartjes gesignaleerd in het eksternest of via Kirstin Vanlierde! 

Zaailing 82 - Wilde geest

klik op de afbeelding voor een leesbare versie

Deze zaailing vindt zijn oorsprong in een tragedie die zich op 1 mei afspeelde in onze tuin, op een lapje grond waar de natuur van ons zijn gang mag gaan. Sinds jaar en dag is er in dat wildere stuk van de tuin een vossenhol. Zoals bijna elke ochtend tijdens deze quarantaine maakte ik een ommetje door de tuin. En tot mijn verbazing stak er een kopje uit het vossenhol. Terwijl ik me snel weer uit de voeten maakte om het dier niet te storen, bedacht ik hoe vreemd het was dat de vos zich 's ochtends zomaar liet zien. Maar ik stelde me er verder geen vragen bij en ging aan de slag met het werk van de dag. Verbijsterd merkte ik die avond bij een nieuw rondje door de tuin dat dat kopje er nog steeds uitstak, nu met twee voorpoten ernaast. Toen ik dichterbij kwam, zag ik tot mijn afgrijzen dat het beestje in nood was. De ingang van het hol was aangeduwd en er lagen brokstukken die er niet thuishoorden. Waarom had ik dit niet eerder gezien? Kwaad op mezelf en woest op wie dit op zijn geweten had, ging ik aan de slag om het dier te bevrijden. Na een tijd graven en wrikken kreeg ik de vos uit deze hachelijke situatie.

Eind goed al goed? 
Neen... hier begint het tweede bedrijf van de tragedie. Toen ik het dier neerzette, probeerde het weg te lopen maar zijn achterpoten weigerden dienst. Hij zakte ter plekke in elkaar. Mijn hart brak... De foto spreekt voor zich – de wanhoop en teleurstelling zijn er zo vanaf te lezen. Terwijl we verwoed naar een oplossing zochten – probeer op een feestdag in volle lockdown maar eens hulp te vinden van wie of wat dan ook – zat ik een hele tijd op enkele meters van de vos. Zoveel onmacht had ik nog nooit gevoeld. Tegelijk groeide de boosheid. Wie doet nu zoiets?! Een wild dier mishandelen en levend begraven... Ik kan er nog steeds niet bij.

 

 

 

/// 

 ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden. 

///