|
De omhelzing van de duivel - ©J.Walschot
|
Het regent en het bos roept. Ga.
Ga peilloos verdwalen.
Alles wat je meebrengt naar het bos, inclusief jezelf, kan ontbinden. Daarvoor is het ook bedoeld.
Emoties
zijn herfstbladeren. Herinneringen zijn humus. Lang voor je lichaam
zich uitstrekt om deel te worden van de bodem, ben je al ontelbare keren
verzonken en vergaan.
Alles wat leeft, teert op iets wat voorbij is. Van rottende bladeren
tot herinneringen: we stampen het eerst dieper de bodem in, laten het in
het duister bezinken en vermolmen. Precies daaruit bouwt het leven
zichzelf vervolgens weer op.
We houden niet zo van dat idee, wij mensen. Bij doodgaan denken we
aan engelen en licht en liever niet aan de oerkracht van vochtige
bosgrond. Geen wonder dat we de natuur aan de duivel gingen
toeschrijven. Wie haar kende en respecteerde, noemden we heks. Wie haar
vernietigde, noemden we slim en ondernemend. Kijk waar dat ons gebracht
heeft, intussen.
Want er bestaat niet zoiets als ongeworteld zijn. Afgesneden, dat
wel. Door het gerommel in ons hoofd, door de kletspraatjes of verheven
sprookjes. En we kunnen onszelf mooi heersers van de schepping wanen, de
tijd en het landschap weten eindeloos veel beter. De duivel krijgt
altijd gelijk.
Dus zak maar dieper in de greep van de bodem. Los langzaam op in de
regen. Je kunt verdrinken in bossen en rotsen zonder ooit in ademnood te
komen.
En wat van ons overblijft, gestold en versteend en omhelsd door laag
na laag bezonken rots, werkt zich op een dag wel weer naar het licht.
|
Teufelsschlucht - ©K.Vanlierde
|
///
ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster
Kirstin Vanlierde en
tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij
tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de
beelden en hij tekent bij de woorden.
///