jurgen walschot: 2023

vrijdag 24 november 2023

illustraties voor VUB - UMCOR

Een reeks illustraties en afgeleiden voor de VUB: Universitair Medisch Centrum Onderzoeksraad.

©foto Thierry Geenen

woensdag 30 augustus 2023

Daar is hij. Een laaghangende frons van grijs, een baldakijn van somberte dat om de bergtoppen heen wolkt. De scherpte van de rotswanden wordt afgerond maar er is niets lieflijks aan. Je hebt maar een oogopslag nodig: foute boel.

Dit was geen deel van het plan, hoewel je natuurlijk niet alleen maar stralend weer verwacht in de bergen. Elke wandelaar weet dat buien er gewoon bij horen. Maar er is iets aan deze aanzwellende storm wat je rillingen bezorgt. De omvang, om te beginnen. Uit die donkerte spreekt een diepe dreiging, een massieve kracht die geen onverschilligheid of overmoed tolereert. Want dat komt er nog bij: je hebt een keuze. En je moet ze maken.

Er is beschutting beschikbaar. Maar dat betekent een dag minder op pad – of wie weet nog langer. Met je duimen zitten draaien aan een ongemakkelijke tafel in een bedompte berghut waar alles naar kookvuur en vochtige wandelaars ruikt. Naar buiten kijken naar het regengordijn en de uren zien verglijden van grauw naar donkerder.

Toch doorgaan dan maar? Het erop wagen en de reis voortzetten zoals gepland? Natte kleren zijn geen halszaak, en wie weet valt het beter mee dan je nu denkt. In de bergen mag je geen dwaze risico’s nemen maar voorzichtigheid kan ook gewoon omslaan in angst, en dan ben je nog verder van huis.

Het is je lijf dat aarzelt. Het gewicht van je bergschoenen lijkt plots verdubbeld, de riemen van je rugzak snijden in je schouders. De wind die langs je heen strijkt – nu nog vrij toegeeflijk – laat het warme laagje zweet dat je al de hele klim vergezelt plots verdampen tot kilte.

Hoe verantwoord is het om recht op die grijze muur af te lopen? Wanneer gaat hopen dat het nog wel meevalt gelijkstaan aan roekeloosheid?

Sommige stormen zijn niet te vermijden. Ze verrassen je totaal, overvallen je midden op een tocht en laten je geen andere keuze dan zo goed mogelijk om te gaan met wat je op dat moment voor je hebt. Ze vernauwen je blikveld tot de tunnel van het nu: de volgende stap, het volgende houvast, de volgende crisisbeslissing. Ze persen je tot op het randje van wanhoop en uitputting.

Dat zijn de confrontaties waar je wellicht nooit zelf voor zou kiezen mocht je ze op voorhand kennen, maar in zo’n geval is er geen sprake van keuze. De storm heeft jou gevonden, en je moet er doorheen. Achteraf heb je een verhaal te vertellen, want je bent een ander mens geworden.

De bergen lijken op het leven: ze geven de meest onverwachte geschenken en soms is het goed om geen keuze te hebben. Maar wat op een moment als dit, in het volle zicht van wat eraan komt?

Het is zinvol om je tocht nu en dan in vraag te stellen. Maar je hoofd is niet noodzakelijk je vriend. Al te vaak is het een carrousel van gedachten, een paardenmolen die alle argumenten eindeloos ergerlijke rondjes laat draaien tot ze duizelig zijn, en jij ook. Je denkt aan de man thuis, in het ziekenhuisbed, die zijn keuzes al gemaakt heeft. Hij zou de storm verwelkomen. Maar jij, hier en nu, misschien toch nog niet.

Je blik dwaalt van het pad naar de berghut een eind verder, en vandaar verder over de schimmige einder. Je voeten vinden de richting vanzelf.

///

ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden.

///