zaterdag 29 januari 2011

van ei tot ooievaar

Een hele tijd terug werkte ik voor Feeling magazine, de samenwerking werd stopgezet toen het magazine enkel nog met foto's aan de slag ging. Enkele jaren later kwamen ze terug op hun beslissing. Hoe kan het ook anders, met een prent kan je alles illustreren ;-) Maar goed, voor de volgende editie maak ik iets met een ooievaar. Leuke beestjes, check zelf maar, een filmpje van ei tot ooievaar:

vrijdag 28 januari 2011

Hermanos Inglesos feat. MeMe - "Wanderland"

Voel je wat ik voel? -> www.pluizer.be

Naar aanleiding van gedichtendag besprak Veerle Uyttersprot 'Voel je wat ik voel' waarvoor ik enkele prenten maakte.

Jan Van Coillie heeft heel wat ervaring met jeugdliteratuur en specifiek ook met kinder -en jeugdpoëzie. Denk maar aan verzamelbundels als 'Er staat een taart in lichterlaaie', 'Ma er zit een dichter in mijn boom' of 'Met gekleurde billen zou het gelukkiger leven zijn'. Voor 'Voel je wat ik voel?' selecteerde Van Coillie 150 gedichten rond gevoelens die werden samen gebracht in een twaalftal thematische hoofdstukken van ongelijke lengte. Een heel gamma van emoties komt aan bod: angst, verdriet, geluk, eenzaamheid, verliefdheid, heimwee … Een zestigtal auteurs – waaronder bijvoorbeeld Hans Andreus, Ed Franck, Hans en Monique Hagen, Nannie Kuiper, Bas Rompa, Annie M.G. Schmidt, Edward van de Vendel, Joke van Leeuwen, Riet Wille, Willem Wilmink – leverde de teksten.

Het overgrote deel van de opgenomen gedichten werd reeds eerder gepubliceerd, wat onderaan elke pagina netjes wordt aangegeven. Elk hoofdstuk werd door een andere illustrator van prenten voorzien en ook hier zitten klinkende namen bij zoals bijvoorbeeld Carll Cneut, Gerda Dendooven, Thé Tjong-Khing, Klaas Verplancke. De omslagillustratie werd gemaakt door Sebastiaan van Doninck die ook de prenten leverde voor het eerste onderdeel van het boek ‘Je gezicht is je eigen weerbericht’.
Oorspronkelijk zou Ingrid Godon de hele bundel illustreren, maar toen ze in 2008 voor de tweede keer kanker kreeg, namen twaalf collega’s haar taak over. Het leverde een kunstzinnig en kleurrijk boek op. Van elke illustrator werd bovendien één tekening geveild waarvan de opbrengst bestemd is voor de actie ‘Kom op tegen kanker’.
'Voel je wat ik voel?' is een boek om in te bladeren, hier en daar een gedicht te lezen en te genieten van de stijlvolle lay-out en de prachtige illustraties. Maar ook wie op zoek is naar een poëtische tekst rond een specifiek thema of gevoel kan erin terecht dank zij het trefwoordenregister achterin. Kortom, dit is een boek om te koesteren.


Voel je wat ik voel? | www.pluizer.be


Wel jammer dat ze andere klinkende namen (of zijn het de mindere goden?) zoals Merel Eyckerman, Benjamin Leroy, Annette Fienig en Jurgen Walschot (Oei, dat ben ik zelf!) vergat te vermelden.
(nu ja wat moeten de dichters dan wel niet denken ;-) )

Het hoofdstuk dat ik illustreerde bestond uit gedichten met als thema het gezin. Soms zeemzoeterig maar soms ook heel hard en kil. Zoals wel vaker in dichtbundels met verschillende auteurs kan de inhoud en sfeer in elk gedicht heel anders zijn. Ik heb geprobeerd om hiermee rekening te houden in de beelden die ik maakte. Zodat de prenten zo nauw mogelijk aansloten bij de tekst. Per spread staan meestal twee gedichten, deze probeerde ik in 1 prent samen te vatten:

Enkele van de prenten die ik voor deze bundel maakte:

















woensdag 26 januari 2011

hoe het allemaal begon

Net als Rian Visser werkte ik voor Clavis uitgeverij. Het eerste jeugdboek dat ik ooit maakte 'De vis in de boom' verscheen bij Afijn, een imprint van Clavis. Super redactie, zeer leuke mensen, al wat je wil, maar je centen zie je niet snel. Het boek werd genomineerd voor de boekenpauw, wat als beginner toch niet slecht is. Maar toch werd het geen commercieel succes. Toen het boek enkele jaren later als boekentip opgenomen werd tijdens de jeugdboekenweek, was het boek al naar de Ramsj. Niet meer verkrijgbaar. :-(
Ondertussen werkte ik voor clavis ook aan een tiendelige (!!!) geschiedenisreeks voor de kunsthal in Gent. (weinig risico als uitgever zou je denken?) Uiteindelijk verschenen er slechts 2 delen en een hoop frustratie. En wederom was het wachten op de centen. Op zeker moment belde ik elke dag naar de uitgeverij. Een ingebrekestelling leek uiteindelijk de oplossing. Eindelijk zag ik na lang wachten waar ik recht op had. Gelukkig kon ik nadien aan de slag bij de Eenhoorn en Davidsfonds...

Maar wat doe je als je net afstudeert, je probeert je weg te maken. Je bijt niet de hand die je voedt. Je staat ook helemaal alleen, nog geen weet van auteursverenigingen en dergelijke... Pas nadien kom je te weten dat je niet de enige bent.

Anderzijds denk ik dat de commerciële successen wel goed verzorgd moeten worden, waarom zouden zij anders nog blijven?

Het kan slechts een oproep zijn naar modelcontracten en meer transparantie.

Ben toch nieuwsgierig hoe dit afloopt?
Lees mee in de morgen:

maandag 24 januari 2011

Orozco

Een heel goede reden om een weekendje Londen te plannen?

zondag 23 januari 2011

Mijn hart is een pinguïn


Gisteren kwam tijdens het dagelijkse vertelmomentje Mijn hart is een pinguïn uit de boekenkast. Heel fijn om dit mooie project te herontdekken:

Mijn hart is een pinguïn vangt een wereld in een doosje; wie het opent, vindt een prentenboek met een poëtische tekst van Bart Moeyaert gebaseerd op het oorspronkelijk Japanse verhaal van Chiharu Sakazaki, een cd met muziek van Filip Bral en tips om te filosoferen met kinderen van Silvie Moors. Het pakket biedt volop inspiratie voor (groot)ouders, leerkrachten en kinderen die samen willen filosoferen over zijn of niet zijn.

Het geheel is heel knap vormgegeven, vooral de heel eenvoudige tekeningen van Chiharu Sakazaki spreken me aan. Ik ging verder op zoek naar werk van Sakazaki en kwam dit hebbeding tegen: Mon chien et moi. Weer de ontwapenende lijntekeningetjes. Ook het onderwerp spreekt me aan, filosofische vragen op kindermaat: waarom groeit mijn hondje sneller dan mij? Waarom heeft ze eerst 'kindjes'? Waarom wordt ze zo snel oud en waarom gaat ze dood? Met een drie- en vijfjarige in huis word ik overstelpt met dergelijke vragen...

Une petite fille se pose plein de questions à propos de sa chienne Marimo et de sa disparition : pourquoi a-t-elle grandi plus vite qu’elle ? Pourquoi est-elle devenue maman avant elle ? Pourquoi a-t-elle vieilli si vite ? Pourquoi est-elle partie avant elle ? Son chagrin lui ferait même regretter de l’avoir connue. Mais une voix se fait alors entendre. C’est Marimo qui s’adresse à sa petite maîtresse. Elle retrace les bonheurs qu’elle a vécus en vivant à ses côtés. Elle veut lui faire comprendre qu’elle a eu une vie heureuse et que la petite fille ne doit pas être triste. Ces paroles touchantes, pleines d’émotions, parviennent à réconforter la petite fille ; c’est décidé, elle veut un nouveau chien ! Un album qui aborde avec justesse et émotion le décès d’un animal de compagnie. Comment surmonter sa peine face au deuil ? Comment se rappeler des moments de bonheur lorsqu’on est submergé de tristesse ? La narration nous offre deux points de vue sur la même histoire : celui de la petite maîtresse chagrinée par la perte de son amie puis celui, heureux et apaisant, de la chienne Marimo. Le jeune lecteur saura se reconnaître et comprendre les émotions de la petite fille car la simplicité des mots, la sobriété du graphisme et des couleurs disent la fraîcheur spontanée de l’enfance, qui peut passer du chagrin le plus profond à la joie soudainement retrouvée. Un album fin et sensible, rempli d’émotions et de pudeur.

donderdag 20 januari 2011

ballon



prent voor het vervolgverhaal 'de ballon' van Inge Bergh en Inge Misschaert, waarbij een jongetje een gevaarlijke tocht in een ballon onderneemt.
Ondertussen is het weer een beetje betrokken... ;-) Of is het storm op zee?

Van A tot Zet -> leesplezier

Altijd fijn om te lezen:

In een bonte stoet passeren de letters van het alfabet de revue, terwijl ze de meest merkwaardige eigenschappen toegewezen krijgen. Dit is een ongemeen rijk boek, naar vorm en inhoud. De auteur fantaseert er per letter ongeremd op los, terwijl de illustrator ook uitvoerig zijn gangen gaat in tekenwerk, kleurgebruik en lay-out.
Je blijft verbaasd, verrast en verwonderd rondwandelen in dit letterenverhaal. Daar hoort dan ook nog een leuke luister- cd bij die al even verrassend, suggestief en associatief inspeelt op het boek. Zo ontstond een boeiend project over letters en beelden, klank en taal ...en muziek.

Opmerking: Voor alle leeftijden.

Tip: Kijk en luister samen naar al dit fraais en geniet.
Je kunt met de kinderen ook een alfabetfries maken, waarbij elk kind een letter naar eigen inspiratie uitwerkt.


Ria Dorssemont op de site van leesplezier

vrijdag 14 januari 2011

Hollywood aan de kreken

Recensie over Tobias en de meetjesmobiel van Marc Van Hulle:

Ik ben eerlijk gezegd een beetje geschrokken van het boek Tobias en de Meetjesmobiel. Het boek, dat als leesvoer voor kinderen en tieners werd aangekondigd, is eigenlijk een razende aaneenschakeling van volksverhalen en vertellingen, van legendes en hele of halve leugentjes. De jonge lezer heeft amper adempauze om van alweer een spannend verhaal te bekomen, of daar dist Meetje Mie een nieuwe vertelling op.
Het opzet is leuk gevonden: Anne-Sophie, een ietwat bekakt nichtje uit de grote stad, komt bij haar neefje Tobias logeren, en daar zitten beide tieners echt niet op te wachten. Voeg daarbij een superenthousiaste mama Kitti en papa Frans (die als palingvisser de familienaam Paelinck meekreeg...) en een aanvankelijk lichtjes geschifte grootmoeder, prop die een paar dagen in een zwerfwagen die door het Meetjesland toert, en het boek brandt los.

Dat Meetje Mie, dat is een beetje de Alfred Hitchcock van het Meetjesland. Wie denkt dat het om een seniel of lichtjes dementerend oudje gaat, heeft het verkeerd voor. De krasse knar blijkt over een geheugen als een olifant te beschikken, schudt onafgebroken en te pas en te onpas de meest verbazingwekkende verhalen inclusief smeuiige details uit haar mouw, en debiteert plaatsen, namen en data alsof het niet is. Het hoeft geen betoog dat de kinderen in het boek, en die die het boek lezen, aan haar lippen hangen. Geen jongere die zich zal storen aan het feit dat sommige verhalen er wel met een heel grote omweg bijgesleurd werden, neen, wie bij Tobias in de Meetjesmobiel instapt, komt terecht op een rollercoaster die pas aan het eind van het boek tot stilstand komt. ‘Het Meetjesland, daar is Hollywood niks tegen’, klinkt het in het boek en dat is een waarheid als een koebeest.
Als je met de ganse familie op stap gaat, is een beetje keukenprinses mooi meegenomen. En laat mama Kitti nu de Sergio Herman van Boekhoute zijn! ‘Wat sech je? Een lekker streekgerechje..?’ In een mum van tijd krijgt het zwervend kwintet paling in het groen, toatjespap, koantjessesse en knoedels voorgeschoteld, overgoten met Koantjesbier! De schrijver laat zelfs de kinderen even aan het bierglas nippen...
Tobias en de Meetjesmobiel is een leuk boek, fraai uitgegeven en geïllustreerd. Het is ook een stevige uitgave, en dat is altijd handig met jeugdboeken, zeker wanneer de grijphandjes tijdens het spannende verhalentraject wat steviger rond de kaft klemmen. En wat Meetje Mie betreft: in het boek vraagt men zich af of ze geen ‘stopknop’ heeft. Een extra glas Koantjesbier kan ook wonderen doen om die verhalentsunami van het Hollywood aan de Kreken eventjes te stuiten.

Klein maar krachtig...

Op het perron zie ik regelmatig een dame voorbij schrijden. Ze valt me op omdat ze niet erg groot is, ze komt hoogstens tot aan mijn borst, zeker niet hoger dan mijn schouders. Steeds strak in een stijlvol mantelpak. Rok tot aan de knie met daaronder een paar stevige getrainde kuiten. Misschien komt dat wel door steeds op hoge hakken de trein op te stappen. Ze maakt een heel zelfzekere indruk. Altijd met een stevige aktetas in de hand. Het enige kleurige accent is de handtas. Deze dame stond model voor de figuur in de prent voor Trends. Klein maar krachtig dus...

woensdag 12 januari 2011

Tussen hemel en hel...

Vandaag bezocht ik de expo 'Tussen hemel en hel' in het Jubelparkmuseum te Brussel. Een tentoonstelling over sterven in de middeleeuwen. Een uitgelezen kans om mijn zakschetsboekje nog eens boven te halen...



Hoe teken je een grafsteen met het nodige respect:



En hiermee is mijn schetsboekje helemaal vol geraakt...
Nog enkele pagina's:

Kees Van Dongen was ook de moeite:


EN ooit afgevraagd hoe ze olie uit de grond halen? Zo misschien of...



Een van de hypes deze winter zijn zeker de coole mutsen:



Op kerstdag deed ik er uren over om van Brussel naar huis te geraken... eindelijk reed de overvolle trein het station binnen. Merk al die vrolijke gezichtjes op, de kerststemming zat er al helemaal in:





En om af te sluiten:
laatst een film over Louis Pasteur gezien...