::: Zaailing #22 ::: Meester van de maan // Master of the moon ::: Sapling #22 :::

Meester van de maan

Als de scherpste schaduwen vallen, vind je hem op zijn tak. De meester van de maan overschouwt de wereld. 

Verlangend staren we omhoog naar wat hij heeft. Het is een schat die hij in stilte bewaakt, dat is zo duidelijk als wat. Wat jammer dat hij niet even per ongeluk zijn bek open doet. Met kruimels zouden we al tevreden zijn. 

Is het zijn zwijgen dat hem zo bijzonder maakt? Zijn onwaarschijnlijk sterke bek? Wat is het dat hij weet maar ons niet vertelt?

Hoe we ook smeken, welke listen we ook smeden, de meester van de maan is ons te slim af. Hem zal je niet betrappen op praatjes. Geen snipper licht gunt hij ons, dat omhooggevallen stuk pretentie. 

We maken onszelf graag fabeltjes wijs. Dat weet de meester van de maan als geen ander. Zolang hij zwijgt, kunnen we dromen dat zijn schat, in een moment van onoplettendheid, valt. 

Of dat wij vleugels krijgen, op een dag. 

©Jurgen Walschot

Master of the moon 

You will find him perched when the sharpest shadows fall. Master of the moon, watching over the world. 

Longingly, we look up to what he is holding. It’s a treasure he is guarding quietly, that much is clear. Such a shame he doesn’t open his beak, even by accident. Mere crumbs would do for us. 

Is it his silence that makes him so exceptional? His improbably strong beak? What is it that he knows but will not speak of?
Whatever we implore, however cunning our contrivances, the master of the moon is too smart for us. We will never catch him bantering. Not a sliver of light he grants us, that stuck-up piece of conceitedness. 

How we love to tell ourselves stories. The master of the moon knows this better than anyone. As long as he keeps his silence, we can go on dreaming of his treasure, in a moment of carelessness, falling.

And how we, too, one day, will sprout wings. 

///

The SAPLING series is a joint project with writer Kirstin Vanlierde.
Saplings are creative sprouts. She will write to the images, I will draw to the words.

///

BRUZZ - De ronde van Brussel

1090 Jette

Om de twee weken verschijnt naar aanleiding van de gemeenteverkiezingen 'De ronde van Brussel' in het stadsmagazine Bruzz.

1160 Oudergem

1210 Sint-Joost-Ten-Node

1050 Elsene

1030 Schaarbeek

1150 Sint-Pieters-Woluwe

1083 Ganshoren

::: Zaailing #21 ::: GRATIE :::

/// 

 ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden. 

 ///

::: Zaailing #20 ::: ZE KOMEN :::

©Jurgen Walschot

Ik roep mijn vrienden en ze komen.
Eerst aarzelend, een enkeling, nog onduidelijk van vorm. Vervolgens meer, helder en goed zichtbaar, met stemmen als lange, diepe echo’s. Ze zijn jong en stralend, ze hebben lachende ogen. Ze zijn oud en statig, met mantels die doen denken aan vleugels, of de rimpelingen van schaduwen op water. Hun woorden zijn webben van betekenis.

In mijn hand heb ik de trom, blank en maanrond, en mijn slagen zijn vastberaden. Ik roep mijn vrienden en ze komen.
Ze groeten mij als een oude geliefde, als een jonge novice. Ze weten dat ik klaar ben, want de sluiers tussen de werelden gaan opzij voor wie er doorheen durft waden. En er is nood aan zwervers die willen oversteken, om mee te terug te brengen wat er wacht aan de andere kant.

Ik roep mijn vrienden en ze komen. Ze zijn met velen want ze weten hoeveel moed de tocht vraagt.
Ze reizen mee op de wind, op het stilte van het zinderende licht.
Ik ben dankbaar dat ze er zijn. In hun aanwezigheid zie ik zoveel scherper. Ik mag de kracht tonen die ik heb. Ik mag de maskers afleggen die ik draag. Ik mag mijn stem laten horen, hoe onzeker die ook klinkt. Ik mag uitglijden en kopje onder gaan, maar ik zal niet verdrinken.

Ik roep mijn vrienden en ze komen.
De trom gromt en gonst. Trillend weeft hij het web van de wereld.
Wat gezaaid is, zal groeien.
Wat gevangen is, zal uitbreken.
Wat leeft, zal sterven.

Ik sta op de rand, met één voet aan elke kant, en de trom als een kloppend hart in mijn handen. Ik laat de stroom door mij heen gaan. Ik ben de stroom.

Ik roep mijn vrienden bij me in de kring.
En ze komen.

/// 

 ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden. 

 ///

::: Zaailing #19 ::: Sporen // TRACKS ::: Sapling #19 :::

// SPOREN //
Het leven, weet hij, trekt sporen voor wie ze kan volgen. En dat is hoe hij leeft: zonder halt te houden.
De monotonie van onderweg zijn went. Maar telkens als hij achterom kijkt, vreest hij aanstormende lichten. Zijn reflexen zijn getraind om inderhaast uit de weg te springen. Voor je het weet, heeft het

verleden je ingehaald en dendert het als een trein over je heen. Wie zich laat verleiden om stil te staan, strandt in het beste geval in een tussenstation.
Zoals zij.
Natuurlijk is hij niet op haar toe gestapt. Wie een schim is in zijn eigen leven weet dat er niet zoiets als houvast bestaat. Hij stelt zich tevreden met toekijken van op een afstandje. Een gestolen moment.
Zou het fijn zijn om naast haar te zitten, daar op die bank, en oprecht te geloven dat er straks een trein stopt, met deuren die vanzelf opengaan om hen binnen te laten?
Hij ziet het zichzelf bijna doen. Hij ziet haar zelfs opkijken en glimlachen, met donkere, glanzende ogen.
Ze laat hem twijfelen. Iets aan haar klopt niet met zijn verhaal. Is ze echt gestrand? Haar pad lijkt meer berusting te kennen dan het zijne, wie weet zelfs een gelukkig einde. Hij gunt het haar.
Hij wil er niet komen spoken.
Hij leest de grijnzende letters op het scherm. Hij heeft geen bestemming maar het is tijd om te gaan. Een laatste blik over zijn schouder, voor hij zich laat meevoeren langs de gesyncopeerde lijn van licht, verder de nacht in.
Zo wil hij het zich herinneren, de volgende keer als hij achterom kijkt.
Een tussenstation dat heel even voelde als een thuis.
Haar schoonheid, in een tafereel dat seconden lang stilstond terwijl de tijd, voorbij razend als een verduisterde trein, hen ongemoeid liet.

©J.Walschot

// TRACKS //

Life, he knows, lays tracks for those capable of following them. That is how he lives: without stopping.
The monotony of life on the road is something you get used to. But every time he looks over his shoulder, he fears the sight of headlights rushing up to him. His reflexes are poised to jump out of the way at a moment’s notice. Before you know it, the past has caught up with you and runs you over like a freight train. Those who succumb to the temptation to pause, will find themselves stranded in an intermediate station at best.
Like her.
Of course he has not walked up to her. A shadow in his own life, he knows there can never be anything to hold on to. He contents himself with looking on from a small distance away. A stolen moment.
Would it be nice to take a seat next to her, on that bench, and truly believe a train will be stopping shortly, with doors that open all by themselves to let them in?
He can almost see himself do it. He can even see her look up and smile, with dark, glowing eyes.
She has him doubt. Something about her doesn’t fit in with his story. Is she truly stranded? Her path seems to have more equanimity than his, it might even have a happy ending - who knows. She deserves it.
He doesn’t want to stay around to haunt it.
He reads the grinning digits on the screen. He has no destination but it is time to go. One last glance over his shoulder, before he let himself be taken along by the stuttering lines of light down into the night.
That’s how he wants to remember it, the next time he looks back.
An intermediate station that for one brief moment felt like home.
Her beauty, a pageant stopped in its tracks, even as time, thundering past like a blinded train, left them undisturbed. 

///

The SAPLING series is a joint project with writer Kirstin Vanlierde.
Saplings are creative sprouts. She will write to the images, I will draw to the words.

///

Ever Meulen & Friends

detail Hommage aan Ever Meulen

Nog tot 31/12 kan je in de Seedfactory terecht voor een hommagetentoonstelling aan Ever Meulen.
Mijn bijdrage voor de meester is een hommage aan zijn manier van tekenen; hoe hij erin slaagt de meest complexe zaken in enkele rake lijnen weer te geven. Daarom een veelheid aan groen waar hij slechts enkele details van weergeeft in een schetsboek. Ik moet waarschijnlijk niet vertellen dat groen zijn lievelingskleur is en hét groen een van mijn lievelingsonderwerpen. Daarom dus veel groen. Want met zijn lievelingsonderwerp de auto heb ik dan weer geen band ;-)
Alleszins was het heel leerrijk om van de geestige man les te krijgen tijdens die fijne Sint-Lukas tijden. Merci Eddy! En dat er nog veel tekeningen mogen volgen...

Ever Meulen & Friends @Seedfactory

::: Zaailing #18 ::: koyo :::

©Jurgen Walschot

::: Zaailing #17 ::: stuwmeer :::

Zaailing 17 is eigenlijk nog een terugblik naar de zomervakantie en toch lijkt het al een winterbeeld. Besneeuwde bergen, grijze wolken, dat was ook het weer toen ik in augustus  het stuwmeer Mattmark in Zwitserland bezocht. Op de bus er naartoe waarschuwde de chauffeur ons dat we het laatste stuk misschien te voet moesten afleggen omdat de bus nog geen winterbanden op had. Vreemde ervaring om in de zomer een sneeuwballengevecht te houden en sneeuwmannetjes te maken...
Deze schets diende als inspiratiebron voor deze zaailing:

MATTMARKSEE ©Jurgen Walschot

SCHUILPLAATS

We leren dat dat wat evenwijdig loopt nooit zal raken.
Zoals hemel en aarde onveranderd langszij liggen. Zoals weerspiegelingen rusten, wang tegen wang, gescheiden door een enkele lijn. 

We leggen ons erbij neer hoe de nerven stromen en stollen. Wat is er mooier dan dat ik mijzelf zie in jou, en jij je weerspiegeld weet in mij? 

Maar spiegels zijn schuilplaatsen, als oude schriften die je dichtklapt als de herinnering je niet bevalt. De diepten van het stuwmeer wanen zich veel liever heldere lucht, bezocht door een langsdrijvende wolk nu en dan, of zelfs het sombere grijs onder een laaghangende sluier van regen. 

Met geweldige muren houdt het meer zijn massa vast. Zwemmen in stuwmeren doe je op eigen risico. Te veel onverwachte temperatuurswisselingen, te veel kolkende stroming daar waar het licht nooit komt. De vredige weerspiegeling garandeert niets. 

Er komt altijd een dag dat de seizoenen keren. Dat de wind over het wateroppervlak raast en de rillingen voelbaar zijn tot in de wortels van de rotsen.
In het aanschijn van zoveel ontketende kracht rest ons niets dan ons verzet te staken en los te laten. 

Zoals bladeren uiteindelijk altijd toegeven, en ook de sterkste dam ooit barst.

/// 

 ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden. 

 ///

Liefde voor letters

De nieuwe brochure auteurslezingen van het Vlaams fonds voor de letteren zet een 25-tal illustratoren en stripauteurs in de kijker:

::: Sapling #16 ::: Underground ::: Zaailing #16

Underground ©Jurgen Walschot

Underground 

Silently the earth weaves a web of passages under her surface. The cavities in her womb are connected to each other by water, stone or air. 

Man, scared and searching for shelter, doesn’t need to tunnel his way in. Willingly she opens her underground territories to him. 

Deep down, in the furthest cave, he builds base camp. As the licking light of the flames is waking the spirits, man draws his dreams on the walls in streaks of charcoal and red ochre. They will outlive him, as their wordless story continues. 

A dance with the living, and the dead. 

Ondergronds /// ©K.Vanlierde & J.Walschot

///

The SAPLING series is a joint project with writer Kirstin Vanlierde.
Saplings are creative sprouts. She will write to the images, I will draw to the words.

///

Ronde van Brussel BRUZZ

Met de gemeenteraadsverkiezingen in het vooruitzicht zet Bruzz de komende weken de negentien Brusselse gemeentes in de schijnwerpers en dus mag me verdiepen in de verschillende gemeentes... Alvast de eerste: 1050 ELSENE

Tattoos voor de Randkrant

ezelsoor boekenkaftdag 2017

Het was weer een succes de boekenkaftdag in de Boesdaalhoeve! Met vier tekenaars hebben we een 250-tal boeken van een tekening voorzien...

Dit jaar opvallend veel dieren getekend van Walvishaai tot sneeuw...beesten.

::: Zaailing #15 ::: Mark Manders in Wiels :::

Met spijt moet ik vaststellen dat de zomervakantie afgelopen is en de herfst alweer aan de deur staat te trappelen... Niet dat ik de herfst niet fijn vind maar een week regen en dalende temperaturen dat is toch wat minder fijn. Daarom nog een laatste terugblik op de zomervakantie.

schetsboek 03/08 -> Mark Manders 'Het afwezige museum' -> WIELS

In augustus bezocht ik nog net op het nippertje de expo 'Het afwezige museum' in Wiels: waar onder andere het werk van Nederlandse beeldhouwer Mark Manders te bewonderen viel, inspiratie voor deze zaailing:

/// 

 ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden. 

 ///

Ezelsoor

Het is weer die tijd van het jaar: het begin van een nieuw schooljaar en dus: schoolboeken kaften... gruwel! MAAR sinds enkele jaren krijg je hiervoor hulp van de sympathieke 'boekkafters' van Ezelsoor. Je kan er kiezen uit verschillende kaftpapiertjes, ontworpen door de plaatselijke academies of scholen. Daarnaast krijg je ook 1 blanco vel waarmee je bij een van de aanwezige tekenaars terecht kan.

Zondag hielp ik mee kaftjes versieren in Ternat. Nu woensdag kan je nog in de Boesdaalhoeve in Sint-Genesius-Rode terecht van 13u tot 17u, Tot dan! 

::: Zaailing #13&14 ::: Deel van dezelfde stroom :::

Samen op locatie een Zaailing maken, dat was een idee dat dit voorjaar al groeide.
Toen Kirstin me een foto van de waterval van Arifat stuurde, leek het me wel een leuk idee om in Frankrijk samen de wandeling ernaartoe te maken.
Dus namen we onze twee gezinnen niet lang na onze geslaagde middag van wijn-en-vriendschap-alchemie (zie ook zaailing#12) mee op sleeptouw voor een tochtje langs de rivier, in het groenige licht dat wolkendek en bladerdak samen leggen onder de bomen.
We bouwden dammen, en we stroomden mee met het water. Nu en dan gingen we zitten om te schetsen en te schrijven.

Dit is het resultaat:

zaailing #13 Vrije val

Vrije Val 
(voor Aurore)

harten in vrije val
zijn plots gewichtloos
niets om de veelheid van vallende
waterdruppels te verbinden
behalve de zekerheid
dat ze behoren tot dezelfde stroom

zaailing #14 Als vanouds

Als vanouds

De pen is je bondgenoot in een poging om vast te houden wat niet tegengehouden wil worden. Het glipt ongrijpbaar van je weg, al leg je de lijnen nog zo liefkozend neer op het papier.
Word je zwijgend deel van de rots waarop je zit, en wordt het landschap op je blad een deel van jou?

Terwijl het vlak onder je handen zich vult, stroom jij langzaam leeg.

Het maakt niet uit hoe vaak je verdwijnt. Ooit komen we, als vanouds, hier weer terug.

/// 

 ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden. 

 ///

::: Zaailing #12 ::: Parasolden :::

Het was eventjes wachten, maar hier is hij dan, de eerste zomerzaailing! 
Neen, geen zaailing over de solden maar wel over een boom, meer bepaald de Parasolden. 
Hoe we daarbij kwamen? Al enkele jaren, tijdens de zomermaanden, reis ik samen met het gezin naar hetzelfde Franse dorpje om daar met de familie de vakantie in te zetten. Het toeval wil dat ik ooit Kirstin in een naburig dorpje tegen het lijf liep. Haar ouders bleken in de buurt te wonen. (Hoe dat ook alweer ging kan je lezen in de allereerste zaailing) Sinds die eerste keer spreken we bijna elke zomer in het Zuiden af. En omdat we dit jaar ook op dezelfde moment ter plaatse waren kwamen we op het idee om aan een zomerzaailing te werken. (Het zijn er 3 geworden maar meer daarover later)

vakantieschetsboek / wijnproeven

Toen we dit jaar samen wijn gingen proeven kwam mijn traditie om elk jaar dezelfde boom te fotograferen ter sprake, alsook mijn eerste schets in het vakantieschetsboekje. Dé Parasolden -> Een herkenningspunt in het landschap dat aangeeft dat we bijna aangekomen zijn en de vakantie nu echt kan beginnen. Aangezien we beiden dezelfde weg nemen wist Kirstin, notoir boomknuffelaar ;-) , meteen over welke boom het ging! Straf toch! 

traditie: dé Parasolden

Et voilà:  

De kleine dingen samengevoegd: mijn favoriete #parasolboom op weg naar #albi en een schattig verkeersbord gespot. #schetsboek #sketchoftheday

Een bericht gedeeld door Jurgen (@jurgenwalschot) op 9 Jul 2017 om 3:14 PDT

WACHTPOST

De stam is nauwelijks dikker geworden. Maar de kroon is wat voller, en die ene kwetsbare tak hangt wat lager. Nog altijd groen, dat wel.
Je kent hem goed, deze boom. Je kijkt naar hem uit tegen het einde van de bochtige klim. Hij is de wachtpost afgetekend tegen de hemel boven de vallei, de silhouet die aangeeft dat de bestemming in zicht is.
Je bent bijna thuis. 

Jaar na jaar steek je, net als hij, je wortels hier wat dieper. Terugkeren naar dezelfde plek betekent je haar eigen maken. Je toetst herkenningspunten af, wordt verrast door wat er veranderd is in je afwezigheid.
Je graaft je in, en je staat het land toe jou te veranderen. Langzaam, elk jaar een heel klein beetje. Tot je het punt bereikt waarop je beseft dat je vertrouwt op de bodem, en dat die je zal dragen – zelfs bij slagregen, wind of lange droogte.
Dat soort wisselvalligheden deren de parasolden ook niet. Hoogstens lost hij wat naalden.

Soms ergert het je, die verknochtheid. Ze heeft iets kleins en beperkends, als van een kind dat op veilig speelt. Is het dan niet beter een zwerver te zijn, een vagebond, nergens thuis en niemand iets verplicht? Een trekvogel, desnoods. Die blijft tenminste in beweging.

Maar het landschap spreekt dat tegen.
Niets in deze wuivende wereld is immers ooit stil. De hartslag van dit land klopt diep en dierbaar. De lome hellingen met stroken kreupelhout geven het tempo aan van ongehaaste seizoenen en levens die zich ontrollen. Je weet: je mag hier zijn. De horizon, vaag blauw en wazig als op een middeleeuws landschapsschilderij, heet je welkom maar verplicht je tot niets.
Vlieg als je dat wil, ruist het land, maar je hoeft niet te vluchten. En elke keer als je landt, wacht ik met open armen.

Als je na een paar weken, met tegenzin op de terugweg naar grijzere oorden, weer langs de statige groene wachtpost komt, neem je zwijgend afscheid. En belooft hem dat je terugkomt.

Want thuis, eenmaal herkend, is de magneet waarnaar ons kompas zich onweerstaanbaar, juichend, wendt. 

/// 

 ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden. 

 ///

::: Zaailing #11 ::: Hemeluitvaart :::

Na een tochtje door de #GorgesDuTarn maakten Jules, Eline & ik deze tekening. Wie is wie? #schetsboek

Een bericht gedeeld door Jurgen (@jurgenwalschot) op 21 Jul 2016 om 4:59 PDT

Vorige zomer ging ik met het gezin kanovaren door de Gorges du tarn. Niet alleen op het water was het spektakel maar ook in de lucht waar de gieren traag op de thermiek de hoogte opzochten. Ze zagen er zo machtig uit. Maar eerlijk is eerlijk het zijn/waren niet mijn favoriete roofvogels. Later kwam ik erachter dat ze hun imago niet mee hebben door de clichés die over deze vogel de ronde doen. Lees als kind maar een Lucky Luke strip en de lijkenpikkers kijken vanop een cactus likkebaardend toe.
Enkele maanden terug toen de zaailingen beetje bij beetje vorm kregen bleek Kirstin de fascinatie voor deze vogels te delen en dat inspireerde me om er meer over te gaan lezen en uiteraard ook te gaan schetsen.  

schetsboek Vale Gier

Ze vertelde me ook over de 'sky burials' en andere bizarre rituelen. Zie filmpje, wie tijd heeft en er rustig wil inkomen kan alles bekijken wil je meteen naar de sky burial dan kan dat vanaf 3:35.
Dit alles inspireerde ons om te komen tot deze zaailing. 

Zaailing #11 Hemeluitvaart klik op de afbeelding voor een leesbare versie

/// 

 ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden. 

 ///