En dan was het zomer, een warme dag op een marktje in een klein dorpje in het zuiden van Frankrijk en wie zie ik daar van een koffietje nippen op het marktplein: jawel mijn buurvrouw vanop de boekenbeurs. Wederom een uitdaging, normaal zou ik maken dat ik wegkom maar deze keer trok ik mijn stoute schoenen aan en stapte erop af...
Ondertussen zijn we enkele jaren verder en spreek ik geregeld met Kirstin Vanlierde af (want jawel zo heet de mysterieuze auteur). Via inspirerende gesprekken daagden we mekaar uit, zij via haar woorden, ik met mijn tekeningen. Het kon niet anders of daar moesten boeken uit voortkomen! (Maar meer hierover later) Onlangs kwamen we op het idee om deze experimentjes te delen. Hopelijk beleven jullie er even veel plezier aan als wij. Deze 'zaailingen' zullen zowel op de blog van Kirstin als op mijn blog verschijnen. En als kers op de taart verschijnt er een Engelse versie op deze blog. Laat maar groeien!
Zaailing #1 Komorebi
Ik hoor je stem, maar ik kan je niet zien.
Je woorden zijn te fel om naar te kijken.
Hou mij bij de hand, omfloers het licht, scherm mij af.
Ik zal je niet vragen om de dingen mooier voor te stellen dan ze zijn. Er is geen plaats voor leugens in dit clair-obscur dat ons teder, genadeloos, lijn per lijn uittekent.
Hoe nietig de rechtopstaande haren op mijn armen. Hoe scherp de geur van oud hout en mos.
Misschien heeft het bos het van bij het begin begrepen, en is de waarheid gewoon te pijnlijk om haar in de ogen te kijken. Wie recht in de zon staart, wordt blind.
Als we haar waarnemen, is het doorheen een membraan van genade, een filter die ons spaart en die ons, tegen dat ze de grond bereikt en alles wat daar ritselt heeft vastgepind onder een laag vergulde stilte, het gevoel geeft dat ze ons liefkoost.
Ik hoor je stem. Je verhaal reikt naar mij.
Als ik mijn hand uitsteek, kan ik het aanraken.
©Kirstin Vanlierde
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::Sapling #1 Komorebi
I hear your voice, but I cannot see you.
Your words are too bright to behold.
Take me by the hand, shroud the glow, shield me.
I will not ask you to paint things prettier than they are. There is no room for lies in this claire-obscure that tenderly, mercilessly, line by line, draws us out.
How insignificant the hairs on my arm. How sharp the scent of old wood and moss.
Perhaps the forest has understood from the beginning, and the truth is simply too painful to face. To stare into the sun is to go blind.
If we perceive it, it is only through a membrane of mercy, a filter willing to spare us and that, by the time it has reached the ground to pin down all rustling echoes under a gilded coat of silence, will make us feel we are being caressed.
I hear your voice. Your story is reaching for me.
If I stretch out my hand, I can touch it.
©Kirstin Vanlierde
Geen opmerkingen:
Een reactie posten