zaterdag 24 juni 2017

::: Zaailing #10 ::: Tong :::


Klik op de afbeelding voor een leesbare versie.
Een print van deze Zaailing is verkrijgbaar via het eksternest



 ///

ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot.
Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden.


///


 
Een van mijn diva's...




Tongue 


A ballet dancer alike, she waltzes through the millennia.

She has known dinosaurs. She has hidden Norsemen and knights as they lay in ambush. She has covered kings as they fell at her feet to bleed and die.

Once she was a diva who could defy the crowns of trees, now her feathered tentacles turn pirouettes between the creepers and the rotting leaves. Those who shake their heads in pity are mistaken. This is no defeat.

They have disappeared ingloriously – the brachiosaurs, the knights and godly kings, their blood and bodies decayed into the very soil from which she feeds. She is still here. And every vein in her body is a story, spiraling down to an every deeper place.

If she once withstood the passionate storms brought down by the sun and the wind on everything that reaches for the light, now she flirts with the twilight, where birds peck the damp earth, where songs of the smallest crawlers resound, and the moist whisperings of moss.

The spores she trails are endless. Time meanders through her curves, deeper than a lover could. By learning how to please him, she has bested him. One by one, gracefully and leisurely, she uncurls her tongues.



dinsdag 13 juni 2017

Antwerps handje vertrekt naar Havana

De tentoonstelling opgezet rond het Antwerps Handje vertrekt op reis naar Havana...
Dit was mijn bijdrage:


vrijdag 9 juni 2017

::: Zaailing #9 ::: Van op de kant :::

Dit is een speciale zaailing geworden. Persoonlijker dan anders.

Onlangs werd mijn zoontje 12 jaar en dat werd uitgebreid gevierd met familie en vrienden. Volgend schooljaar gaat hij naar het humaniora, gedaan met het lagere school kind. Dit jaar nog de grootste op school volgend jaar terug naar af en opnieuw de jongste op school. Nu nog de knusse omgeving van de kleine lagere school volgend jaar een nieuw avontuur. De puber duwt het kind naar de achtergrond...  Een belangrijke stap in de ontwikkeling van een kind.

De week voor de festiviteiten zaten we nog samen op een zeilboot maar deze keer met Jules als stuurman en ikzelf als fokkenmaat. Want met zijn net behaalde zeilbrevet op zak mocht hij laten zien wat hij kon met een tweemanszeilboot. Terugdenken aan dat moment blijft genieten.

Maar hoe werd dit een zaailing hoor ik je denken. Wel, tijdens een van de lesweken maakte ik van de gelegenheid gebruik om langs de kant van het water wat te schetsen. De omgeving staat ook bekend voor de bevers die er aan de bomen knagen. Het plan was om zoonlief op het water te verenigen met de natuur er rond. En zoals we bij de zaailingen te werk gaan stuurde ik de tekening naar Kirstin door. Want het leek me misschien wel wat om iets te doen met het thema zeilen als metafoor voor het leven. Ik vertelde ook enthousiast over mijn nieuwe plaats in de boot... We werken ondertussen al een tijdje samen en ze heeft me denk ik al leren kennen in goede en minder goede momenten. Deze tekst kreeg ik terug. Ik mocht ermee doen wat ik wou.

Op de ochtend van Jules' lentefeest schonk ik hem een papieren versie en las ik hem de tekst voor. De knuffel die erop volgde zal me nog lang bijblijven.

Ga, zoon.
Met de wind in de zeilen - recht vooruit.
Ga.

klik op de afbeelding voor een leesbare versie