An image for safekeeping
When our lines meet, will one of us change course?
Or do we just keep going, straight for the horizon, or headed for something that seems to hold the promise of one, at least?
Waking up is ungentle: venturing beyond the familiar means falling over the edge. Certainties hit dead ends, all maps meet their fringes.
If you step outside the frame, all that awaits you is the abyss. That is what a framework is for, after all: to contain the familiar. With solid walls, and buttresses bearing the weight of our stories. Within lies all we understand, and that is how we know ourselves to be safe. Escaping it means disappearing from view.
But those afraid to venture into the flood plains, can always turn inward instead.
Tell me from what angle we will approach, which corner of the cross will be ours to meet on. I cannot promise you I will consider changing course. But, linear as you are, you don’t intend to, either.
We might turn a few spirals there, though, at the crossroads of ways and worlds. And as we do, add a layer only we have access to: a reflection, a memory, an image for safekeeping from gravity’s hungry pull, that preserves who we were there together, for the briefest of moments.
 |
| Statens Museum for Kunst - Kopenhagen ©J. Walschot |
Een beeld dat bewaart
Wanneer onze lijnen kruisen, verandert een van ons beiden dan van koers?
Of blijven we gaan, rechttoe rechtaan naar de horizon, of naar iets wat die op zijn minst lijkt te beloven?
Het ontwaken is bruusk: wie verder gaat dan het vertrouwde, valt over de rand. Zekerheden lopen dood, elke kaart heeft randen.
Wie buiten beeld stapt, wacht de afgrond. Een raamwerk is immers bedoeld om binnen te houden wat het kent. De muren zijn solide, de steunberen torsen de geschiedenis van ons verhaal. Binnen het referentiekader ligt dat wat we kennen, en zo weten we ons veilig. Ontsnappen is verdwijnen uit het beeld.
Maar wie de uiterwaarden niet durft opzoeken, kan zich wel naar binnen wenden.
Zeg me op welke hoek we elkaar treffen, welk punt van het kruis het onze wordt. Ik kan je niet beloven dat ik van koers verander, maar dat ben jij, rechtlijnig als je bent, evenmin van plan.
Wel kunnen we een paar kringen draaien daar, op het snijvlak van wegen en werelden, en een extra laag leggen die alleen wij kennen: een weerspiegeling, een herinnering, een beeld dat bewaart, buiten de wetten van de zwaartekracht, wie wij daar heel even samen waren.
///The SAPLING series is a joint project with writer Kirstin Vanlierde.
Saplings are creative sprouts. She will write to the images, I will draw to the words.///
