Beste wensen en al... voor 2020

KERSTZaailing 73: Zo zie je het licht beter

De bibliotheek in 'de serres van Mendel' en ... een appel??

Als kind vond ik het geweldig om de kerstboom te zetten en er 's avonds onder weg te dromen. Met boven mijn hoofd die mooie lichtjes. Als volwassene heb ik er ( bij momenten een beetje) mijn buik van vol. Ik vraag me soms af wat er nog overblijft van deze traditie in deze commerciële tijden. Tegenwoordig kan je niet meer onder een kerstboom liggen want er liggen te veel pakjes onder ;-)

Maar laat dat de kerstvreugde vooral niet remmen.
In de serres van Mendel staat een reuzegrote boom in de bibliotheek, met wortels die zich over heel het serrecomplex uitspreiden .... die smeekte gewoon om een paar slingers. Het resultaat kan je hieronder ontdekken. En wie weet lees je deze kerstzaailing wel bij de kerstboom?
 

 pdf: Kerst in de serres van Mendel

En stel dat je je tijdens de kerstvakantie zou vervelen kan je altijd zelf eens wat plantjes gaan tekenen met deze kleurtekenplaten.

/// 

 ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden. 

///

Zaailing 72 : Boventonen

Basiliek Koekelberg ©J.Walschot

Zullen we afspreken dat jij verdwijnt en ik je terugvind?
Verstoppertje spelen tussen de stoeptegels, een paar levens overslaan en dan weer opduiken in een andere tijd. In dit spel is niets te winnen. We treffen elkaar alleen telkens weer, als in een deurenkomedie maar dan ernstig. 

Soms wordt het donker. Dan weer licht het beeld op. Het verhaal gaat intussen gewoon door. Wie even met de ogen knippert, heeft al iets gemist.
Maar we hoeven elkaar niet uit te leggen dat elke ontmoeting een echo bergt. Tussen ons trilt een almaar rijker web van verbindingen, gewelvenhoog gestapelde boventonen. De samenzang zwelt met elk akkoord. 

Strijk neer, een lang ogenblik, uitgelicht als een icoon, een cliché. Voel hoe de diepste funderingen telkens weer nieuwe structuren dragen.
Strengel je vingers tussen de mijne. Ik graaf graag diep. Jij daagt me uit om boven mijzelf uit te torenen. Van op de galerij fluister ik over vleugels en het luchtruim. Jij strekt je vlerken. 

Laten we het licht houden. Zullen we afspreken dat ik verdwijn en jij me terugvindt? 

/// 

 ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden. 

///

ZAAILING 71 – Een droom planten

als we nu eens naar de sterren keken
met onze voeten op de donkere grond
en ons heel heel klein voelden, zaadjes
klaar om te ontkiemen

hoe nieuw zou dat zijn 

Een droom planten ©J.Walschot

als we nu eens een droom plantten
hem toedekten met fluwelen vingers
en fluisterden: ik zie je al
uitbarsten in uitbundig blad

hoe licht zou dat zijn

als we nu eens niets moesten
van onszelf of van elkaar
alleen onze armen openden
en nabijheid zaaiden

hoe warm zou dat zijn

 + + +

Zaailing 71 is onze nieuwe winterwenskaart in drievoud!

Bestellen kan via mail of de webshop. Verzending gratis vanaf bestellingen t.w.v. 20 euro.
Wees er snel bij. Meer info vind je hier.

/// 

 ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden. 

///

Zaailing 70 - Hoe ver we gekomen zijn

Hanenbos Dworp ©J.Walschot

Een pad laat zich maar één stap per keer lopen. En met elke pas verschuift alles subtiel van perspectief.

Bomen die als wachtposten toekijken hoe wij langslopen, wijken geleidelijk terug uit ons blikveld. Contouren die we niet vermoedden, komen steeds scherper in beeld. De diepte waar we doorheen wandelen wordt rijker, het woud zelf een omhelzing.

De nevel die zich tussen de stammen weeft, kleeft aan onze jassen en onze haren. Het dikke bed van bladeren dempt onze passen op de weg omhoog. Dit is terrein waar maar weinigen zich wagen, maar wij zijn er thuis.

Je wijst mij op de vlammende contrasten, op de penseellijnen die stromen tussen bodem en kruin. Ik vlecht ze tussen mijn taal en ga steeds helderder zien.
Een lied ontsnapt aan mijn lippen. Het leert jou de woorden voor wat zich pas blootgeeft als je dicht genoeg genaderd bent. Je ogen worden zachter.

Hoe langer we lopen, hoe minder houvast we nodig hebben.
Hoeveel stappen hebben we al gezet sinds deze tocht begon?

Misschien slaan we bovenaan de heuvel even kamp op. Voor een adempauze, een knik, een enkel zacht woord.
Als we het willen, kunnen we dan achterom kijken – en vaststellen hoe onwaarschijnlijk ver we samen al gekomen zijn.

/// 

 ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden. 

///

Boekenbeurs 2019

De eerste dag op de boekenbeurs zit erop,  in de voormiddag werkte ik aan de tekentafel van uitgeverij de eenhoorn en nadien ging ik aan de slag op de stand van Pelckmans / Van Halewyck met compagnon de route Kirstin...
Wil je ook graag een gesigneerd exemplaar? 
Dat kan nog op de boekenbeurs (of stuur een berichtje).
zaterdag 2 november 
11.30h - 12.30h VOORLEESSESSIE 'De serres van Mendel' auteurspodium / Kinderpaleis
13 h - 15h Signeersessie Stand Pelckmans / Van Halewyck 115-119
zondag 3 november
15 h - 17h Signeersessie Stand Pelckmans / Van Halewyck 115-119
maandag 11 november
10 h - 12h Signeersessie Stand Pelckmans / Van Halewyck 115-119

Frida's klimaatboek

Wie had dat gedacht, Frida heeft niet enkel een grote mond... je kan er ook nog wat van leren:

Klimaatverandering, waarschijnlijk heeft je kind er wel iets over gezien of gehoord, maar het echt begrijpen is toch vaak moeilijk. ‘Frida’s coole klimaatboek’ helpt daarbij en maakt dit ingewikkelde onderwerp toegankelijk voor kinderen. Leerzaam én leuk.
Hoofdpersoon Frida ken je misschien uit het eerder verschenen boek Relmuis! Dit keer moet Frida een werkstuk maken over het zeer actuele thema klimaatverandering. Eerst vindt ze het niets aan, maar als ze zich begint in te lezen raakt ze geïnteresseerd en leert ze veel over het klimaat en de opwarming van de aarde.

Het makkelijk leesbare boek vertelt uitgebreid over de opwarming van de aarde en de oorzaken daarvan. Eten, wonen en vervoer zijn onderwerpen die op originele wijze de revue passeren. Met veel humor en leuke illustraties toont Frida aan kinderen waarom er nu actie moet komen om onze planeet weer gezond te krijgen. Want het is, zoals zij zegt, hun toekomst die op het spel staat.

Leerzaam leesvoer
Het boek is geschikt voor kinderen vanaf 11 jaar, maar ook voor volwassenen is het interessant leesvoer. Neem dus zelf ook het boek eens door. Sowieso is dat fijn als je kind na het lezen nog vragen heeft, of de discussie met je wil aangaan over het eten van vlees.

Lisa van den Akker op jmouders 

Op de blog van Frank vind je alle recensie mooi onder mekaar ;-) 

Zaailing 69 - Uitgestrooid

 

Hier sta je dan.

Ik zal je niet zeggen dat het geen pijn doet. En ik zal, hoe graag ik dat ook zou willen, je niet toewensen dat het snel overgaat. Leren leven met verdriet vraagt tijd.

Tijd – was er niet ergens een sprookje dat vertelde over wonden die geheeld worden, of op zijn minst verzacht?
Dichter bij de waarheid is dat we de tijd scheppen met beide handen tegelijk, ongeveer zoals je zand schept om een kuil te graven, waarin je vervolgens oude dromen bergt.
Je kunt ze ook uitstrooien, als dat je een goed idee lijkt, over water liefst. Dat weet waar het heen moet vloeien.

Wat ook mooi zou zijn, is dat het zand daar zachtjes bezinkt. En dat het water stilaan helderder wordt, terwijl het stroomt zoals het altijd doet, in lange, brede banen, naar zee.

/// 

 ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden. 

///

Mendel en ik in Buurten

Voor het geval je er nog zou aan twijfelen het is echt wel een nieuw jeugdboek... 

Doe-het-zelf-Mendel

Wie graag zelf eens aan de slag gaat met 'de serres van Mendel' kan kan via deze link 2 kleur- en tekenplaten downloaden. (pdf-formaat A3)

zaailing 68 /// PRATEN IN SPOREN ///

schetsboek #apaperaday19 / A PLANT / A DAY

Al jaren is oktober gelinkt aan tekenen. Acties zoals #inktober trokken wel mijn aandacht maar stootten me ergens ook af. Dit jaar voegde Kunstwerkt er nog een online tekenchallange aan toe: A Paper / A Day en daagde iedereen uit om een maand lang te tekenen. 'Af en toe of elke dag'
Als tekenleraar op Sint-Lukas vraag ik de leerlingen om dit een schooljaar lang te doen. Elke dag een schets, krabbel, tekening, studie, ... betere training om te leren tekenen bestaat er volgens mij niet. Dit jaar nodigde ik hen ook uit om deel te nemen aan #apaperaday19 en hun werk te delen. En met mijn voorbeeldfunctie in het achterhoofd flapte ik eruit dat ik ook zou meedoen. (Er verder geen rekening mee gehouden dat ik een drukke maand tegemoet ging, met 2 boekvoorstellingen, workshops, lezingen, verjaren,...) Ik riep op om uit onze comfortzone te komen en een maand lang eens iets anders uit te proberen en dit te delen met 'de wereld'. Als onderwerp koos ik de planten waarmee ik me thuis omring: A PLANT / A DAY. Ondertussen zitten we al aan dag 13 en mits wat stunt en vliegwerk ben ik erin geslaagd om elke dag een pagina te posten via mijn Instagrampagina.   

Daarnaast is het ook tijd voor een nieuwe zaailing, mijn tweewekelijkse uitdaging met schrijfster Kirstin Vanlierde. Vanaf dag 1 van de tekenchallange volgde Kirstin de tekeningen en liet haar schrijfpen op de tekeningen los. Uit al deze fragmenten heeft ze de 68e zaailingtekst gedistilleerd:

PRATEN IN SPOREN

toon me je snippers
laat mij je breuklijnen lezen
en de gekartelde randen van je angsten 

we snijden vensters uit
op verleden en verlangen 
blikken terug naar iets beters 
dan de beduimelde bladzijde 
van het hier en nu

maar hier en nu is wat we zijn 
een veeg, een droom, een vergif 

de nacht brengt dromen in vergeten talen 
kringen die zich teder herhalen
als een voornemen of een val
op arme grond beperkt
de schade zichzelf

wat kunnen wij anders dan praten
in sporen, een stuntelige afdruk laten 
van koffievlek of ongeluk, de echo 
van een beeld dat ons achtervolgt

ik laat jou langzaam wortelen
dag na dag de bodem aftasten
met aarzelende aanzetten
doen alsof je alleen uit blad bestaat

/// 

 ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden. 

///

Frida's klimaatboek

klik voor een grotere versie of zet je bril op bompie...

Om Relmuis! te maken kroop ik in de huid van Frida een stoer tienermeisje met een nogal uitgesproken mening én grote mond. Maar ook met een passie voor schrijven, tekenen (en schelden) in haar dagboek. Dat tekenen als een tiener werkte wonderwel en was tegelijkertijd heel bevrijdend. Ook tijdens lezingen en workshops kon Frida steeds rekenen op de nodige belangstelling. Misschien omdat ze zo herkenbaar is?? Ondertussen begon ik (gelukkig in beperkte kring) stilletjes aan bekend te geraken voor mijn flauwe ongepaste grapjes en opmerkingen. Gelukkig kan ik het vanaf Relmuis! op mijn alter ego Frida steken: 'ik ben me aan het inleven voor een rol!'
Met de zweterige zomermaanden in het vooruitzicht kreeg ik de vraag om een serieus informatief boek vorm te geven en van plaatjes te voorzien. Een boek over de klimaatverstoring. ... ik hoorde mijn innerlijke Frida al van ver gillen: SAAAAAI!!!
En Frida flapte het er meteen uit: 'Vraag je dat aan hem of aan mij? Want wij denken dat dat een saai boek zou kunnen worden!' Pfff... wie wil die miserie lezen. 't zijn niet de kinderen die dat moeten lezen maar...

Maar kijk Frank en Moniek namen de uitdaging aan en schreven een (h)eerlijk boek. (En stilletjes zullen ze wel toegeven dat ze ook genieten van hún innerlijke Frida)

En omdat er in elk van ons wel een stukje Frida zit nodigen we jullie allemaal uit om Frida's laatste werkstukje, hét standaardwerk over klimaatverstoring, te komen ontdekken op zaterdag 12 oktober in de bib van Sint-Niklaas.

Profiteer ervan nu het nog kan!

zaailing 65: het diepste punt

Verdriet zinkt naar het diepste punt
zoals schatten dat doen
herinneringen waarvan we nog niet
weten of we ze wel willen bewaren.
Wat ons raakt, doorboort ons
en precies die wonde wordt de plek
van waaruit we groeien
omhelzen als we durven
en alles wat vooraf kwam
stralend in de schaduw laten.

 

 

 

/// 

 ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden. 

 ///

Expo Hanenbos

Zondag 8 september gaat de expo met beelden uit de serre van Mendel van start met een Brunch in het bos. Van harte welkom!!

infomagazine Destelheide-Hanenbos nr.50

infomagazine Destelheide-Hanenbos nr.50

ezelsoor boekenkaftdag 2019

foto: K.Vanlierde

Het begin van het schooljaar dat staat traditiegetrouw gelijk aan boeken kaften. En ondertussen ook al helemaal traditie: Ezelsoor! Blijft een geweldige tekentraining om al die kaften te mogen versieren. Dit jaar vele dieren mét kleintjes, gaande van panda's, jachtluipaarden, wolven, witte tijgers, haaien, dolfijnen,... Sport blijft ook populair, Messi, Nadal, ... En de 'specialekes' de eenhoorn met de prinses op een droomwolk, de muizenfamilie in hun huisje, de legertanks en straaljagers, sportauto's.... te veel om op te noemen.

Heb je de editie in de Boesdaalhoeve in Sint-Genesius-Rode gemist?? Niet getreurd, herkansing vrijdag 6 september in de Moelie in Linkebeek van 15.30h tot 19h 

En moest dat ook niet lukken wil ik altijd tijd maken op zondag 8 september tijdens de Brunch in het Hanenbos

waar een jaar lang beelden uit de serres van Mendel tentoongesteld worden. 

foto: K.Vanlierde

En eentje in vanuit de serres van Mendel

Zaailing 64 = ALS DE REGEN VALT =

Als de regen valt

 

/// 

 ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden. 

 ///

boekvoorstelling 'De serres van Mendel'

We hebben er hart en ziel in gestoken, we mochten er zelfs voor naar Zweden op auteursresidentie. Nu is De serres van Mendel een feit – of beter: een boek. We hebben het intussen al kunnen vastpakken, doorbladeren, ruiken. We zijn er méér dan blij mee, het is prachtig geworden.

En die mening wordt gedeeld door de Plantentuin van Meise, die als partner voor de boekvoorstelling hun serres ter beschikking stellen voor een interactieve ontdekkingstocht voor het hele gezin. Het doet ons dan ook veel plezier om deze bijzondere uitnodiging te mogen versturen.

20 oktober lijkt nog ver weg, maar zeker wie graag het eerste gedeelte (de officiële voorstelling) vanaf 10 uur wil bijwonen, schrijft zich best snel in. De plaatsen in de inkomhal van het plantenpaleis zijn beperkt.

Vanaf ongeveer 11 uur gaat de interactieve belevingstocht in de serres van start.

Inschrijven doe je via boeken@vanhalewyck.be. Partners en (klein)kinderen zijn van harte welkom. Vermeld bij inschrijven liefst zowel aantal aanwezigen als aantal kinderen.

De serres van Mendel is vanaf nu in de boekhandel verkrijgbaar, en op vraag bij ons. Op de boekvoorstelling wordt het boek natuurlijk ook verkocht, en daar signeren we het bovendien.

+++

‘De serres van Mendel’, een jeugdroman (10+) in woord en beeld, een gemeenschappelijk project van Kirstin Vanlierde en Jurgen Walschot.

In aanloop naar de publicatie verschijnt er elke maand een blog over hoe dit boek ontstond. Deel vier kan je op de blog van Kirstin lezen...

+++

Zaailing 63 - Muizenissen

Les Jardins des Martels - Jurgen Walschot ©2019

Het was nochtans geen warme dag, laat staan een warme nacht. Maar na wat draaien en keren was het duidelijk – dit zou weer niets worden. De luiken van het Franse hoeveraam stonden op een kiertje. Het vliegenraam werd dubbel gecheckt. Voor het slapengaan had ik zelfs nog een amusant hoofdstukje gelezen waarin de personages godbetert Kerstmis vierden. (Dat komt ervan als je je niet goed informeert over een boek, niks zo vervelend als over de winter lezen in de zomer.)
Een paar uur eerder was ik door een prachtig aangelegde tuin aan het wandelen. Met gesloten ogen herontdekte ik die nu. Ik waadde opnieuw tussen de gigantische bladeren van de heilige lotussen door, nauwlettend in het oog gehouden door de veelogige zaaddozen die als periscopen tussen het groen priemden.

Het prikkelde me meer dan het me tot rust bracht. Ik wisselde van rug naar zij, trok mijn knieën hoog op en bootste de onvolgroeide varens na. Ik ging opnieuw door het bamboe labyrint maar ook deze keer stond ik te snel in een ander deel van de tuin. Ik verdwaalde in gedachten in de veelheid van te volgen lijnen in de schetsen die ik maakte. Misschien moest ik er nog een extra laagje kleur aan toevoegen? Een eerste klus voor de volgende dag? Of een personage toevoegen? Misschien was deze tekening dan wel bruikbaar voor... 

schets Les Jardins des Martel ©J.Walschot 2019

Ze liet het centrum van het stadje achter zich. De huizen lagen steeds verder uit elkaar. De keurige tuinen vol struiken en bloemen, moe van de zomer, werden steeds groter. Hier was het goed lopen, alleen jammer dat er niets eetbaars te vinden was. Haar maag plakte als een lege ballon tegen haar ribben.
Plots zag ze ze: grote donkerrode appels, vuistdik. Haar voeten gingen vanzelf sneller. De boom stond in een immense tuin met een smeedijzeren hek eromheen, en dat hek liep zo ver ze kon zien, zonder een poort of een ingang. Er moest een huis zijn, daar ergens achter al het groen, maar de bomen en struiken onttrokken het aan het zicht.
Wie zo’n grote tuin had, kon best wat appels missen. Het hek was geen obstakel: kinderhanden hebben genoeg aan een paar fijne krullen als houvast. In een wip zat ze boven op het hek, balancerend als een vogeltje.
‘Wat denk jij dat je aan het doen bent?’
Ze had hem niet horen aankomen, maar de man stond er opeens, aan de overkant van de straat. Ze hield zich vast aan de spijlen en voelde hoe haar vingers trilden.
‘Over je eigen hek klimmen is toch niet verboden?’ was het eerste wat ze kon bedenken.
‘Jij wóónt daar?’
Ze hoopte vurig dat de eigenaar van de reusachtige tuin, wie het ook was, geen goede kennis was van deze man. Ze keek hem uitdagend aan en knikte.
‘Waarom ga je niet langs de ingang?’
Ze grijnsde. ‘Zie je die hier ergens?’
Hij stak de straat over en kwam op haar af.
Ze nam een besluit, zwaaide haar benen over het hek en met landde met een goed gemikte sprong niet ver van de appelboom.
Eén van de takken hing laag genoeg. Als ze op haar tenen stond, kon ze erbij. Ze plukte een appel en zette haar tanden erin. Ze proefde de donkerrode smaak van opluchting en draaide zich om naar de man aan de andere kant van het hek.
‘Tot ziens, meneer’, lachte ze met volle mond.
Hij zei niets en bleef haar aankijken. Hij had een smal gezicht, en donkere ogen. Met de spijlen tussen hen in had ze plots het gekke gevoel dat hij gevangen zat in een met tralies afgesloten domein, en dat zij zojuist vrij land had bereikt.
Ze zwaaide nog eens naar hem en liep toen de tuin in alsof ze er de weg kende.

 

Bridge over troubled waters - ©_ama_nesciri_-2019

Into the wild 1/2 - ©_ama_nesciri_-2019

Het was stil tussen de bomen. Dit was meer een park dan een tuin, meer een bos dan een park. Een beekje stroomde en vormde een vijver, half verborgen tussen het groen. Ze zag een brugje maar nergens een pad dat er naartoe liep, en algauw had ze het gevoel dat het groen haar insloot.
Ze nam nog een hap van de appel en keek achterom. De appelaar kon ze nog zien, maar van waar ze stond, leek het hek verdwenen.
Plots voelde ze zich doodop. Ze koos een boom in de buurt en ging er met haar rug tegenaan zitten. De takken boven haar hoofd ruisten zachtjes. Vlekjes zonlicht dansten tussen de bladeren en over de stammen. Daar bestond een woord voor, wist ze, voor dat licht, maar ze kon het zich niet meer herinneren. Waar zou de man die haar had aangesproken nu zijn? Was hij verder gelopen? Of stond hij nog steeds met zijn sombere ogen aan het hek, te speuren tussen het groen? Misschien kende hij het woord wel. Ze wilde dat ze kon teruggaan om het hem te vragen. Maar denken aan hem maakte haar droevig. Ze was moe. Met een zucht sloot ze haar ogen, heel even maar...

©2019 Inaya photography

Slaapdronken werd ik me bewust van de geluiden boven mijn hoofd. In oude Franse hoeves slaap je nooit alleen. Overdag dutten de habitués in hun warme schuilplaatsen zodat ze geen energie hoeven te sparen tijdens hun wilde nachten. Eerst dacht ik muizen te horen, maar afgaande op sommige van de eerder lugubere schreeuwen zou het wel eens een familie marters kunnen zijn die boven huishielden, en aan het tumult te horen waren ze het kot aan het afbreken. De kleintjes zaten elkaar achterna, racend in de plafonds, zigzaggend tussen de dakspanten.
Tussen het onophoudelijke gesjirp van de krekels door hoorde ik een uil roepen. Zouden uilen marters eten? Zou er een uil op zolder logeren? Ooit vond ik er kippenschedeltjes. Maar uilen aten toch geen kippen? In gedachten zag ik een majestueuze uil, geruisloos navigerend als een ervaren stuntpiloot, tussen de balken van de stoffige zolder. Uit het niets stortte hij zich met stevige klauwen op zijn prooi. Een stofwolk, gevolgd door scherp gepiep. Dichtklappende vleugels, stilte. Einde film.

Dat uilen muizen eten, is zeker maar of er ook marters op hun menu staan, moest ik maar eens opzoeken. Het was alleszins een goed muizenjaar in deze streek want overdag wemelde het van de roofvogels. Geruisloos lieten ze zich meevoeren door de wind, gedragen door de thermiek, steeds hoger en hoger. Mijn gedachten cirkelden mee de blauwe lucht in... Het grote niets lonkte – tot een groter zoogdier besliste om een plaspauze in de lassen. Een deur knalde, voetstappen in de gang, nog een deur, water stroomde. Zelfs de bovendieren schrokken, want ook op zolder was er geritsel te horen. En mijn slaap koos resoluut het hazepad. 

Schets Zwarte Wouw - ©J.Walschot 2019

Klaarwakker besloot ik dan maar op te staan en als een nachtdier de trap af te sluipen. Ik zou alvast die tuinprent afwerken. Ware het niet dat dat bewuste schetsboek in de auto was blijven liggen... Op dit uur de luiken opendoen en als een dief in de nacht stilletjes mijn eigen auto openmaken zou de anderen misschien onnodig ongerust en vooral ook wakker maken. Dus sloop ik weinig heldhaftig van het bed naar de zetel.
Ik las wat, nam de digitale krant door en voerde een handvol online gevechten. Zoals altijd merkten de wakkere vogels als eersten dat de zon aan haar werkdag begon. De lamp kon nu wel uit, het natuurlijk licht vond zijn weg langs de kleine ramen naar wat mijn tijdelijke werkplek geworden was: een antieke salontafel met overdreven gedraaide poten midden op een weliswaar zacht Perzisch tapijt. Een lichtstraal viel op mijn opengeslagen schetsboek, het kleinere van de twee dat wel in huis lag en waarin ik zonet een zwarte wouw had zitten tekenen. Met prikkende ogen keek ik het zonlicht tegemoet. Misschien kon ik de voorbije nacht als een extra laagje aan deze schets toe voegen. Of ik kon hem opschrijven.

Terwijl ik de laatste woorden op papier zette, strompelden de dagbewoners de trap af. De geur van verse koffie lokte me naar de ontbijttafel. De bovendieren konden weer gaan rusten. 

Schets Les Jardins des Martels - ©J.Walschot 2019

/// 

 ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden. 

 ///

Zaailing 59: Op elke wind

Hoe de stilte in de lucht hangt
en iets wat groter is dan wij ons
onze haastige stap laat inhouden.

Hoe de wolken onverschillig
langs de hemel razen omdat
wolken dat nu eenmaal doen.

Hoe de schoonheid van iets
schijnbaar kleins en kwetsbaars
de muren en de elementen

uitdaagt met gebogen nek.
Wie zijn vleugels kent, kan vliegen
op elke wind, als hij dat wil.

/// 

 ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden. 

 ///

Zaailing 58 - Verdwalen in lijnen

Verdwalen in lijnen ©2019 Jurgen Walschot

Als ik je mijn hand geef, zullen we dan samen verdwalen op de kaart?
Dat is zoiets als verdwalen in een stad, of tussen de zinnen van een verhaal. Want elke zin leidt naar een andere maar nooit terug naar het begin.

Als ik mijn ogen sluit, zie ik het landschap waarin wij geboren worden. In de diepte van een donker dal, in het kleine huis een eind buiten het dorp met de onuitspreekbare naam. Ik zie hoe de sterren langzaam bleker worden en de boomkruinen zich grillig aftekenen tegen de oplichtende hemel. Ik hoor hoe onze moeder schreeuwt, en hoe de vroedvrouw onze vader de kamer uit jaagt, terwijl wij ter wereld komen in een spoor van bloed.

We hebben dezelfde lijnen in onze handpalmen, we passen als een puzzel. Maar het leven trekt zijn sporen op vreemde manieren. Je weet nooit waar de weg eindigt en het dwaalspoor begint. Met elke stap die we zetten, maken we keuzes die er geen zijn.

Met mijn ogen op de kaart liep ik in vol vertrouwen voorop en riep over mijn schouder tegen jou dat je me moest volgen. Maar toen ik opkeek, was het landschap veranderd van gezicht en ik was alleen. Mijn handen brandden van leegte.

Ik heb je overal gezocht. Op elke straathoek, in elk station, achter elke balie van elk kantoor. Ik ken de vouwen in de kaart intussen zo goed dat het mij soms verbaast dat de weg voor mijn voeten niet plots indeukt.
We leren leven met de onzekerheid van de reis. We genieten van het zonlicht als het er is en zoeken beschutting voor het zwaarste weer. We kloppen het stof van onze kleren en lopen door. We leren dat we niets voor altijd kunnen vasthouden.

We kennen het grondplan op de kaart zo stilaan uit het hoofd, maar sommige vormen van heimwee krijg je niet afgeschud. Hardnekkig blijven we de weg terug zoeken, als zalmen vechtend tegen de stroom, naar ruisende boomkruinen die een lied zingen dat we herkennen.

Het leven lijkt ervan te houden mensen eindeloos in rondjes te laten draaien. Of zijn wij het, die blind blijven voor de wegwijzers en stug dezelfde patronen vertrouwen in de hoop dat die ons op een dag toch ergens anders heen leiden?

Soms krijgt het grondplan medelijden, lijkt het wel. Dan laat het twee zwervende zielen, elk met hun ogen op de kaart, tegen elkaar opbotsen.

Verbijsterd blijven we staan. We lezen de lijnen in elkaars gelaat, een reisverslag van alle afgelegde trajecten. Hoe vaak hebben onze paden elkaar gekruist? Hoe vaak zijn we elkaar nét misgelopen?

Ik laat de kaart los. Ze waait weg en verkruimelt tot snippers op de wind. Ik steek mijn handen uit en jij pakt ze. Ouder, verweerder en vermoeider, maar de lijnen in onze handpalmen herkennen elkaar nog steeds.
Ik kan je niet beloven dat ik de weg dit keer wel zal weten. Maar als we nog eens verdwalen, doen we het samen.

/// 

 ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden. 

 ///

Zaailing 57 /// BELOFTE - PROMISE /// Sapling 57

vink - ©2019 J. Walschot

BELOFTE

We slaan het blad van zoveel dagen om.
De herinneringen, dierbaar en voldragen, mogen langzaam vervagen tot schimmen in zwart-wit, gestolde silhouetten in de ochtendnevel die we achter ons laten.

De zon kondigt zich aan met lichtlijnen langs de horizon. Het natte gras prikt onder onze voeten. Alles is scherp en helder op een ochtend als deze. Het is alsof de bodem zelf dampt en ademt, zich loswoelt onder de roep van merel, vink en spreeuw.

Wat zich voor ons uitstrekt, bergt de belofte aan warmere dagen. We snuiven de kruidige lucht en voelen onze longen vollopen met iets wat wil uitbotten.
Zonlicht priemt tussen de takken door. Als we de ogen sluiten, krijgt alles wat we liefhebben vanzelf meer gloed.

originele schets 'DIEST' ©Jurgen Walschot

 PROMISE

We turn the page of so many days.
The memories made, precious and carried to term, can now slowly fade to black-and-white, condensed silhouettes in the morning dusk we are leaving behind.

The sun announces its arrival along lines of light spreading across the horizon. The wet grass feels prickly underfoot. All is sharp and clear on a morning like this, as if the soil itself is breathing and fuming gently, easing itself free with every new call of blackbird, finch and starling.

That which lies here, stretching out before us, bears a promise of warmer days. We can smell the scents of herbs on the air, and feel how our lungs fill up with something that feels like budding at every breath.
Sunlight is piercing the spaces in between the branches. If we close our eyes, all we love is clad in a deeper glow.

Spreeuw - ©2019 J. Walschot

Zaailing 56 - EEN VORM VAN VERLEDEN

 Mag ik u voorstellen; het silhouet van Robin, een heel stille jongen met wel heel bijzondere krachten. Robin is een van de hoofdpersonages uit 'De serres van Mendel' waar deze prent een afgeleide van is. De prent in het boek zal 3 pagina's beslaan.
Tja, stille waters...
Maar het is dus nog eventjes geduld uitoefenen want we leggen momenteel de laatste hand aan het boek en dan laten we het los in de wijde wereld of beter moeten we het loslaten en vertrouwen op de drukker.

 ©2019 Jurgen Walschot

Een vorm van verleden

De tijd reist zelden in een rechte lijn en op het snijpunt
duik ik de diepte in, nietsvermoedend, precies
daar waar jouw blik in herinnering blijft haperen.
Zo gelaagd is dus de werkelijkheid waarin zelfs licht

 een vorm van verleden is. Gelukkig kun je
de weg niet verliezen in een uitdijend heelal
als elke winding steeds teruggaat op een kern.
We vertellen elkaar dezelfde dierbare illusie

en noemen dat bij gebrek aan beter het verhaal.
Oude fouten laten zich echter niet zomaar duiden
doorheen de lijnen, noch jeugdzonden of pogingen
tot maskeren van verlangen. Ik zie slechts sporen,

met schijnbaar vaste hand getrokken, van wat
zinderend vooraf ging. Woordeloos wentelen we
eromheen en diepen geduldig ons bestaan
spiraalsgewijs steeds breder uit.

/// 

 ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden. 

 ///

Zaailing 54 ::: Licht genoeg :::

Twee vliegen in een klap: aankondiging van een nieuw boek én een nieuwe zaailing! 
In september verschijnt bij uitgeverij Van Halewyck 'De serres van Mendel', een jeugdroman (10+) in woord en beeld, een gemeenschappelijk project van Kirstin Vanlierde en mezelf. In aanloop naar de publicatie houdt Kirstin elke maand een blog bij over hoe dit speciale boek ontstond. (Hier en daar zal er ergens iemand van zijn stoel vallen want vooraleer ik het woord speciaal gebruik...!!!!) Maar ja, speciaal, al was het maar hoe het boek ontstond: beetje zaailing-gewijs. Maar dé schrijfster kan dit het best onder woorden brengen, deel 1 kan je hier lezen. 

Ondertussen leg ik de hand aan de laatste pagina's, maar Reya, een van de hoofdpersonages uit 'De serres van Mendel' durft al eens in een zaailing opduiken:

Licht genoeg ©2019 Jurgen Walschot

Licht genoeg 


Ze zeggen dat vogels holle botten hebben
zodat ze licht genoeg zijn om te vliegen

Ik geloof dat het komt omdat wat hol is
zich vanzelf leent tot loslaten

Wat is dat anders dan de wereld uitwuiven
zonder omkijken wegvliegen en verdwijnen

Ik bewoon de plek waar ik groeide steeds minder
Gestaag gaapt ze groter, de holte in mij

De wind mag komen, nog even
en mijn botten zijn licht genoeg

om mij te dragen

/// 

 ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden. 

 ///