::: Zaailing #29 ::: CODES ::: Sapling #29 :::

Bij de lente hoort toch de grote schoonmaak? Of toch tenminste de nood aan iets nieuws. Plaats maken? Opruimen? Nieuwe kansen creëren?
Of misschien ben ik gewoon slordig... alleszins ligt mijn werkplek vol met schetsen of juister: lag vol. Ik kan wel gemakkelijk weggooien maar doe dat nogal traag. Dus ligt er altijd wel een hoopje schetsen dat geleidelijk aan uitgedund wordt. (Lees richting papiercontainer).

schetsen 'verhalen voor het sterven gaan'

Ik verzamel wel snapshots: reflecties, spiegelingen, silhouetten, beelden die me intrigeren... fotografische beelden, momentopnames meestal onderweg. Soms zijn die beelden er maar heel even, net lang genoeg om een foto te nemen en alweer weg. De meeste beelden blijven digitaal, dat scheelt weer plaats.
Al enkele van deze beelden kregen een plaatsje in het zaailing-avontuur.


Zaailing 29 vertrok van zo een silhouet. Een foto genomen in een hotelkamer in Würzburg enkele jaren terug. Gele muren, geel zonlicht, een silhouet, een beeld in een beeld...  vooral veel licht, een open deur achter de figuur en een gesloten deur ervoor...  (Tiens, zei er iemand iets over Pasen??)
Maar om terug te keren naar het opruimen, je hoeft het soms maar letterlijk voor je neus op te rapen: enkele schetsen van deuren...
Zou dat een reden kunnen zijn waarom ik toch niet zoveel zou moeten weggooien?? Alles keert terug al was het maar als een extra laagje...  

CODES

Sommige kamers zijn gemaakt om door jou betreden te worden.
Dat hoeft niet meteen, dat lukt vaak zelfs niet onmiddellijk. De deuren ernaartoe gaan ook niet zomaar open.

Soms is zo’n deur heel vanzelfsprekend aanwezig, maar merk je ze niet op. Je moet er vaak genoeg voorbijgelopen zijn om uiteindelijk toch nieuwsgierig te worden. Soms wil je wel van in het begin naar binnen, heel graag zelfs, maar blijkt ze op slot.
Heel soms wordt de doorgang pas zichtbaar voor wie, ondanks alles, blijft geloven dat ze er is. Codes laten zich pas lezen door wie eraan toe is ze te kraken.

Soms weet je dat je naar binnen zult gaan zodra je ze ziet. Zelfs al wil je dat eigenlijk niet, of huiver je, of staar je zo lang als je kunt naar het zwijgende sleutelgat op zoek naar antwoorden en garanties. Want achter elke deur ligt een wereld, het begin van iets en het einde van iets anders. Je weet niet wat je zult vinden. Je weet nooit wat je achterlaat tot het er niet meer is.

Maar sommige kamers zijn gemaakt om door jou betreden te worden. Want de code laat zich lezen, en het licht geeft je een duwtje in je rug. De lijnen in het hout roepen jouw naam.

Je stapt naar binnen. Je ademt nieuwe lucht.
En achter je valt, met de zachtste klik, de deur naar het verleden dicht.

///

The SAPLING series is a joint project with writer Kirstin Vanlierde.
Saplings are creative sprouts. She will write to the images, I will draw to the words.

///

Some rooms were made to be entered by you.
There is no need for it to happen instantly, however, and often it won’t even work that way. The doors to them don’t just yield and open. 

Sometimes a door can be a presence taken so much for granted that you don’t even notice it’s there. You have to walk past it often enough to eventually grow curious. Sometimes you want to go in from the start, very much even, but it turns out to be locked.
Every once in a while a door only becomes visible for those who, against all odds, keep believing it is there. Codes will only allow themselves to be read by those ready to break them. 

Sometimes you know you will go in the moment you see it. Even if you don’t really want to, or you find yourself shuddering or staring at the silent keyhole for as long as you can, searching for answers and guarantees. For beyond every door is a world, the beginning of one thing and the end of another. You never know what you will find. You never know what you will leave behind until it is no longer there. 

Only, some rooms were made to be entered by you. For the code has shown itself, and the light in your back urges you on. The grains in the woodwork are calling you by your name. 

You step inside. You breathe new air.
And gently, with the softest click, the door to the past closes itself behind you.

::: Zaailing #28 ::: Klatergoud / Gilded ::: Sapling #28 :::

Enkele weken terug bezocht ik het Leopold Museum in Wenen  (schetsboek reisverslag) waar momenteel de tentoonstelling 'Vienna 1900' loopt met werk van grote namen zoals Schiele, Kokoschka, Moser,... rond de eeuwwisseling. Maar het was vooral het vroegwerk van Klimt dat me het meeste bijbleef. Hoe hij met eenvoudige onderwerpen, erg weinig materiaal, zoveel gevoel kon uitdrukken.

Obstgarten - 1898 - Gustav Klimt

Ein Morgen am Teiche - 1899 - Gustav Klimt

Deze beelden bleven 'plakken' en daagden me uit om dit verder te onderzoeken. Ik heb geprobeerd om het beeld van het meer uit de kader te bevrijden en enkele favoriete onderwerpen eraan toe te voegen en van het een kwam het ander... inspiratie voor een nieuwe zaailing:

KLATERGOUD 

De dag heeft er genoeg van en hij ook. 

Naar buiten wil hij, weg van het klatergoud in de deftige salons. Bij hun kopjes thee en hun glazen schnaps maken ze zich druk, snaterend als watervogels. Hun rokken ruisen en hun kragen staan omhoog, maar hun bekken zijn leeg.
Ze vragen zich, niet zelden luidop, af wat hem bezielt, waarom hij niet knus binnenblijft onder de schijn van de kroonluchters. Hij trekt zijn schouders wat hoger en zet er de pas in.

De schoonheid van dit landschap is een geheim dat hij niet wil delen. Het laatste licht is gul, je hoeft het alleen maar tegemoet te gaan. Dus dwaalt hij langs wegen die nog drassig zijn van de laatste regenbui en bermen die ruiken naar hoogzomer. Hij gaat zitten met zicht op water dat geen haast heeft om ergens aan te komen.

In de holtes tussen de struiken en onder de kruinen is het duister al begonnen een bed te spreiden. Maar de gloed van de dag blijft nog hangen als een omhelzing, en de hemel dekt de oevers langzaam toe. In de vergulde stilte lijkt alles mogelijk.

Klatergoud 1 © Jurgen Walschot

 

Er waren dagen dat het leven er anders uitzag. Vroeger.
Toen was elke rivier een plek om in te zwemmen, en elke weide een uitnodiging om te gaan zitten met een picknickmand en een deken.
Hij kan zich middagen herinneren die nooit ophielden, en wijn die minder dronken maakte dan de glans van haar blik.
Hoe ze plots naar de lucht kon kijken, waar vleugels voorbij schoten, of naar de glinstering van zonlicht op het water. Hoe haar aandacht getrokken werd door iets schijnbaar onbelangrijks, iets wat hem gegarandeerd eerst ontging. Tot hij beter leerde kijken.
Zien werd zijn manier om haar te begrijpen, om dichter bij haar te zijn.
Dat is nog altijd zo. Maar zijn dierbaarste herinneringen hebben steeds meer van dromen, en het wordt stilaan moeilijk ze van elkaar te onderscheiden. 

Als hij maar lang genoeg blijft zitten, weet hij, maakt de rust van het meer een einde aan zijn opgejaagde twijfel, en zelfs aan de favoriete beelden in zijn hoofd.
Dan is er alleen nog de stervende gloed aan de hemel, in afwachting van sterren, en de geruisloze tred van nachtdieren.

Dan mist hij haar – een paar oeverloze seconden lang – iets minder diep. 

Klatergoud 2 © Jurgen Walschot

///

The SAPLING series is a joint project with writer Kirstin Vanlierde.
Saplings are creative sprouts. She will write to the images, I will draw to the words.

/// 

GILDED

The day has had enough and so has he.

Outside is where he wants to be, away from the gilded displays in the fancy salons. Over their cups of tea and their thimbles of schnapps they will display their feathers, gabbling like waterfowl. Skirts rustling and shirt hems stiffened, their beaks are ever empty.
They wonder out loud what got into him and why he doesn’t stay in like the rest of them, snugly under the glare of the chandeliers. He hunches his shoulders a little higher and quickens his pace.

The beauty of this landscape is a secret he does not wish to share. The last of the light is generous, you only have to walk out to meet it. So he wanders the roads still muddy from the afternoon rain and the slopes smelling of high summer. He sits down to watch the water that is in no hurry to arrive anywhere at all.

In the hollows under bushes and canopies, the darkness has already begun to make a den. But the day’s glow still lingers like an embrace, and the sky gently enfolds the riverbanks. In the gilded silence of the hour, everything seems possible.

©J.Walschot

There were days when life had a different glow. Days long gone.
Back then, every river was a place to swim, every meadow an invitation to settle with a picnic basket and a blanket.
He can recall afternoons of endless hours and wine less intoxicating than the light in her eyes.
How she would suddenly look up at wings rushing past in the sky, or at the shimmering sunlight on the water. How her attention would be caught by something seemingly insignificant, something that almost as a rule eluded him. Until he learned to look closer.
Looking closer became his way to understand her, to be near her.
It still is. But his dearest memories have started to resemble dreams, and it is getting harder to distinguish between them.

He knows that, if he just sits here long enough, the peace of the lake will quiet his haunting doubts, even his dearest recollections. Then there will only be the dying glow of the heavens, in anticipation of stars, and the soundless paws of nocturnal life.

Then he will miss her – for a few fathomless seconds – a little less deeply.

©J.Walschot

Relmuis!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik nog eens een jeugdboek maakte...
maar kijk daar is 'Relmuis!' een verhaal van Frank Pollet en Moniek Vermeulen.
Ik mocht me inleven in het stoere hoofdpersonage Frida, die niet op haar mondje gevallen is en zich volledig laat gaan in haar dagboekfragmenten. Tekenen als een 12 jarige. Jawel we zijn niet vies van een uitdaging... Maar gaandeweg ben ik wel gaan houden van de Frida in me, dat smaakt naar meer ;-)

Mohammad en Frida moeten niets hebben van de nieuwe leerkracht Engels. Hij noemt hen ‘kindjes’, geeft veel te veel leerstof en voert een takenlijst voor de hele klas in. Bovendien laat hij ook Frida klaslijsten wegbrengen, zelfs al zit ze in een rolstoel. En geeft hij Shanya nu echt te weinig punten? Tijdens de repetities voor het klastoneel loopt het conflict volledig uit de hand. Maar misschien heeft deze leraar wel een reden voor alles wat hij doet?

cover Relmuis (foto's geplukt van de facebookpagina van Frank Pollet)

En het is niet alleen Frida die zich volledig liet gaan!

Oh ja, en naar aanleiding van het verschijnen van 'Relmuis!' schrijft uitgeverij De Eenhoorn een schrijfwedstrijd uit voor de vijfde en zesde leerjaren:

Meer info:

RELMUIS!  uitgeverij De Eenhoorn

ISBN 9789462912892

- IJzersterk schoolverhaal over klas 1C en hun nieuwe leraar
- Geschreven zoals jongeren vandaag communiceren: fragmentarisch opgebouwd uit chats, telefoongesprekken, dagboekfragmenten, smartschoolberichten, screenshots ...
- Heerlijk eerlijk en zonder drama over actuele maatschappelijke thema’s zoals racisme en handicap

Meeslepende scrapbook-roman met chats, cartoons, screenshots, dagboekfragmenten en telefoongesprekken.

::: Sapling #27 ::: Quietly // Zwijgend ::: Zaailing #27 :::

 ©Jurgen Walschot

/// Quietly ///

She turns her back on what gets too much. Fixing her gaze on some distant point of refuge leaves less space for pain. But she can still feel the staring eyes, and she does not forget. 

She read somewhere that modelling can feel a little like meditation. Sure it can. If, just like with meditation, you manage to forget about yourself. To breathe in and out and fly off to inner horizons. But that isn’t working very well in this cold studio, where the agonizing heater is trying to come to life amidst a chorus of gurgling hiccups. The smells of paint, dust and pencil flakes aren’t enough to keep yourself warm. 

A cupboard door closing. Pots, pens, brushes clattering. A chair’s legs scraping across the rough surface of the floor.
She lets him look at her. She tries to pretend she’s not shivering. 

Graphite coursing across paper sometimes sounds like the very thin rushing of waves. She is waiting for the surge along the fresh sheet, the smaller, faster onsets, the broader strokes. 

In her head last night’s events replay like a movie. The dishes with water that had gone from tepid to almost cold. The front door slamming shut, a stroke of fate. 

She bows her head in the face of what cannot be taken back. Inside her, quietly, silences reside.

 

///

The SAPLING series is a joint project with writer Kirstin Vanlierde.
Saplings are creative sprouts. She will write to the images, I will draw to the words.

///

/// Zwijgend ///

Wat haar te veel wordt, keert ze de rug toe. Met haar aandacht op een rustpunt in de verte is er minder ruimte voor pijn. Maar ze voelt de starende ogen, en ze vergeet niets. 

Poseren kan lijken op meditatie, las ze ergens. Inderdaad, dat kan. Als je, net zoals bij meditatie, erin slaagt om jezelf te vergeten. In en uit te ademen en weg te vliegen naar innerlijke horizonten. Maar dat wil niet zo goed lukken in dit koude atelier, waar de zieltogende verwarming zich gorgelend op gang probeert te trekken. Aan de geur van verf, stof en scherpsel kun je je niet warmen. 

Een kastdeur kletst dicht. Gerammel van potjes, pennen, penselen. Het geschraap van stoelpoten over de ruwe vloer.
Ze laat hem kijken. Ze probeert te doen alsof ze niet rilt. 

Grafiet over papier klinkt soms als het heel dun ruisen van golven. Ze wacht op de halen over het verse vel, de snelle kleine aanzetten, de bredere bewegingen. 

Ze speelt de film van de vorige avond nog eens af in haar hoofd. De afwas met water dat al bijna koud geworden was. Het dichtslaan van de voordeur, als een slag van het noodlot. 

Ze buigt haar hoofd voor wat niet terug te nemen valt. In haar gaan zwijgend stiltes schuil.