Midwinter Zaailing wens voor de donkerste nacht van het jaar

dat er rust mag zijn, en zachtheid
zoals van sneeuw die soms de scheuren
in een landschap toedekt, de breuklijnen
verbergt en barsten in oud water
weer helpt dichtgroeien
zodat de bodem onder onze voeten
ons met het komen van de lente weer licht
en zonder aarzelen draagt

dat er helderheid mag zijn
in ons hoofd zoals die er is
in een lucht waar kleuren
moeiteloos wolken worden
op weg naar ergens of misschien
juist niet, want hier en nu
is de perfecte plek
om te blijven

dat er beschutting mag zijn, en warmte
in onze huizen en onze omhelzingen
dat we niet alleen
glimlachen om hoe het landschap
zich loom uitstrekt langs de ramen
maar ook om onszelf
en elkaar, schouder aan schouder
in dubbele weerspiegeling

/// 

 ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden. 

 ///

nieuwe hebbedingetjes in het nest!!

Kunstenaars zijn eksters: brutale vogels met nesten op ontoegankelijke plaatsen. Daar broeden we schatten uit.
In het eksternest vind je boeken, prints en ander moois te koop.

Klik hier om een kijkje te nemen in het eksternest.

recensie STROOM op mappalibri.be

 

 Jen de Groeve over STROOM :

Jurgen Walschot wisselt af tussen toegankelijke beelden die de tekst concretiseren en figuratief aanvullen, en donkere, haast dichtgeschilderde taferelen waarin het aan de lezer is om de schijnbare leegte in te vullen.

Lees de volledige recensie op de website mappalibri.be

Zaailing 45: REFLECTIE

©Jurgen Walschot

‘Weet je nog hoe…’ Verder komt hij niet.
Ze knikt. De lucht heeft precies dezelfde kleur als op de dag die hij bedoelt.
Je moet nadenken over het leven, wordt gezegd. De dingen op een rijtje zetten voor het te laat is.
En ze weten best dat ze ouder worden. Daarvoor hoeven ze niet te kijken naar hun gemarmerde handen, waar aders en vlekken steeds nadrukkelijker de tijd uittekenen. Ze voelen het in elke stap, en in hoe de seizoenen elk jaar zwaarder wegen.
Je moet met verdriet leren leven, wordt gezegd. Het een plaats geven.
Maar het enige wat ze geleerd hebben, is dat verdriet op geen enkele plaats thuis is, hoe vaak je de meubels ook herschikt. Dus dragen ze het mee, dan struikelen ze er tenminste niet onverhoeds over.
Je moet blij zijn met wat je hebt, wordt gezegd. Je zegeningen tellen.
En dat proberen ze, ook al is hun leven een uitgewoond paleis met leeg echoënde zalen, veel te groot voor hun twee. De herinnering aan kinderstemmen is het enige wat hen warm houdt.
‘Weet je nog dat hij…’ Verder komt hij niet.
Ze knikt.
Ook dat weet ze nog.

/// 

 ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden. 

 ///

Zaailing 44: SLAAF

SLAAF

Ze weten je te vinden als ze je nodig hebben. Alsof je een grondstof bent, klaar om te ontginnen.

Je zet de beitel in jezelf. Omdat dat het enige is wat je kunt, en een kunde die je hebt verfijnd. Je oog is goed en je hand vast. Jouw slagen missen zelden hun doel.

Houw na houw leer je jezelf beter kennen. Want het vraagt moed om telkens weer de beitel te plaatsen, de hamer te heffen en al je kracht te leggen in een slag die dreunt tot in de diepte.

Soms kan je het onderscheid niet meer maken tussen wat je maakt en wie je bent.

uit schetsboek studiereis Firenze Slaven, Michelangelo

  Geef ons nog maar wat meer, knikken ze. En nog wat. Hak jezelf helemaal weg, tot wij vinden dat we genoeg hebben om te beoordelen of we het eigenlijk wel willen.

Soms heb je het gevoel dat er telkens minder van je overblijft.Ze vragen maar en nemen maar en geven misschien – als ze er tijd voor hebben,als ze in een goede bui zijn, als het echt niet anders kan omdat je anders dreigt het werk te staken – wel een aalmoes terug.

Het maakt niet uit. Je blijft het doen. Want met elke houw in het graniet, elke uithaal naar het blok waaruit je voortkomt en waaraan je vastzit, bevrijd je jezelf wat verder.

Je verdraagt de pijn van het langzaam losbreken, het stukje bij beetje afpellen van wat je gevangen houdt. Pas als het weggehakt is, merk je dat je het helemaal niet nodig had.

En hen ook niet.

/// 

 ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden. 

 ///

Zaailing 43 KLAUWEN

Wees welkom.
Glijd met je vingers langs de wand en voel het hart van de farao kloppen.
Ik heb hier gewoond. Dit is het land van mijn nederlagen en mijn onmenselijke verdriet. Alles wat ik ooit deed, ligt opgetekend: dromen, raadsels, de scherven van rots. Fragmenten van een leven dat langer duurt dan de ergste kwelling.

Je komt naar mij toe en je vraagt naar mijn verhaal. Alsof jij dat niet kent.
Maar ga je gang. Pel mij af, laag na laag. Schrijf mijn levens als de snippers die het zijn. Ik zal je niet tegenhouden. Maar schrik niet als je de echo van je eigen naam ziet verschijnen. Is dat niet waarom je kwam?
En wees voorzichtig naarmate je dieper reikt. Wat bloot komt te liggen, is niet gewend aan aanraking en kan het daglicht nauwelijks verdragen. Dit verhaal kan lelijk klauwen. En er zijn goden die voor minder iemand de ogen hebben uitgepikt.

Je vingers zijn niet meer zo zeker, nu.

Ja, ik zie ze ook. Uit het duister van de tijden doemen ze op, de fluisterende stemmen, een woud van schimmen met of zonder gezicht, mensenleven na mensenleven aaneengeregen als kralen, een eindeloze streng van verhalen echt beleefd dan wel fout herinnerd. Ze waren mij, ze waren jou, ze waren iedereen die ooit bestaan heeft.

©Jurgen Walschot

 
Was jij het die het uitschreeuwde toen het dak van het huis instortte? Die je bajonet in mijn lichaam begroef en het tegen de wand van de loopgraaf drukte tot alle leven eruit geweken was? Was jij het die mij in het scriptorium toonde hoe ik de inkt moest mengen en de pen kon scherpen om mijn eerste stuntelige, schreeuwerige letters op het ruwe perkament te krassen? Die mij liefhad van op afstand, gescheiden door afkomst en kaste, een kloof te diep om ooit te overbruggen, maar die mij niettemin liefhad, zwijgend en tegen beter weten in?

Hoeveel kinderen hebben we gebaard, hoeveel ouders begraven?
Hoe luid heb ik jouw naam gezegd? Hoe vaak heb jij de mijne verscheurd, alleen maar om de jouwe bloot te leggen?

Glijd met je handen langs de wand en voel het hart van de farao kloppen.
Ik heb op jou gewacht.

/// 

 ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden. 

 ///

An image for safekeeping ::: SAPLING 42 ::: ZAAILING Nr. 42 ::: Een beeld dat bewaart

An image for safekeeping

When our lines meet, will one of us change course?
Or do we just keep going, straight for the horizon, or headed for something that seems to hold the promise of one, at least?

Waking up is ungentle: venturing beyond the familiar means falling over the edge. Certainties hit dead ends, all maps meet their fringes.

If you step outside the frame, all that awaits you is the abyss. That is what a framework is for, after all: to contain the familiar. With solid walls, and buttresses bearing the weight of our stories. Within lies all we understand, and that is how we know ourselves to be safe. Escaping it means disappearing from view.

But those afraid to venture into the flood plains, can always turn inward instead.
Tell me from what angle we will approach, which corner of the cross will be ours to meet on. I cannot promise you I will consider changing course. But, linear as you are, you don’t intend to, either.

We might turn a few spirals there, though, at the crossroads of ways and worlds. And as we do, add a layer only we have access to: a reflection, a memory, an image for safekeeping from gravity’s hungry pull, that preserves who we were there together, for the briefest of moments.

Statens Museum for Kunst - Kopenhagen ©J. Walschot

 

Een beeld dat bewaart 

Wanneer onze lijnen kruisen, verandert een van ons beiden dan van koers?
Of blijven we gaan, rechttoe rechtaan naar de horizon, of naar iets wat die op zijn minst lijkt te beloven?

Het ontwaken is bruusk: wie verder gaat dan het vertrouwde, valt over de rand. Zekerheden lopen dood, elke kaart heeft randen.

Wie buiten beeld stapt, wacht de afgrond. Een raamwerk is immers bedoeld om binnen te houden wat het kent. De muren zijn solide, de steunberen torsen de geschiedenis van ons verhaal. Binnen het referentiekader ligt dat wat we kennen, en zo weten we ons veilig. Ontsnappen is verdwijnen uit het beeld.

Maar wie de uiterwaarden niet durft opzoeken, kan zich wel naar binnen wenden.

Zeg me op welke hoek we elkaar treffen, welk punt van het kruis het onze wordt. Ik kan je niet beloven dat ik van koers verander, maar dat ben jij, rechtlijnig als je bent, evenmin van plan.

Wel kunnen we een paar kringen draaien daar, op het snijvlak van wegen en werelden, en een extra laag leggen die alleen wij kennen: een weerspiegeling, een herinnering, een beeld dat bewaart, buiten de wetten van de zwaartekracht, wie wij daar heel even samen waren.

///

The SAPLING series is a joint project with writer Kirstin Vanlierde.
Saplings are creative sprouts. She will write to the images, I will draw to the words.

///

/// Zaailing N°41 /// In gesprek ///

'In gesprek' (klik op de afbeelding voor een leesbare versie)

Een zaailing op locatie. Geschreven en getekend op locatie, geïnspireerd door het landschap van de residentie in Zweden en het boek waar we momenteel aan werken. 
Met dank aan deAuteurs en Joke, Han, de kids en de vele helpende handen van #Småbus2018

/// 

 ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden. 

 ///

STROOM

Recensie door Seppe Cools op Cutting Edge: 

Wegdromertje

In je leven moet je beslissingen nemen. Durven springen, durven vallen en opstaan. Je moet proberen je eigen leven te leiden, durven het diepe te trotseren. Veranderingen zorgen soms voor een lichte shock, maar je went eraan. Alsof je voor het eerst in een zwembad stapt, waar je lichaam het water raakt.
Dit is kort samengevat de graphic poem 'Stroom', op scenario van Kirstin Vanlierde en geïllustreerd door Jurgen Walschot. Een graphic poem is een getekend gedicht. Is dat dan een soort stripverhaal? Niet per se. Is het beter dan een stripverhaal? Anders, maar je vergelijkt toch ook geen appelen met citroenen. Het auteursduo werkt al even samen en ze noemen hun gezamenlijke projecten ‘Zaailingen’. Stroom is dus een uitgeschoten Zaailing.
Het verhaal dompelt ons onder en doet ons enigszins wegdromen. Poëtisch taalgebruik staat vaak gelijk aan gekarameliseerde en kleffe zinnen, maar hier hebben we dat gevoel niet. Dat is ten verdienste van schrijfster Kirstin Vanlierde, die de juiste snaren weet te raken met haar taalgebruik, verrijkt met alliteraties, assonanties en nog tal van andere stijlfiguren. Walschots tekeningen suggereren en zorgen dat het woord nog meer voor zich spreekt. Knap werk, geef ons nog maar een Zaailing!

Stroom - 48p. - A5 liggend formaat - €17,50 - uitgegeven bij VOS

BRUZZ - verkiezingsspecial 2018

De Ronde van Brussel krijgt een staartje: de verkiezingsspecial 2018, nu in BRUZZ

SmåBUS 2018

SmåBUS 2018 from Jurgen on Vimeo.

Zaailing N°40 / Hommage aan Astrid Lindgren

Dankzij deAuteurs mag ik twee weekjes in Zweden verblijven, niet om op vakantie te gaan maar om er te werken. Vooraleer we aan het schrijven en tekenen konden gaan, waren Kirstin Vanlierde en ik te gast op het boekfestival SmåBUS, waar we lezingen, workshops, debatten, ... en vooral veel Fika's meepikten. Tijd genoeg dus om er auteurs en illustratoren van verschillende landen te leren kennen, ervaringen te delen en zelfs afspraken te maken. Dikke pluim voor de organisatie voor zo'n warme sfeer het werd een allesbehalve saaie, droge bedoening daar op #SmåBUS2018. Vanaf de eerste avond al zat de sfeer meteen goed. Portfolio's en boeken werden gedeeld en plannen gesmeed.
De tweede festivaldag bezochten we Astrid Lindgrens Näs, waar tevens enkele illustraties van de verschillende deelnemers van het festival tentoongesteld worden.

Toen ik enkele maanden terug de vraag kreeg om een beeld te maken bij Astrid Lindgrens boek De kinderen van Bolderburen, groeide meteen het idee om hier Zaailinggewijs mee aan de slag te gaan en lekker buiten de lijntjes te kleuren, een plaatje bij het boek te overstijgen en méér in te leveren dan alleen maar een beeld. Het werd een eerbetoon aan de verbeelding en aan Astrid Lindgren waar Kirstin maar al te graag mee aan de slag ging.
De Zaailingtekst heeft de expo niet gehaald, maar dat was wel te verwachten. Maar dat geeft niet. De Zweedse pers heeft dit ruimschoots goedgemaakt door de integrale tekst in de krant af te drukken.

Zweedse pers in actie ;-)

Vleugelverhaaltjes

Hommage aan Astrid Lindgren ©Jurgen Walschot

Als ik je nu een verhaaltje vertel, gaan we dan naar buiten?

Een verhaaltje over hoe drie huizen de hele wereld leken en zes kinderen die wereld bewoonden alsof er geen andere was. Een verhaaltje over klimmen in bomen, slapen in schuren, hutten bouwen en de watergeest bespieden.
Want soms moet je doen alsof eventjes alles alleen maar goed is, alsof er geen oorlogen of gevangenissen of volwassenen met monden vol leugens bestaan. Soms moet je kijken naar de kleine dingen, alleen maar naar de kleine dingen, van zo dichtbij dat je niets anders meer ziet. En blij zijn, heel blij zijn, zolang dat lukt.

Soms mag je ook verdwaald zijn. Een beetje als een vogel die geboren wordt in het verkeerde nest, en niet helemaal snapt wat ze daar doet. Ook daar dient een goed verhaal voor. Maak je geen zorgen: als je het te eng of te vreemd vindt, vist de vertelster je wel weer op uit de boom waar ze je stak, en zet je veilig met je beide pootjes terug op de grond. Oef!

Maar vergis je niet. Nadien blijf je stiekem toch ook een beetje verlangen naar die hoge takken van het verhaal, het nest van waaruit je de wereld plots zo anders zag, omdat van op een hoogte alles nu eenmaal duidelijker lijkt. Je zal vanaf dat moment een beetje zweven, soms zelfs een heel klein stukje vliegen. Omdat je nu weet hoe dat moet.
Want daar dienen verhalen voor: ze geven je vleugels, ook al gebeurde dat zonder dat je er iets van merkte.

Als ik je nu een verhaaltje vertel, gaan we dan naar buiten?
In bomen klimmen, op zoek naar een nest?

/// Zaailing N°39 /// ODIN /// Sapling N°39

Deze keer was dit artikel 'Na anderhalve eeuw opnieuw broedende raven in Vlaanderen' de inspiratie voor een prent en een tekst over deze machtige vogel...

ODIN

Mijn raaf die ooit hoger kon vliegen, kijkt verlangend naar de hemel waar de wolken zich opstapelen.
Odin wacht tevergeefs op nieuws.

Mijn raaf houdt de wacht.
Als ik haar roep, kijkt ze me stil aan, houdt haar kopje schuin. Ze durft niet dichterbij te komen.
Wanneer ze haar veren schikt, waait oud stof op, en het licht binnenin haar gaat iets feller stralen.
Soms lacht ze.

Wanneer ik wakker word, zie ik haar naar me zitten kijken. Zodra ik beweeg, vliegt ze op.
Ik heb haar nog nooit gezien als ze slaapt; ik kan niet in bomen klimmen.

ODIN

My raven that once knew how to fly high, is looking up in longing at the skies where the clouds are gathering.
Odin is waiting, in vain, for news.

My raven is standing guard.
When I call her, she looks at me quietly, tilting her head. She doesn’t dare approach.
When she ruffles her feathers, old dust whirls, and the light within her shines bright for a moment.
Sometimes she laughs.

When I wake up, I see her sitting there, looking at me. As soon as I move, she flies off.
I have never seen her when she sleeps; I don’t climb trees.

///

The SAPLING series is a joint project with writer Kirstin Vanlierde.
Saplings are creative sprouts. She will write to the images, I will draw to the words.

///

ezelsoor 2018

Verslag op Ring-TV

Het is weer zover, de kids moeten hun boeken kaften voor de start van een nieuw schooljaar. En dus werd ons gezellig groepje tekenaars opgetrommeld om al deze kaften in de fijne Boesdaalhoeve van een tekening te voorzien. Naast me de tekenaars van het kinderuur, die dit jaar hun 70-ste verjaardag vieren! (het is er gelukkig nog niet aan te zien ;-) )
Tijdens de gezellige drukte werd er ook nog eens een microfoon onder de neus geduwd...
En jawel de Fortnite-hype was ook van de partij... (hoewel ik op dat moment aan een Pokemon bezig was, jawel vroegere hypes blijven hardnekkig verder woekeren.)

Mini-selectie:

Fortnite

gelukkig nog steeds veel beestjes mogen oefenen...

en een knipoogje kon er ook nog vanaf

En voor wie geen ideetjes had was er altijd nog een portie Frida...

Wil je jouw kaft ook laten bekladden? Afspraak deze vrijdag in de Moelie in Linkebeek.

::: ZAAILING #38 – Het hard van de steen :::

 

De gepantserde wanden wortelen even diep als de eiken die eromheen staan. Zwijgend als wachters registreren ze seizoen na seizoen.

De wereld wentelt voorbij, maar in het hard van de steen staat de tijd stil, onbewogen. Menselijk drama is weinig meer dan amateuristisch decor, een windvlaag die nauwelijks indruk maakt.

Als een slapende olifant strekt de kolos zich uit. In zijn dromen hoort hij de herinnering van gezang en vlammen, van hoop. Hoe futiel is wat wij intussen doen, in gedachteloos vertier op zijn gewillige rug klimmen en onszelf vertellen dat we hem bedwingen.

Hij laat het minzaam toe, zoals de eeuwenoude eiken de mieren toelaten in de diepgegroefde paden van hun huid. Of hun bestaan enig doel heeft, heeft geen belang. In het moment dat stilstaat, hebben megalieten tijd genoeg om gul te zijn.

 

 

/// 

 ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden. 

 ///

STROOM

Graphic Poem STROOM /// ISBN 9789082856910

Het is zover, STROOM is geen droom meer, maar een echt boek. En het is prachtig. Een kleinood, een juweeltje, een hebbeding. Kirstin Vanlierde en ik hebben er onze liefde, onze toewijding en ons zotte vertrouwen in gestopt. En kijk, dromen worden werkelijkheid. Met dank aan de uitgeverij van VOS (hoe toepasselijk kan het zijn) en een handvol mensen die als steunpilaar nauwelijks onderschat kunnen worden.

Een eerste zaailing die uitgroeide tot een boek... daar hoort een feestje bij: kom samen met ons STROOM ontdekken op de boekvoorstelling in QARFA in Aalst op 13 september om 20u. (Graag een seintje van uw komst)

Mocht de datum niet passen, geen zorgen: we zullen dit najaar ook nog te vinden zijn op onder andere het Stripfeest Brussel (15/09), het Boekenweekend Hamme (20/10), de Antwerpse Boekenbeurs,...

De boeken zijn vanaf september te koop bij stripwinkels en te bestellen via de betere zelfstandige boekhandel, of rechtstreeks bij ons. 

::: ZAAILING #37 – ECHO :::

Een jaar terug posten we zaailing#12 over een parasolden die ik op weg naar het Zuiden van Frankrijk elk jaar fotografeer. Ook dit jaar maakte ik een foto onderweg... 

ECHO

De dingen nog eens overdoen maakt ze minder, toch? Als een echo, weerkaatsend tussen bergwanden, die met elke herhaling zwakker klinkt en steeds meer een herinnering wordt.

Nee, niet elke vorm van herhaling is een verbetering. Maar toch tasten we naar vertrouwde paden voor houvast. En het geeft niet om dezelfde weg meer dan één keer af te leggen, want telkens lezen we het landschap anders. De werkelijkheid is een verhaal met vele lagen, en we hebben herkenningspunten nodig om te weten waar we zijn.

Terug op ons vertrekpunt, lijkt het, langs deze vertrouwde bocht in de weg, in dit verstilde hoekje landschap. Maar aangezien het leven een spiraal is, lopen we niet in kringetjes. En elke winding hoger is tegelijk een laag dieper, een echo die een nieuwe frequentie toevoegt aan al datgene wat al samen resoneert.

We kijken reikhalzend uit naar de wachtpost op de heuvel, en hij stelt niet teleur. Dat ons tijdens het langsrijden maar een paar seconden samen vergund is, deert niet. De mooiste dingen zijn vluchtig.

Achterom kijken doen we met een jaarring meer, naar datgene wat ontgroeid werd.

/// 

 ZAAILINGEN is een samenwerking tussen schrijfster Kirstin Vanlierde en tekenaar Jurgen Walschot. Zaailingen zijn creatieve scheuten, waarbij tekenaar en schrijfster mekaar afwisselend uitdagen. Zij schrijft bij de beelden en hij tekent bij de woorden. 

 ///

Relmuis! voor die andere Relmuis

Sven Gatz schenkt Relmuis! aan Hilde Crevits ©vrtnws

Naar goede gewoonte heeft Vlaams minister van Cultuur Sven Gatz (Open VLD) zijn collega-ministers een boek van een Vlaamse auteur cadeau gedaan bij aanvang van de laatste ministerraad voor de zomer. Vakantielectuur met een knipoog voor de ministers. De keuze viel dit jaar op prenten-, jeugd- en kinderboeken.
Hilde Crevits kreeg Relmuis! cadeau, geen slechte keuze. Ik had het boek met veel plezier in Frida-stijl gesigneerd... ;-)  En neen achter de titel Relmuis! moeten we niets zoeken. Het boek gaat over een klas die een nieuwe leraar Engels krijgt, passend dus voor een minister van Onderwijs.

Wat Sven Gatz de andere ministers schonk kan je op zijn blog ontdekken.

::: ZAAILING #36 – Onleesbaar /// Unreadable – SAPLING#36 :::

Je etaleert schaamteloos wat anderen zouden bedekken.
Maar hoe diep je de wereld ook laat binnenkijken, een stuk van jou blijft ongezien. Wat huist tussen de vouwen van het blad, tussen de kreukels in de lakens, daar heeft niemand zaken mee.
 
Wat zich open en bloot in de wereld smijt, is zelden het mooist en nooit het meest intrigerend. Ik ben een open boek, zeg je. Jij speelt met je zichtbaarheid als was het clair-obscur. En wat buiten beeld blijft, mag ik zelf invullen.

Ik volg de contouren van je lichaam, het sleepspoor van de middagzon over de muren naast het bed. In de lijnen van het licht laat ik jou onleesbaar zijn.

Shamelessly, you display what others would cover. Yet however intimately you invite the world to have a look, a part of you will remain unseen. Residing deep within the folds of the book, within the creases of the sheets, is something that is nobody’s business.

That which displays itself to the world in the nude is rarely the most beautiful and never the most intriguing. You tell me I am an open book. You, on the other hand, can play with what you do and do not show like a master might with claire-obscure. And whatever falls outside the frame, is for me to make up.

I trace the outline of your body, the drag marks of the midday sun across the walls along the bed. Within these lines of light I leave you to be unreadable.

/// 

The SAPLING series is a joint project with writer Kirstin Vanlierde. Saplings are creative sprouts. She will write to the images, I will draw to the words. 

///

::: Zaailing #35 ::: Handgeschept / Sieving Creation ::: Sapling#35

/// 

The SAPLING series is a joint project with writer Kirstin Vanlierde. 

Saplings are creative sprouts. She will write to the images, I will draw to the words. 

///

De ronde van Brussel...

... zit erop! ... met als afsluiter Brussel:

1000 Brussel + Atomium, Berlaymont en Budabrug

Tiens wie zou dat fietsertje zijn?

en een overzichtje van de 19 gemeentes die tweewekelijks in het stadsmagazine BRUZZ verschenen:

Schaarbeek

Etterbeek

Elsene

Sint-Gillis

Anderlecht

Molenbeek

Koekelberg

Sint-Agatha Berchem

Ganshoren

Jette

Evere

Sint-Pieters Woluwe

Oudergem

Watermaal-Bosvoorde

Ukkel

Vorst

Sint-Lambrechts Woluwe

Sint-Joost-Ten-Node